Gestrand in Griekenland: ziet Layla haar kinderen ooit nog terug?
Terwijl in Brussel een vluchtelingenakkoord is gesloten tussen de EU en Turkije, vragen de mensen om wie het gaat zich af hoe hun toekomst zal zijn. Zullen ze hun familie ooit nog terugzien?
Zo ook de 39-jarige Syrische Layla Ali Kamal Adeen. Ze zit in een vluchtelingenkamp in Griekenland, aan de gesloten grens met Macedonië. Haar man en vier kinderen zijn in Duitsland.
Benzine en olie
In haar kleine tentje op het doorweekte en modderige terrein begint Layla steeds minder te geloven in een mooi leven met haar gezin. Soms denkt ze dat ze beter dood zou kunnen zijn. "Ik word iedere dag overweldigd door emoties. Ik huil en bid tot God en vraag hem om me naar mijn kinderen te brengen."
"Maar wat moet ik doen als dat niet gebeurt? Dan ga ik naar de grens en overgiet ik mezelf met benzine en olie en dan steek ik mezelf in brand. Dat is dan het einde."
Layla is een van de vele tienduizenden vluchtelingen die vastzitten in Griekenland, nu de grenzen richting Noord- en West-Europa zijn gesloten.
Haar man was tandarts in Kamishli, in het noorden van Syrië. Toen het daar te gevaarlijk werd, vluchtte het gezin naar Turkije, maar Layla durfde de tocht over de Egeïsche zee naar een van de Griekse eilanden niet te maken. Ze keerde alleen terug naar huis.
Idomeni
Het gemis van haar kinderen, die ze nu ruim vijf maanden niet heeft gezien, was zo groot dat ze besloot de reis alsnog te maken. Ze deed dat samen met een aantal familieleden, onder wie haar broer, die een stuk land verkocht om de reis te bekostigen en de smokkelaars te betalen.
Ze bereikten Griekenland en de Macedonische grens, maar kwamen daar vast te zitten omdat de autoriteiten besloten de grens te sluiten. Layla en haar familie zitten nu in een kamp dicht bij Idomeni.
Zo'n 1800 kilometer verderop, in Berlijn, wacht Nahrouz Ramadan op de komst van zijn vrouw. En troost hij zijn kinderen: Mustafa, Nerjis, Nazdar en Masaoud, allen onder de 9 jaar.
"Mijn kinderen missen hun moeder heel erg. Ze slapen slecht en huilen veel. Ze willen hun moeder terug", zegt Nahrouz. Hij probeert elke dag met Layla te praten, maar het bellen kost veel geld.
Lijden
Layla hoopt op asiel in Duitsland, op basis van gezinshereniging, maar dat kan maanden of zelfs jaren gaan duren. Vorige maand keurde het Duitse parlement maatregelen goed om de asielaanvragen sneller te behandelen, maar dat betekent dat er minder nieuwe vluchtelingen het land in mogen.
Layla maakt zich zorgen om de kinderen: hebben ze honger, zijn ze ziek, huilen ze? "Ik sterf duizend doden. Ze zijn zo ver weg. Mijn kinderen zijn daar en ik zit hier alleen in ballingschap te lijden."
