Rechter: David (12) mag zelf beslissen over chemokuur
Een 12-jarige jongen uit Noord-Holland hoeft geen chemokuur te ondergaan als hij dat niet zelf wil. Zijn vader was naar de rechter gestapt om dat tóch voor elkaar te krijgen.
Bij de jongen, David werd vorig jaar een hersentumor ontdekt. David werd geopereerd en na bestraling schoon verklaard. Volgens het behandelplan was de volgende stap chemotherapie. David besloot echter dat hij geen behandelingen meer wilde in het medische circuit.
De ouders van de 12-jarige David zijn gescheiden en verschillen van mening over de behandeling van hun kind. Vanwege de situatie werd hun zoon eerder al onder toezicht gesteld van een gezinsvoogd. Om de behandeling af te dwingen, spande de vader een kort geding aan. Hij wil dat zijn zoon alles aangrijpt om gezond te blijven.
David is onderzocht door een psychiater. Die stelde vast dat hij niet depressief is en een sterke wil om te leven heeft, maar ook kan nadenken over de dood. David werd door de psychiater wilsbekwaam bevonden.
"Hij ziet met name op tegen de bijwerkingen van de chemotherapie en de achteruitgang in zijn kwaliteit van leven", stelt de rechtbank. "Voor ingrijpende medische handelingen is zijn toestemming nodig, gelet op zijn recht op zelfbeschikking."
De rechter zegt de twijfels van Davids vader wel te begrijpen, maar ziet geen ruimte om de afweging van de jongen niet te respecteren. "David heeft zijn beslissing kennelijk genomen met het oog op de kwaliteit van leven nu."
In de praktijk is het eigenlijk zo dat ouders en kinderen daarin dezelfde gedachten ontwikkelen.
Martine de Vries, kinderarts in het LUMC en medisch ethica, ziet de uitspraak van de rechter als bevestiging dat een kind van twaalf "een heel belangrijke stem heeft in zo'n behandeltraject".
Het komt volgens haar weleens voor dat ouders en kinderen het niet eens zijn met elkaar. "Vooral als je net een ernstige diagnose hebt gehoord, is de besluitvorming een enorm emotioneel proces. Gedachten die in het begin uiteen kunnen lopen."
Communiceren
Het is dan aan de kinderarts om iedereen op een lijn te krijgen, zegt De Vries. "Het is natuurlijk onze taak dat we hen begeleiden in die besluitvorming. In de praktijk is het eigenlijk zo dat ouders en kinderen daarin dezelfde gedachten ontwikkelen."
Bij gescheiden ouders, zoals in deze zaak, is dat niet anders. De Vries: "Daarbij is het ook belangrijk dat het de verantwoordelijkheid van de ouders is om het belang van het kind voor ogen te houden. Ook als ze gescheiden zijn. Het is hun taak en verantwoordelijkheid om te blijven communiceren."
