Slachtoffer discriminatie woningmarkt: 'Het is vernederend'

"Het raakt me nog altijd, het is vernederend. Telkens weer: jij bent niet goed genoeg." Zichtbaar geëmotioneerd vertelt Abbie Chalgoum (38) in zijn woonkamer over zijn ervaringen met discriminatie op de woningmarkt. "Ik kan er er gewoon heel weinig aan doen. Ik kan het vertellen, dat is het enige wat ik kan."

Het is mei 2016 als de dochter van Abbie en zijn vriendin wordt geboren. Het stelt woont in Amsterdam-Oost en merkt al snel dat hun appartement te klein is geworden voor hen. Na enkele maanden besluit hij actief op zoek te gaan naar een grotere huurwoning. Onder zijn eigen naam struint hij het internet af.

Vaak krijgt hij helemaal geen reactie. Andere keren krijgt hij te horen dat genoeg mensen zich hebben ingeschreven en dat hij buiten de boot valt. "Dat kan natuurlijk in Amsterdam, maar het bleef maar zo gaan. Iedere keer kreeg ik dezelfde afwijzing of hoorde ik helemaal niks."

Dertig mailtjes

Als Abbie zo'n dertig mailtjes heeft verstuurd, begint hij aan zichzelf te twijfelen. "Het was voor mij niet nieuw, met solliciteren ging het precies hetzelfde." Toch vond hij het lastig om over zijn situatie te praten. "Ik heb het mijn vrienden niet verteld, want ik wilde niet in de slachtofferrol kruipen."

Het zorgt ervoor dat Abbie zich steeds slechter voelt en na enige tijd licht hij zijn vriendin in. Hij vertelt haar dat het hem niet lukt om een woning te vinden. Althans, niet onder zijn eigen naam. In eerste instantie kan zijn vriendin, die een Nederlandse achternaam heeft, het niet geloven. "Toen heb ik gezegd: ga jij het maar eens proberen, want ik weet zeker dat het jou wel lukt." Wat daarop volgt, is confronterend. "Het eerste mailtje van mijn vriendin: raak. Gewoon een uitnodiging voor een bezichtiging, daar ging het om."

Ook op de tweede mail krijgt ze een positieve reactie. "Het zit me nog steeds hoog als het erover gaat", vertelt hij. "Het is gewoon heel frustrerend dat iets heel simpels niet lukt. En het is niet alleen mijn verhaal. Er zijn zoveel andere mensen."

Na een mail van zijn vriendin wordt het stel uiteindelijk uitgenodigd voor een bezichtiging. Abbie gaat zelf. "Dan zien ze me, dan horen ze me, dan zijn ze geïnteresseerd. Je moet blijkbaar de eerste stap halen. Als ik er eenmaal door ben, dan lukt het me meestal wel."

Steekproeven

Abbie hoopt dat er eindelijk iets aan de discriminatie op de woningmarkt wordt gedaan. Hij ziet het steekproefsgewijs controleren, wat in het Belgische Gent tot hoopvolle resultaten leidt, als een mogelijke oplossing. "Je moet mensen toch op hun vingers kunnen tikken. Zo werken we in Nederland niet. We accepteren elkaar zoals we zijn."

Door zijn verhaal te doen hoopt Abbie dat zijn dochter, die zijn achternaam draagt, in de toekomst niet op dezelfde problemen zal stuiten. "Maar die moet ik het wel gaan vertellen. Ik moet haar toch leren om hier mee om te gaan."

De nieuwe woning kwam er gelukkig wel: sinds januari vorig jaar woont Abbie met zijn gezin in Heemstede.