Totaal andere Evenepoel keert terug: 'Hij was nog maar een kind voor die val'
Heel België was ervan overtuigd: er is een nieuwe Eddy Merckx. Want met elke omwenteling die Remco Evenepoel deed, en elke wedstrijd die hij won, groeide het geloof dat er in het twintigjarige wonderkind een rondewinnaar schuilging. Tot de natie op 15 augustus 2020 plotseling zijn adem inhield.
Er was alleen nog maar een fiets te zien. En die stond, ogenschijnlijk netjes geparkeerd, tegen een brug aan. Waar was het wonderkind? Hij zou toch niet...?
Zes minuten duurde het. Zes tergend lange minuten. Vader en moeder Evenepoel verkeerden in hoogspanning. "Tot we een telefoontje kregen. Toen wisten we dat het... dat het niet catastrofaal was", blikt Patrick Evenepoel terug.
Zijn zoon was over de brug heen getuimeld. Hij had door de snelheid in de afdaling de bocht niet meer kunnen houden en maakte een val van zes meter diep. "We waren zelf ook in Italië, in Lombardije. We keken de koers samen met Patrick Lefevere en hij werd gebeld door zijn ploegleider Davide Bramati, die als eerste bij Remco was. Gelukkig was hij bij bewustzijn."
Hij was nog maar een kind hè, voor die val. Hij is nu iemand die het besef heeft dat het snel gedaan kan zijn.
Na de eerste opluchting kwamen de vragen. Welke Remco zou er uit dat ravijn naar boven komen? "Op dat moment sta je er niet bij stil of hij nog wel wielrenner wordt, je wil gewoon dat hij er als mens uitkomt. We werden daarin gelukkig snel gerustgesteld."
Hij zou kunnen herstellen, maar er stond hem wel een lange revalidatie te wachten. Zijn voeten hadden de eerste klap opgevangen, maar hij brak zijn schaambeen, zijn bekken en hij liep een klaplong op.
Negen maanden later kan hij weer pijnvrij fietsen. En is hij aan het opbouwen richting zijn eerste grote ronde. Prompt neemt in België ook de koorts weer toe.
Want al wekenlang is alles wat Evenepoel doet, nieuws in de Belgische media, zowel de Waalse als de Vlaamse. Heeft hij nog pijn? Hoe gaat het met zijn trainingen, ligt hij op schema? Is hij al gevaccineerd? En waarom nog niet?
Hugo Coorevits, wielerjournalist van Het Nieuwsblad, heeft de gekte al een keer eerder meegemaakt. "Ik was tien jaar toen Eddy Merckx zijn eerste Tour de France won. Die tijden zijn nu herbegonnen."
Het zegt wel iets dat er nu al een gevel in zijn woonplaats roze kleurt.
Volgens Coorevits komt de gekte niet door de media, maar willen de mensen het simpelweg allemaal weten. "Dat komt door wat hij tot nog toe allemaal gedaan heeft sinds hij is gaan fietsen. Hij werd op zijn negentiende al Sportman van het Jaar. Dat schept enorme verwachtingen."
Zoetemelk
"Of het terecht is moet blijken. Hij gaat pas zijn eerste grote ronde rijden. Maar we wachten al zo lang. Dat is hetzelfde in Nederland, jullie wachten al heel lang op een opvolger voor Joop Zoetemelk. Wij wachten nog iets langer."
In 1976 won Lucien Van Impe als laatste Belg de Tour. In 1978 was Johan De Muynck de laatste Belgische winnaar van de Giro. "Ik weet niet of de gekte nu groter is dan in die tijd. Ik was erbij toen Van Impe werd onthaald na zijn overwinning, dat vergeet je ook niet snel hoor. Maar het zegt wel iets dat er nu een gevel in zijn woonplaats Schepdaal roze kleurt."
Evenepoel senior probeert alle gekte enigszins te vermijden. "Wij lezen geen kranten meer. Het gaat ons niet om de wielrenner, maar om de mens Remco."
De mens Remco hebben ze al een tijdje niet gezien. Hij is druk met trainingsstages. "Hij doet er alles aan om op een deftige manier terug te keren", merkt Evenepoel senior. "Zondag is hij nog één avond thuis en dan vertrekt hij al naar Italië."
'Hij is er nog'
Hoe het er sportief voorstaat, wil heel België graag weten. "Maar voor ons is het belangrijkste: hij is er nog. En hij kan nog doen wat hij graag doet. Kijk naar Fabio, die is er ook uitgekomen, maar is voor het leven gehavend. En er zijn ook mensen die hun kind niet meer hebben."
