Yvon kampte met morbide obesitas en zocht hulp: 'Eten is nu bijzaak'

We worden steeds dikker, bleek vandaag uit cijfers van het CBS en het RIVM. 14 procent van de Nederlanders is intussen obees en ruim 100.000 mensen vallen zelfs in de zwaarste categorie. Zij lijden aan morbide obesitas.

Yvon van Avermaete (27) was een van hen. Ze had vier maanden geleden nog een BMI van 50 en woog 174 kilo. Tien jaar lang durfde ze niet op een weegschaal te staan, bang voor wat de wijzerplaat zou aangeven.

Haar extreem hoge gewicht noemt ze nu een soort gevangenis. "Je moet naar speciale winkels voor je kleding, je zweet snel bij warmte, ijsjes eten doe je niet, want wat zullen mensen wel niet denken? Je vindt dat je stinkt en je bent snel moe. Het put je uit."

De eetverslaving begon op haar tiende, vertelt Yvon. "Ik at niet per se veel ongezond eten, maar gewoon veel. 's Ochtends bijvoorbeeld zes boterhammen in plaats van twee."

Het werd steeds erger, maar voor de mensen om haar heen maakte haar hoge gewicht weinig uit. "Vroeger op school ben ik nooit gepest en had ik gewoon vriendinnen. Het was een leuke tijd. Ook relaties maakten nooit een probleem van mijn gewicht."

Toch leidde haar gewicht tot steeds meer problemen. "Naar het pretpark ging ik niet, ik paste niet in de stoeltjes." Ook terrassen ontweek ze maar liever om die reden. "Ik at ook nooit in het openbaar, bang om veroordeeld te worden. Eten deed ik dan thuis, vaak achter de computer. Ik kwam steeds meer aan."

"Hoe meer mensen zeiden: 'ga afvallen', hoe meer ik dacht: 'waar bemoei je je mee'. Mijn reactie was dan om juist meer te gaan eten. Het had een raar effect in mijn brein."

In 2016 besloot Yvon van Avermaete hulp te zoeken. Ze werd door de huisarts doorverwezen naar een obesitaskliniek. Daar volgden gesprekken met diëtisten, trainers en gedragswetenschappers. Ze moest onder meer een dagboek bijhouden van haar eetpatroon en meer gaan sporten. Na het voortraject zou een een operatie gaan volgen, maar zover kwam het allemaal niet.

"In datzelfde jaar ben ik uitgestapt. Ik was er niet klaar voor. Ik koppelde eten aan gezelligheid. Eten was het belangrijkste in mijn leven: opstaan betekende eten, uitgaan was eten. Alles was eten. Daar wilde ik niet mee stoppen."

Vorig jaar kwam ze terug op haar beslissing. In maart dit jaar onderging ze alsnog een maagverkleining. Eten is nu niet alles meer, zegt ze. "Eten is nu bijzaak."

Haar maag is nu nog maar 20 procent van de oorspronkelijke grootte. Vier maanden na de operatie is Yvon 37 kilo afgevallen; ze heeft inmiddels een BMI van 39.

"Ik ben er trots op dat ik het heb ondergaan. Ik heb als een oud iemand geleefd en dat wil ik niet meer. Het is geweldig dat dit kan, je krijgt je leven terug. Als ik nu naar de Efteling wil, dan kan dat. Al vind ik dat nog steeds wel spannend."

'Het is psychisch'

Je moet wel echt stevig in je schoenen staan als je zo'n operatie laat doen, waarschuwt ze. Het is nog vaak moeilijk, en dat komt niet door het eten. "Het is psychisch, weet je wel, want mensen veroordelen je. Ze zeggen dat je ook best kunt afvallen zonder maagverkleining, dat ieder pondje door het mondje gaat en dat het wel lekker makkelijk is, zo'n operatie."

"Het irriteert me, want wat weten die mensen nu van mij? Zonder operatie had ik het afvallen echt niet gekund. Honger lijden, dat hou je gewoon niet vol. Nu is dat gevoel weg. Vroeger at ik een hele zak chips, nu drie chipjes en ik zit vol. Uit eten gaan is heel goedkoop nu", lacht ze.

Maar ze is er nog niet, vindt ze. Met een BMI van 39 ben je namelijk nog altijd ernstig zwaarlijvig. "Ik wil naar 80 kilo, naar een BMI van 26, dat vind ik prima. Ik train er hard voor. Geef me een jaartje en het lukt me. Absoluut dat het lukt. Ik sta er positief in."