Gouden Kimmann blikt terug: 'Ik besefte, ik lig op kop in olympische finale'
Er is één official in Tokio die met een gerust hart weer kan gaan slapen vannacht. De onfortuinlijke botsing met Niek Kimmann, eerder in de week tijdens een training, heeft de Nederlander niet van een gouden medaille afgehouden. Al moest de 25-jarige geboren Luttenaar zelf nog even wennen aan zijn nieuwe status.
"Om olympisch kampioen te worden, na zo'n week als dit... het is gekkenwerk", blikt de BMX'er 's avonds terug in Studio Tokio.
Afgelopen maandag zat Kimmann bij de dokter. Er werd een echo gemaakt van zijn knie en hij aanschouwde het hoofdschuddend. "Toen het tot me door was gedrongen wat er aan de hand was, dacht ik even dat het klaar was." Kimmann dacht dat zijn droom voor altijd dat zou blijven: een droom.
"Want ik wist dat als ik ergens een keer olympisch goud wilde pakken in mijn carrière, dat het hier in Tokio zou moeten zijn. Dit parcours ligt mij zó goed."
Verlossende woorden
Hij bereidde zich al voorzichtig voor op slecht nieuws. Maar de dokter kwam met de woorden dat de botsing met de official, waardoor Kimmann hard onderuitging, géén gevolgen hoefde te hebben voor zijn deelname aan de Spelen. "Ik heb geluk gehad dat mijn kniebanden nog heel waren. Ik vroeg aan de dokter: kan ik hiermee fietsen? Toen zei hij: zolang je er niet op valt, gaat het goed."
Dat waren verlossende woorden voor de crosser, die al vanaf zijn twaalfde droomt van een medaille op het olympische podium. "Ik dacht: als ik val, ben ik sowieso de sjaak, dus laten we het maar proberen."
Hij had echter wel flink wat pijnstillers nodig. "En ik heb een plan gemaakt met de dokter om te koelen, los te fietsen. We hebben gedaan wat slim was."
Op de finaledag zelf leken de pijnstillers roet in het eten te gaan gooien: hij had er te veel genomen en ze vielen zwaar op zijn maag. "Maar door de regen werd de wedstrijd 45 minuten uitgesteld. Dat kwam mij wel goed uit."
Hij haalde de finale en daarin stonden alle seinen op groen. "Ik stond aan de start, ik haalde een keer diep adem en dan hoor je die helikopter aan komen vliegen voor de tv-beelden en dan besef je hoeveel mensen er mee zitten te kijken thuis. En ik dacht: oké Niek, je moet het gewoon simpel houden. Je bent gewoon aan het fietsen met zeven maten en net als toen ik zeven jaar oud was, moet ik gewoon proberen te winnen."
De adrenaline gierde door zijn lijf. Wel prettig, want daardoor vergat hij zijn knie even. "Voor het eerst deze week ramde ik vol weg."
'Ik lig op kop in olympische finale'
En eenmaal door de eerste bocht, terwijl de wereld zich in slow motion aan hem voltrok, besefte hij het: "Ik lig op kop in de olympische finale. Waar ik vroeger naar keek, in 2008 als twaalfjarig jongetje, toen BMX voor het eerst olympisch was, daarin lag ik nu op kop."
"Toen was het in Peking en zette ik de wekker om 3.00 uur 's nachts. Om vervolgens vermoeid op school te zitten de volgende dag. Waar ik dus vroeger naar keek, daarin reed ik nu zelf en ik lag nog op kop ook."
Kimmann werd niet meer bijgehaald, "al hoorde ik aan het publiek dat er iemand dichtbij kwam", en pakte het eerste BMX-goud ooit voor Nederland.
Na de vijfde plaats voor Rob van den Wildenberg in 2008, de bronzen plak voor Laura Smulders in 2012, de zilveren medaille voor Jelle van Gorkom in 2016, was er nu het goud. "Ik moet het allemaal nog een beetje laten bezinken. Het is echt bizar. Ik heb het al een paar keer gehoord... en dan helemaal als je Engelstalige journalisten hebt... olympic gold medallist. Wow."
