Vergeten Douglas vol ambitie: 'Ik wil gewoon weer op het voetbalveld staan'
Hemel en aarde werden destijds bewogen om Douglas speelgerechtigd te krijgen voor het Nederlands elftal. De genaturaliseerde Braziliaan was zeven jaar geleden precies waar het aan ontbrak in Oranje.
Hij liep warm, maar ging weer zitten. En verdween. Zelden was een speler zo dicht bij een debuut in het nationale team, om later praktisch van de aardbodem te verdwijnen. Hoe zou het met hem gaan?
Douglas Franco Teixeira, beter bekend als 'gewoon' Douglas, woont in Nederland, in de streek die hem zo veel geluk heeft gebracht.
De regen komt met bakken uit de hemel in Boekelo, waar een verlaten stationnetje wordt omgeven door oude fabrieken. Restanten van de ooit zo florerende textielindustrie in het oosten van het land.
Daar, in het pand van een voormalige stoomblekerij, wordt Douglas door drie personal trainers vijf dagen in de week stevig onder handen genomen. De geest wil nog en het lichaam werkt niet tegen. Hij is immers pas 31 jaar.
Douglas had de wereld aan zijn voeten na het kampioenschap met FC Twente in 2010, de bekerwinst een jaar later, twee Johan Cruijff-schalen en tenslotte het Nederlands staatsburgerschap en zijn selectie voor Oranje. Maar het ging net allemaal even anders dan je zou verwachten.
Nee, spijt heeft de verdediger niet van de keuzes die volgden. Al pakte vooral de keuze voor Portugal slecht uit. Bij Dinamo Moskou, waar hij na zijn periode bij Twente belandde, was hij nog een gewaardeerde basiskracht, de hectiek bij vervolgens Trabzonspor en tegenslagen bij Sporting Lissabon hebben hem mentaal gehard.
Maar waarom speelde hij dan al bijna drie jaar geen wedstrijd meer?
"Ik wil niet zoveel meer over die periode kwijt", zegt hij. Via Instagram lichtte hij begin vorig jaar zijn schorsing vanwege het gebruik van verboden middelen al toe. Zijn contract in de Portugese hoofdstad liet hij kort daarna ontbinden. De afloopclausule van 45 miljoen euro die hij had, is tekenend voor de gekte.
Naturalisatie
Douglas zou daarna een paar weken naar Brazilië gaan, de plek die hij als kind verliet om in Europa zijn droom te verwezenlijken. Die weken werden maanden, tot hij ernaar terug verlangde weer met zijn gezin in Nederland te wonen. Zijn Nederland.
"De keuze voor mijn naturalisatie is voor mij persoonlijk nooit een ding geweest. Hier ligt mijn toekomst", zegt hij gedecideerd.
Als hij over zichzelf praat, is hij een man van weinig woorden. Maar zijn plan behoeft weinig toelichting: zo snel mogelijk terugkeren in de voetballerij. De luwte heeft hem goed gedaan. Douglas wordt nu omgeven door een klein groepje vrienden. Mensen die écht om hem geven.
Vol bewondering volgen ze zijn verrichtingen in de sportschool, waar hij met zijn immense postuur huishoudt als tijdens zijn beste jaren aan de zijde van Peter Wisgerhof. Zijn veel minder atletische kompaan in de verdediging van FC Twente, die wél Oranje haalde.
Zijn Oranje-shirt met rugnummer dertien heeft hij goed bewaard. Er breekt paniek uit als hij zijn vrouw vraagt dat aandenken voor deze gelegenheid nog eens tevoorschijn te halen. "Je gaat het toch niet weggeven, hè?"
Groot hart
Want ook dat is Douglas. De meedogenloze reus jaagt tegenstanders alleen met zijn verschijning al de stuipen op het lijf, maar heeft buiten het veld een groot hart. Als mens is hij door de jaren heen ook een stuk wijzer geworden.
"Ik ben een betere man en een betere vader geworden", zegt hij trots.
Een vader die pas echt straalt als hij weer op het veld staat. Die lach komt langzaam terug, weten zijn vrienden. Ze zien het aan hem, ze voelen het. Die oprechte vreugde, een betere graadmeter is er niet dat het zware traject nu zijn einde nadert.
Wat zou het mooi zijn, zo op de valreep van 2019. Negentien, zijn rugnummer. Alsof het in de sterren geschreven staat. Douglas gelooft erin. Want dromen durft hij weer hardop. De zware trainingen hebben hem weer op het niveau gebracht waar hij wil zijn. De sportman Douglas spreekt.
"Ik wil gewoon weer in het weekend op het veld staan."
Terwijl hij dat zegt, slaan zijn vrienden en begeleiders op de achtergrond de handen ineen. Douglas is klaar voor een nieuwe stap, dat zien ze nu echt aan alles. En dat hebben ze samen toch maar mooi bereikt.
