Zesde plaats op NK shorttrack van grote betekenis voor Lancee
Tegenover de superieure Suzanne Schulting bij de NK shorttrack lijkt de zesde plaats van Gioya Lancee er wellicht een in de marge. Maar voor de 20-jarige is haar deelname van grote betekenis. Het markeert de afsluiting van drie jaar blessureleed. De oorzaak: een dubbele beenbreuk.
Lancee gold als een grote belofte. Het leek een kwestie van tijd voordat zij aansluiting zou vinden bij de top-senioren van Nederland. Haar prestaties op het junioren-WK onderstreepten haar talent.
"Ik reed een hele sterke 1.500 meter. En ook op de 500 meter was ik nog nooit zo snel. Ik zou aan wereldbekerwedstrijden mee mogen doen na dat WK. Maar het liep helemaal anders."
Foute boel
Tijdens datzelfde toernooi ging het voor Lancee helemaal mis. "Ik reed een kwartfinale. In een bocht zat een scheur in het ijs. Vóór mijn rit was er vier keer opnieuw gestart en bij het repareren van het ijs is er blijkbaar iets misgegaan. Ik zat vast in de scheur. Mijn been ging een kant op en mijn lichaam de andere. Toen lag ik daar. Ik had onmiddellijk door dat het foute boel was."
Lancee kan zich het ongeluk ook drie jaar na dato nog helder voor de geest halen. "Die pijn was echt verschrikkelijk. Het was echt niet normaal."
Toch was haar eerste reactie in het ziekenhuis er een van ontkenning. "Daar riep ik dat ik niet geopereerd kon worden, omdat ik de rest nog moest aanmoedigen. Zo zat ik in de vibe. Maar de artsen zeiden: sorry, dat gaat niet gebeuren. Jij gaat zo snel mogelijk onder het mes. Echt verschrikkelijk, als ik er nu aan terugdenk."
Het veelbelovende topsportbestaan van Lancee stond abrupt stil. "De eerste zes weken was ik bij mijn ouders. Maar ik leef in de schaatswereld, en nu zat ik ineens thuis en was ik al moe als ik een keer naar de wc was geweest. Mijn beweging bestond uit een keer zwemmen in de week en wat oefeningen."
Daar kwam bij dat het herstel van haar been niet echt voorspoedig verliep. "Ik heb nog drie operaties moeten ondergaan, omdat ik allerlei pijntjes kreeg van alles wat in mijn been zat."
Flashbacks en angst op het ijs
Ook mentaal trok de horrorblessure een zware wissel op Lancee. "Ik heb de afgelopen jaren ook veel flashbacks gehad. Had angst toen ik terug was op het ijs. Afgelopen zomer viel ik opnieuw, bijna op dezelfde manier. Daarna moest ik weer mijn vertrouwen opbouwen. Ik heb toen echt getwijfeld. Moet ik dit nog wel doen? Wil ik dat nog wel? Maar ik vind het shorttrack veel te mooi om het niet te doen."
Dus staat Lancee weer aan de start bij de NK shorttrack en is ze vooral dankbaar er weer bij te zijn. "Ik heb voor mijzelf bedacht dat mijn gezondheid het belangrijkste is. En ik ben blij dat ik kan rijden zonder pijn. Nu wil ik gewoon lekker schaatsen. Het gevoel als het echt goed gaat, is zó mooi. Daarmee ben ik ook al heel tevreden."
Het neemt niet weg dat Lancee nog altijd durft te dromen op het ijs. "De Olympische Spelen. En dan het liefst op twee disciplines: langebaan én shorttrack. Het is niet zozeer een doel. Maar als ik ontspannen schaats, is er zoveel mogelijk."
