Het verhaal van Sonny Pike is het schrikbeeld voor ouders van jonge voetbaltalenten. Hij was ooit een grote Britse belofte, werd in eigen land vergeleken met Diego Maradona, maar bezweek vroegtijdig onder de druk. Van een carrière in het voetbal kwam uiteindelijk helemaal niets terecht.
"Ik was als kind ineens een beroemdheid. Er lag een enorme druk op me. Die kwam van mijn vader, maar ook van mijzelf. Ik was jong en ik had heel grote verwachtingen. Ik wilde voor Engeland de wereldbeker winnen", vertelt Pike.
Dat hij een nationale bekendheid werd, kwam vooral door de inzet van zijn vader. Die sleepte zijn zoon van selectiewedstrijd naar tv-studio, en bracht hem nadrukkelijk onder de aandacht van journalisten. "Het was een soort mediacircus waar ik in terecht kwam."
Alle grote clubs wilden hem hebben
Pike (34) heeft jarenlang weinig losgelaten over dat deel van zijn geschiedenis. Zelfs zijn vrouw wist er tot voor kort niets van. Nu is hij samen met haar op bezoek bij de jeugdopleiding van Ajax in Amsterdam. De club waar hij in 1996 als 12-jarig jongetje één seizoen speelde.
Hij kijkt met een positief gevoel terug op zijn tijd bij de Amsterdamse club. "Ajax had toen net de Champions League gewonnen, dus het was je van het. Voor mij was Ajax vooral Johan Cruijff. Hij was een rolmodel, zo wilde ik ook spelen."
Het ging voor Pike vooral mis, toen hij weer terug was in Engeland. Alle grote clubs wilden hem hebben. En ook de grote bedrijven trokken aan hem. Hij werd als mascotte ingezet bij wedstrijden. "Ik moest op de middenstip trucjes doen. Dat was zenuwslopend."
Vader Pike wilde van zijn zoon een ster maken. Moeder Pike vroeg zich wel eens af of al die mediaoptredens wel zo goed waren. "Leidt dit niet af van voetbal en van school, vroeg ze me dan. Ze benadrukte dat ik dit niet hoefde te doen."
De jonge voetballer verloor steeds meer het plezier in het spel. "Het was een grote worsteling. Vanaf mijn vijfde had alles om voetbal gedraaid. Het was mijn leven. En nu kwam ik erachter dat ik dit eigenlijk niet wilde."
Op zijn 18e stopte hij definitief met voetballen. Hij belandde in een zwart gat. Van ellende kwam hij vier jaar lang nauwelijks zijn bed uit. "Op een gegeven moment zag ik het leven niet meer zitten. Ik dacht er al over na hoe ik uit het leven kon stappen."
Voor de fysieke kant is er bij clubs volop aandacht. Maar hoe zit het met de mentale kant?
Na jaren worstelen, vond Pike weer zijn weg naar boven. Hij ontmoette zijn vrouw en kreeg kinderen. "Het is uiteindelijk aan hen te danken, dat ik zover ben gekomen." Nu wil hij zijn verhaal inzetten om andere jonge voetbaltalenten te helpen.
Hij waarschuwt voor te hoge verwachtingen. "Veel ouders denken dat hun kind de volgende Messi wordt. Maar in werkelijkheid zullen de meeste kinderen in een jeugdopleiding het nooit tot profvoetballer schoppen."
Pike vindt dat kinderen beter moeten worden beschermd tegen te hoge druk. Hun mentale gezondheid moet meer aandacht krijgen. "Voor de fysieke kant is dat er volop bij clubs. Als je een blessure hebt, kan je bij iemand terecht. Maar hoe zit het met de mentale kant?"
De drempel om psychologische hulp in te roepen is volgens hem nu te hoog. "Je bent bang om als zwak te worden gezien. Ik heb het destijds helemaal zelf gedaan. Maar ik hoop nu dat taboe te doorbreken en kinderen, ouders en clubs te helpen."
