Emmen en trainer Lukkien staan op de kaart na half jaar eredivisie
Het is eind december, we zitten in een bruin café in Veendam. De woorden van FC Emmen-trainer Dick Lukkien klinken als een echo uit de zomer.
Op een zonnige dag in juli kwam de oefenmeester het kunstgras in Emmen oplopen. Lachend, optimistisch, verbaasd over alle aandacht. Hij bleek een makkelijke prater die graag open wil zijn. Een man die indruk maakte met zijn persoonlijke verhaal over het overlijden van zijn vader kort na de promotie van Emmen.
Een half jaar later lacht hij nog steeds, maar Lukkien is ook wijzer geworden na een halfjaar eredivisie waarin veel op hem en zijn club afkwam. De moeilijke en pijnlijke momenten deelt hij trouwens nog steeds zonder veel omhaal: een persoonlijkheid verander je niet in zeventien wedstrijden.
Kort na de laatste wedstrijd van het jaar, 2-0 nederlaag thuis tegen Willem II, legt hij aan een groepje verslaggevers uit waarom hij een gehuurde speler niet opstelt. Als de camera aangaat, moet hij het verhaal opnieuw vertellen. Vaak zie je dan dat een trainer net wat keuriger praat, de pijnlijke feiten verhult. Lukkien niet. Hij is duidelijk en net zo open als in de informele gesprekjes.
Ooit, als tiener, werd hij ook naast het team gezet. De jonge verdediger was kwaad op de trainer en klaagde tegen zijn vader, Dick senior. Die had ontnuchterende woorden voor zijn zoon: "Ik ben nog geen trainer tegengekomen die niet z'n beste spelers opstelt."
Dick junior had even twee mensen om kwaad op te zijn: zijn vader en de coach. Niet veel later begreep hij het en waardeerde de eerlijkheid. Tegenslagen verwerken als een man, Lukkien ziet het graag terug bij de mensen om hem heen.
Degradatiekandidaat nummer één
De afgelopen maanden heeft Lukkien zijn team en zijn club op de kaart gezet. Niemand geloofde in die boertjes uit Drenthe. Te slecht. Te boers. Te alles eigenlijk.
De trainer kon er niet altijd om lachen. Margriet van der Linden die zich afvroeg of er wel hotels in Emmen waren. Ontvangende clubs die de trainer en zijn spelers niet al te serieus namen. Hugo Borst die zijn ploeg een campingelftal noemde: Lukkien wilde het liefst van de daken schreeuwen dat het onzin was.
Hij bleef zijn ploeg verdedigen en dat maakte hem soms ook kwetsbaar. Zijn reactie lokte weer een reactie uit en zo keerde de rust nooit weer. Lukkien heeft ervan geleerd en ziet de hypes die soms gecreëerd worden met opgetrokken wenkbrauwen aan. Het hoort er kennelijk allemaal bij op het hoogste niveau.
Terug naar Groningen
Hoogtepunten zijn er genoeg dit jaar. Promotie, natuurlijk, maar ook de wedstrijden in de eredivisie spreken tot de verbeelding. Winnen bij FC Groningen bijvoorbeeld (1-2 in blessuretijd), de club die hem passeerde als hoofdtrainer, was misschien wel het allermooiste.
In aanloop naar dat duel in Groningen ontkende hij ook maar iets van wrok te voelen. Ruim een week na de wedstrijd erkent de trainer dat er toch wel iets speciaals speelde. Misschien geen wrok, maar wél dat spannende gevoel in de buik op weg naar het stadion.
De ontlading na de 1-2 in blessuretijd was groot. Zo uitzinnig herkende hij zichzelf niet. Ook al was het maar een sprongetje zo hoog als een pasgeboren lammetje. Even later vloog Emmen-voorzitter Ronald Lubbers hem in de armen. En ook aanvoerder Anco Jansen vloog hem om de nek: ooit enfant terrible en nu één van de vele spelers die door hun speciale band met de trainer zijn opgebloeid.
Tranen
Ergens in al die euforie waren er tranen. Van binnen dan. Voor de wedstrijd schoven talloze foto's van overleden Groningen-fans op een groot scherm voorbij. Het raakte Lukkien, hoe dik de emotie er ook bovenop lag. Na de wedstrijd, uitzinnig blij, voelde hij dat hij niet alleen was. Ergens was zijn vader er ook. Het klinkt gek, onmogelijk misschien, maar het was gewoon zo.
Dan is er genoeg gepraat. Hij pakt een glas. Vult er één. En nog een. Een toost. Op een nieuw jaar, dat altijd weer een beetje beter kan dan het vorige.
