Hoe Dumoulin net naast een tweede Giro-zege greep

Voor de tweede keer in 28 jaar tijd is er een Nederlander op het podium van een grote wielerronde geëindigd. En voor de tweede keer is dat Tom Dumoulin.

Het enige verschil met vorig jaar: Dumoulin won nu niet. Net niet. Een Brit legde de 3.562 kilometer van de Giro d'Italia net iets sneller af. En die Brit heette uiteindelijk niet Simon Yates, maar Chris Froome.

Begin mei trok het wielercircus voor het eerst over de Europese grenzen voor de start van een wielerronde. De Giro startte in Jeruzalem. Echt feestelijk werd er niet naar die primeur toegeleefd; er werden vraagtekens geplaatst bij de veiligheid van de renners en op het sportieve vlak vroeg menigeen zich af hoe het zat met de vorm van Tom Dumoulin. En waarom mocht Chris Froome überhaupt starten?

'Als ik Froome was, zou ik hier niet starten'

Want had hij niet een positieve plas ingeleverd tijdens de Vuelta? Dumoulin zei er dit over in zijn eerste persconferentie: "Als ik hem was, zou ik hier nu niet starten."

Froome stapte wel op zijn fiets, maar nog voor hij goed en wel gestart was, lag hij er ook alweer naast. De kopman van Sky ging tijdens de verkenning van de openingstijdrit onderuit in een bocht. Gebutst en gehavend reed hij zich naar de 21ste tijd, op liefst 37 tellen van Dumoulin.

Roze trui na één dag kwijt

De Nederlander kende een dramatisch voorjaar, maar had in Jeruzalem prompt de juiste vorm te pakken: hij klokte de snelste tijd en klopte Rohan Dennis met twee seconden. "Kennelijk heb ik daar talent voor, om op het juiste moment goed te zijn", zei hij na de tijdrit. Echt hechten aan de roze trui deed hij zich niet. "We weten dat de Giro drie weken duurt."

Een dag later nam Dennis het kleinood over van Dumoulin bij een tussensprint. De Limburger zou de roze trui nooit meer terugkrijgen.

Met het openingsweekeinde in Israël achter de rug en Froome inmiddels op een achterstand van 55 seconden begon het peloton in de zesde etappe aan de Etna. Op die vulkaan werd duidelijk dat Mitchelton-Scott bergop de beste ploeg had. Esteban Chaves en Yates reden de rest op een halve minuut en kwamen hand-in-hand over de finish.

Yates was de nieuwe rozetruidrager en zou dat liefst twee weken lang blijven. En Froome? Hij kwam even in de problemen, Dumoulin viel hem aan, maar de Brit herstelde zich tijdig om vervolgens in de groep van Dumoulin boven te komen.

Op de tweede zondag van de Giro was het tijd voor de eerste grote bergetappe, naar Gran Sasso. Op de slotklim werden, zoals vaak deze Giro, alle vluchters voor de finish bijgehaald. En andermaal toonde Yates zich de sterkste.

Dumoulin verloor 22 tellen en constateerde dat er "een aantal beter zijn bergop". Froome? Hij verloor 1.17 en keek op de rustdag al tegen een achterstand van 2.27 aan. Toch zette hij een eindzege nog niet uit zijn hoofd. "Er zijn gekkere dingen gebeurd."

Ook Dumoulin toonde zich een profeet na negen etappes. Over Simon Yates zei hij: "Er komt nog heel veel aan. Die laatste week gaat echt wel pittig zijn. Daar gaat hij zeker nog wel zijn slechte momenten krijgen."

Tiende etappe: Chaves lost, Dumoulin valt

Wie zeker een slecht moment kende, nog voordat de route weer echt omhoog ging, was Esteban Chaves. De nummer twee in het klassement had de rustdag niet goed verteerd en loste al vroeg in de tiende rit. Het was het sein voor een razendsnelle, lange en helse rit richting Umbrië.

"Fijn dat Chaves nu uit het klassement is", klonk het na afloop. Maar Dumoulin zelf kwam niet ongeschonden uit die rit. Hij viel. "Ik was te laat met remmen en haalde een bocht niet meer. Hoe erg het is? Niet erg, denk ik."

Een dag later bleek dat met de klimmersbenen van Dumoulin in elk geval niets mis was. Hij was de enige die op de lastige aankomst in Osimo enigszins in de buurt van ritwinnaar Yates kon blijven. Hij hield de schade beperkt en zei supertevreden te zijn.