Senior ziet dat de val zijn zoon veranderd heeft. "In positieve zin. Hij kijkt meer naar de simpele dingen in het leven, heeft meer respect gekregen voor andere mensen, voor zijn ouders ook. Hij heeft veel boeken gelezen in het ziekenhuis. Over een goede mindset en dat soort zaken. Hij is een totaal andere persoon."
"Hij was nog een kind hè, voor die val", vervolgt senior. "Hij is nu iemand die het besef heeft dat het snel gedaan kan zijn. Hij bekijkt het nu een beetje zoals dat liedje van André Hazes: Leef, alsof het je laatste dag is. Althans, zo zie ik dat."
'Ambities Giro bij moeten stellen'
Zijn coach tempert ondertussen ook de verwachtingen rondom Evenepoel. "Hij heeft tien weken niet op de fiets gezeten", stelt Koen Pelgrim van Deceuninck-QuickStep. "Van december tot februari. De breuk in zijn heup was nog niet goed gedicht. Toen hebben wij de ambities voor de Giro toch wat bij moeten stellen. Hij zou eerst voor een zo goed mogelijk klassement gaan, nu gaan we kijken waar het schip strandt."
Fysiek is hij weer helemaal in orde. "Op dit moment staat hij waar hij wil staan. Hij heeft nergens meer last van, hij heeft de laatste weken vooral aan zijn conditie gewerkt en nu is hij in de Ardennen om nog wat aan zijn intensiteit te werken. Of hij erg veranderd is? Hij is nog wel net zo ambitieus als dat hij was, hoor."
De val in Lombardije was niet de eerste keer dat Evenepoel iets ingrijpends meemaakte. In zijn vorige leven als voetbaltalent bracht hij drie jaar door in de jeugdopleiding van PSV, waar een beloftevolle toekomst in het verschiet lag als voetballer, totdat hij slecht nieuws kreeg.
"Toen hij veertien was, is zijn mama heel erg ziek geworden. Ze kreeg een ernstige darmziekte. Daar heeft hij het erg moeilijk mee gehad."
'PSV was ontgoocheld'
Het veranderde de toekomst van Evenepoel. "Hij zag haar alleen maar op zondag en dat wilde hij niet meer. Hij wilde weer thuis komen wonen en kreeg de mogelijkheid om naar Anderlecht te gaan. Dus ben ik naar Rini de Groot (hoofd scouting van PSV, red.) gestapt en heb hem de situatie uitgelegd. PSV was wel ontgoocheld, want ze zagen wat in hem, maar ze begrepen het gelukkig ook."
Na een periode bij Anderlecht, maakte hij de overstap naar KV Mechelen, waar hij op een zijspoor belandde. Uit frustratie pakte hij, zeventien lentes jong, de racefiets van zijn vader. Voor het eerst. "Ik kwam op een middag thuis van mijn werk en mijn fiets was weg", weet Evenepoel senior, in de jaren negentig zelf profrenner, nog goed.
"Ook mijn racekleren waren weg. Kwam hij even later de poort binnen. 'Wat heb je gedaan?', vroeg ik. Toen liet hij de fietscomputer zien en daarop stond dat hij 120 kilometer had gefietst. Met een gemiddelde van 34,7 kilometer per uur! Dan weet je wel genoeg hè?"
Kapotte cornervlag
"Tot die tijd had hij het wielrennen alleen een beetje gevolgd. Alberto Contador was zijn idool. Of ik hem iets heb meegegeven? Nee, misschien alleen de gedrevenheid."
Gedrevenheid en temperament kan Evenepoel junior inderdaad niet ontzegd worden. Evenepoel senior vertelt een anekdote die de Belgische headlines nog niet heeft gehaald.
Het was 2012. De jonge Evenepoel speelde met PSV een uitwedstrijd tegen UNA uit Veldhoven. In de laatste seconden kreeg UNA een strafschop en maakte 1-1. Er volgde een woordenwisseling en de twaalfjarige Evenepoel stormde boos het veld af. Uit frustratie schopte hij een cornervlag kapot.
"Hij dacht dat het er een was die meeveerde, maar dat was niet zo. Samen met zijn coach hebben we het bestuur van UNA gevraagd wat de schade was. Ze zeiden, en dat vind ik nog steeds straf: we sturen de rekening wel naar uw huis, op zijn naam. Dat komt harder aan. En dat klopte. Hij is het nooit vergeten."
