Verhalen van genocide uit Myanmar 'en niemand die zegt: stop!'

De Vlaming Willy Legendre werkt al meer dan 25 jaar als hulpverlener op allerlei plekken ter wereld. Op dit moment zit hij in het grensgebied tussen Myanmar en Bangladesh. Of 'ground zero', zoals hij het zelf beschrijft op de website van de VRT, waar ook het bovenstaande citaat vandaan komt. Het radioprogramma Met het Oog op Morgen sprak met Legendre.

"Tien minuutjes rijden, dan kunnen we de grens met Myanmar zien. Volgens de VN steken er per uur duizend mensen de grens over, al drie weken lang. Dus je kan je voorstellen wat een chaos het hier is. Het is hier een rampgebied."

"En wij zitten hier al met 500.000 vluchtelingen van vroegere pogroms in Myanmar. Het is niet nieuw dat Rohingya uit Myanmar worden verdreven. Dat wordt nogal eens vergeten. Er zijn hier dus een miljoen vluchtelingen."

"Onze woordenschat is te arm om te beschrijven wat wij hier meemaken. De hulpverleners zitten met de handen in het haar. De Bengaalse ziekenhuismedewerkers bijvoorbeeld zijn niet gewend aan dit soort oorlogswonden. Want je spreekt dus over oorlogswonden. De Rohingya worden met hakmessen aangevallen, beschoten met machinegeweren of verbrand."

"Nu heeft het leger van Myanmar ook nog een mijnenveld aangelegd achter de vluchtelingen, dus ze kunnen niet eens terug. En mensen die echt in paniek op de vlucht slaan, lopen zich te pletter op die mijnen. Dat soort verwondingen komen we hier tegen in de ziekenhuizen."

"Ik sprak een oudere vrouw. Haar familie is vermoord voor haar ogen. Het leger wilde haar dochters verkrachten en toen de vrouw dit wilde voorkomen, hebben ze haar op de grond gegooid en haar voet eraf gehakt. Die vrouw heeft daarna nog een week gelopen, geholpen door haar kleinkinderen, om de grens te bereiken. Het zijn verhalen van genocide, van etnische zuivering. De mensen die wij hier helpen zijn overlevenden van genocide."

"Dat is de realiteit waar we mee te maken hebben. En wij hebben het gevoel dat de rest van de wereld in stilte toekijkt. Niemand zegt: stop de genocide. Als je die mensen de grens over ziet komen, dan moet er toch ergens met een diplomatieke vuist op tafel worden geslagen?"

"Maar ik ben niet wanhopig, de wanhoop is voor de Rohingya. Die mensen zijn wanhopig, wij doen gewoon wat we kunnen. Maar de internationale politiek, dat is een soort spelletje. Er wordt wel gesproken over mensenrechten, over het helpen van vluchtelingen, maar in de praktijk wordt er niet veel aan gedaan."

"Ik weet ook dat Myanmar alle etnische zuivering ontkent. Maar ik zie gewoon wat er gebeurt. Een paar nachten geleden brachten wij een verkracht meisje naar het ziekenhuis. We zagen de grens en dat was gewoonweg één grote bosbrand."

"Nu, op dit moment, staan die dorpen ook in brand. Nu, op dit moment, komen er nog steeds duizenden mensen de grens over met vreselijke verhalen, met ernstige verwondingen."

"En Myanmar blijft alles maar ontkennen, in alle talen. Aung San Suu Kyi is toch premier? Zij heeft toch wel iets te zeggen? Zij heeft toch de Nobelprijs voor de vrede gewonnen? Ze kan toch iets doen? Als ze niet akkoord gaat met massamoord, kan ze altijd ontslag nemen. Ze moet het niet ontkennen."