'Schrijf Froome nooit af'

En Froome? De Brit verloor andermaal (veel) tijd, nu veertig seconden. Zijn achterstand op Yates groeide naar 3.20. "Schrijf hem nooit af", waarschuwde Dumoulin niettemin. "Dat dachten we in de Dauphiné een paar jaar geleden ook en toen heeft hij er nog een oorlogsrit van gemaakt op de laatste dag."

Op de derde zaterdag van de Giro, terwijl Elia Viviani (drie) en Sam Bennett (twee) de vijf massasprints hadden gedomineerd, begon het klimwerk in de Alpen. Het was alsof Froome die dag had uitgekozen om dan toch maar eens aan zijn Giro te beginnen.

Comeback Froome op de Zoncolan

De etappe ging naar de Zoncolan, volgens velen een van de lastigste beklimmingen van Europa. Froome had de berg verkend en wist precies waar hij de aanval wilde openen: op vier kilometer van de finish.

Alleen Yates slaagde erin in zijn spoor te blijven. Dumoulin verloor ruim een halve minuut en keek tegen een achterstand van 1.24 op Yates aan. Ten opzichte van Froome verloor hij die dag driekwart minuut.

Nog voor hij zich kon gaan opmaken voor de laatste rustdag en vervolgens de laatste tijdrit, wachtte Dumoulin nóg een bergetappe. En daarin leek Yates de ronde definitief naar zich toe te trekken.

Dumoulin op 2.11, Froome al op 4.52

Sunweb nam twee cols voor het einde nog wel het initiatief en zette Sam Oomen op kop. Het bracht Sky en Froome in de problemen. Maar toen Yates op de voorlaatste beklimming een flinke demarrage eruit perste, moest iedereen passen. De Brit soleerde naar zijn derde ritzege en zette Dumoulin op 2.11 in het klassement. Froome volgde op al 4.52.

Het bracht Dumoulin tot dit inzicht over zijn eigen kansen: "De Giro winnen? Er moet wel iets heel geks gebeuren, wil dat nog lukken."

Dinsdag 22 mei. De dag die Yates op voorhand vreesde en waar Dumoulin zo naar uit had gekeken: de dag van de vlakke tijdrit over 34 kilometer. Het weer zat niet mee: de wind stond in de rug en dat was voor Yates niet nadelig.

Dumoulin had niet zijn beste dag. Hij won de tijdrit niet en pakte evenmin genoeg tijd terug op Yates om de Giro nog heel erg spannend te maken: slechts 1.15 maakte hij goed. "Ik had het graag anders gezien", verzuchtte hij na afloop. "Maar de weg naar Rome is nog lang. Ik blijf vechten."

Met Dumoulin op 0.56 en Froome op 3.50, begon Yates comfortabel aan de drie laatste bergetappes met aankomst bergop. Maar in de eerste van die drie etappes ging het plotseling mis. De 25-jarige Brit van Mitchelton-Scott kwam in de laatste kilometers niet meer vooruit.

Yates behield nog wel het roze, maar de concurrentie rook bloed. De nieuwe verschillen waren nog te overzien (0.28 op Dumoulin en 3.22 op Froome), maar wat Yates toen nog niet wist, was dat zijn landgenoot een brutale coup in gedachten had.

Solo van tachtig kilometer

Op het hoogste punt van de Giro en op het onverharde pad van de Finestre koos Froome een dag later de aanval. Op 80 kilometer van de meet. Alles of niets. Dumoulin probeerde te volgen, maar moest passen. Niemand kon het wiel van Froome houden.

Terwijl niemand, kijkers noch concurrenten, dacht dat hij een solo van die lengte zou kunnen volhouden, met bovendien nog twee cols voor de boeg, zag ook niemand Froome nog terug.

Dumoulin had na het ronden van de top van de Finestre besloten te wachten op een knecht van Thibaut Pinot, zodat de achtervolging goed kon worden ingezet. Maar het bleek achteraf een foute inschatting te zijn geweest. "En achteraf is mooi wonen", zou Dumoulin zeggen.

Froome had met het ongekende huzarenstukje genoeg tijd gewonnen om de roze trui over te nemen. De Giro was beslist, twee dagen voor het einde.