Jaarlijks 23 miljoen miskramen, maar nauwelijks aandacht voor het verdriet
Gewoon uithuilen en opnieuw beginnen. Dat lijkt vaak de algemene teneur van de reacties bij een miskraam, valt op te maken uit een analyse in The Lancet. Miskramen worden gezien als onvermijdelijk, maar dat is onterecht en doet geen recht aan het verdriet van vrouwen die het overkomt.
Wereldwijd loopt een op de zeven zwangerschappen vroegtijdig verkeerd af, blijkt uit de analyse van 4,6 miljoen miskramen. Van alle vrouwen maakt zeker 11 procent minimaal één miskraam mee; 2 procent overkomt het twee keer en 1 procent zelfs drie keer of vaker. De onderzoekers vermoeden dat de werkelijke aantallen veel hoger liggen, omdat lang niet alle miskramen worden geregistreerd.
Hoewel een miskraam alle zwangere vrouwen kan treffen en niet te voorkomen is, zijn er wel factoren die het risico vergroten. Dat zijn onder meer roken, alcoholgebruik, ernstig over- of ondergewicht, een relatief hoge of lage leeftijd van de moeder (40+ en 20-), een relatief oude vader (40+), lange werkdagen of nachtdiensten, stress en luchtvervuiling.
Opmerkelijk is verder dat zwarte vrouwen 43 procent meer risico lopen dan gemiddeld. Dat komt mogelijk doordat zij vaker lijden aan diabetes type 2 en aan hartkwalen.
Hoewel miskramen zo vaak voorkomen - wereldwijd 23 miljoen keer per jaar, schatten de onderzoekers - krijgen vrouwen na die heftige gebeurtenis vaak maar weinig steun. Ze verwerken het verlies vaak in stilte, soms met onterechte zelfverwijten. Zo wordt wel ten onrechte gedacht dat een miskraam kan zijn ontstaan door het gebruik van de pil of door iets zwaars te tillen.
De onderzoekers raden daarom aan de begeleiding te verbeteren. Nu krijgen vrouwen vaak simpelweg te horen dat ze maar opnieuw moeten proberen zwanger te worden, terwijl een andere leefstijl de kans op een miskraam kan verkleinen. Ook kan bij sommige vrouwen die vaker een miskraam hebben gehad behandeling met progesteron de kans op herhaling verminderen.
Echt een verlies
Wie vaker een miskraam heeft gehad, zou goed moeten worden onderzocht om de oorzaak te vinden. Nu gebeurt dat volgens de onderzoekers veel te weinig. "Het gebrek aan medische vooruitgang zou ons moeten choqueren", zeggen ze. "Maar in plaats daarvan accepteren we al die miskramen gewoon."
Ook Mariëtte Goddijn, hoogleraar Voortplantingsgeneeskunde verbonden aan het Amsterdam UMC, zegt dat er veel meer aandacht moet komen voor miskramen. "Artsen, verpleegkundigen en verloskundigen zouden moeten erkennen dat het echt een verlies is, ook voor de partner."
Waar nodig zouden vrouwen na een miskraam aanvullende hulp moeten krijgen, zegt Goddijn. Ook is het volgens haar raadzaam om indien nodig een gesprek aan te gaan over de levensstijl, om de kans op herhaling te verkleinen.
