Venezuela, ooit de bakermat van links in Latijns-Amerika, is tegenwoordig een socialistische dictatuur in crisis. Ook de inheemse bevolking, de Warao-indianen, trekt massaal de grens over, weg van Venezuela.
Mensen gaan weg uit verdriet", zegt Marcelino, een inheemse Warao-leider. "Het verdriet van honger. In Venezuela eet je nu één maaltijd per dag. Vroeger was dat niet zo, toen aten we elke dag drie goede maaltijden. De kinderen huilden niet. En het is niet alleen het gebrek aan eten, ook de zorg is een probleem. Er zijn geen medicijnen in Venezuela."
Populair
In 1999 was de verkiezing van de linkse Hugo Chávez als president nog het startsein voor de linkse golf die het Zuid-Amerikaanse continent zou aandoen. Zijn beloftes om de macht terug te geven aan het volk en de corruptie in de politiek aan te pakken, maakten Chávez ongekend populair bij de Venezolaanse bevolking.
Met die onvoorwaardelijke volkssteun begon Chávez aan wijzigingen van het politieke systeem. Bijvoorbeeld ook het recht om zich onbeperkt verkiesbaar te stellen, waarmee hij zijn macht consolideerde.
De oppositiepartijen vochten de veranderingen met man en macht aan, maar de Venezolaanse president bleef ongekend populair. Hij sloot niet alleen innige vriendschappen met andere socialistische leiders, maar werd ook regelmatig uitgenodigd bij beroemdheden als filmregisseur Oliver Stone en voetballer Maradonna.
Wanbeleid
Door de lage olieprijzen die hij hanteerde voor bevriende buurlanden, groeide Chávez snel uit tot wereldleider en boegbeeld van links in Zuid-Amerika. Maar terwijl zijn ster in het buitenland in rap tempo bleef rijzen, verslechterde de economische situatie in Venezuela even snel. Zijn politiek van nationalisering creëerde schaarste en flinke inflatie.
Die nalatenschap heeft de huidige president van Venezuela, Nicolas Maduro, op zijn bordje gekregen toen Chávez hem - op zijn sterfbed - aanwees als opvolger. Maduro's economische wanbeleid en hoge overheidsuitgaven hebben de situatie inmiddels alleen maar verergerd.
Chávez hielp ons, nu gaat het steeds slechter.
De olieprijs is gehalveerd, de lokale munt is niets meer waard en de schappen in de supermarkten zijn leeg. Ruim negentig procent van de bevolking heeft honger. Demonstranten vullen dagelijks de straten en eisen het aftreden van Maduro, die met harde hand terugslaat.
Marcelino, die als Indianenleider zestien families onder zijn hoede heeft en vreest dat hij voorlopig niet terug kan naar Venezuela, denkt met heimwee terug aan betere tijden. "Chávez hielp ons inheemse volk. Er kwam hulp in het dorp. Maar toen Maduro president werd, was dat allemaal afgelopen. En het gaat steeds slechter."
De bevolking verwijt Maduro dat hij vooral aan zichzelf denkt, en niet aan het gemeenschappelijk belang. Maar zelfs met al het verzet komen de Venezolanen niet zomaar van hun president af. Door de grondwetswijziging van Chávez zit Maduro voorlopig stevig in het zadel.
