Van de valse start tot de roemloze aftocht: het bondscoachschap van De Boer
Frank de Boer? Was dat het beste dat ze bij de KNVB konden bedenken, na het plotselinge vertrek van Ronald Koeman? Een coach die successen had gevierd bij Ajax, maar daarna hopeloos geflopt was bij Internazionale en Crystal Palace en ook in de Verenigde Staten niet had overtuigd?
Als je de teneur ten tijde van de aanstelling van De Boer als bondscoach in herinnering roept, mag het nauwelijks een verrassing heten dat hij het slechts negen maanden bij het Nederlands elftal volhield. Niemand leek blij met de keuze van de KNVB, behalve de voetbalbond en De Boer zelf.
Valse start
Een vliegende start had veel twijfels kunnen wegnemen, maar ook dat was De Boer niet gegeven. Zijn debuutwedstrijd, een vriendschappelijke ontmoeting met Mexico, ging met 1-0 verloren, het spel van Oranje tegen de Mexicanen was pover.
De KNVB moet op zoek naar een nieuwe bondscoach. Maar wie is beschikbaar?
Na een minstens zo teleurstellend gelijkspel in en tegen Bosnië, volgde een opleving tegen de Italianen. In een 5-3-2-formatie kwam Nederland sterk voor de dag. Nee, er werd wederom niet gewonnen, maar de stijgende lijn leek ingezet.
Was dit het voorzichtige begin van een succesvolle samenwerking? Ruim acht maanden na de 1-1 tegen de Italianen moet je concluderen dat het antwoord op die vraag alleen een volmondig 'nee' kan zijn.
Geschiedenisboeken
Met een 1-1 tegen Spanje liet De Boer zijn naam in de geschiedenisboeken bijschrijven als eerste bondscoach die geen enkele van zijn eerste vier wedstrijden wist te winnen. In de WK-kwalificatie werd een pijnlijke 4-2 nederlaag tegen Turkije geleden, waardoor Oranje zich eigenlijk geen fout meer kan permitteren.
En de EK-campagne eindigde al in de achtste finales. Van Tsjechië, een land met spelers van Bristol City, Hellas Verona en - heel veel - Slavia Praag, werd met 2-0 verloren. En niet op heroïsche wijze, maar met de staart tussen de benen, waarbij zo ongeveer elke dragende speler door het ijs zakte.
'Advocaatje' met Malen
De Boer werd onder meer verweten dat hij Donyell Malen wisselde toen Matthijs de Ligt rood kreeg. Malen was tot dat moment de gevaarlijkste aanvaller van Oranje geweest, had even voor de rode kaart de 1-0 op zijn schoen gehad, maar de bondscoach haalde hem naar de kant.
En niet om een extra verdediger te brengen, die het gat kon vullen dat De Ligt achterliet, maar ten faveure van Quincy Promes.
"Ik had Malen er nooit afgehaald", mopperde Wesley Sneijder. Pierre van Hooijdonk sprak van "een Advocaatje", verwijzend naar dé wissel van Dick Advocaat in 2004, toen die Paul Bosvelt voor Arjen Robben bracht en daarmee het initiatief weggaf.
En Rafael van der Vaart had zich vooral verbaasd. "Je brengt Promes, die ik misschien vier goede wedstrijden heb zien spelen bij Ajax, in en haalt je gevaarlijkste man eraf... Je wisselt toch geen aanvaller voor een aanvaller als je met tien man komt te staan?"
De drie zeges in de groepsfase bleken na de roemloze afgang in Boedapest weinig meer waard. Ook omdat Oranje tegen Oekraïne, Oostenrijk en Noord-Macedonië niet echt overtuigd had, spelend in een door velen gelaakte 5-3-2-formatie.
Evaluatiemoment
De Boer gaf direct na de uitschakeling aan "rustig na te gaan denken" over zijn positie. De KNVB deed hetzelfde.
In het contract van de 51-jarige trainer, dat doorliep tot en met het WK van 2022, was al een evaluatiemoment opgenomen. Na het EK zou de balans worden opgemaakt. En die sloeg te ver door naar de verkeerde kant, die van een roemloos WK. Als dat al gehaald werd.
