Jeroen de Jager
Verslaggever
De stemmen van meer dan duizend volwassenen en kinderen galmen door de gigantische hal. Ze zitten, liggen, lopen en spelen. Elke familie heeft een soort eigen eilandje gecreëerd. Op de kille betonnen vloer hebben ze plastic kleden neergelegd, daaroverheen een deken en daarop dunne matrasjes. Bij veel eilandjes staat een elektrische straalkachel, maar zeker niet overal. Dit is de centrale hal van het beursgebouw van Sanliurfa in Turkije.
"We kunnen ons hier helaas niet wassen", vertelt de 17-jarige Levant Ali uit Syrië. "Ik ben tussendoor een keer naar huis geweest om me te wassen en spullen op te halen." Samen met 33 familieleden en naasten is hij na de aardbeving van maandag gevlucht uit hun woning in een voorstad van Sanliurfa. "Totdat ons huis door de gemeente is gecontroleerd op z'n bouwkundige staat, zullen we hier moeten blijven. Geen idee hoe lang dat gaat duren."
Verslaggever Gulsah Ercetin spreekt met mensen die in de hal worden opgevangen:
Zeven jaar geleden is Levant Ali met zijn familie gevlucht naar Turkije, weg van de burgeroorlog in zijn land. Uiteindelijk heeft de familie een bestaan in Turkije opgebouwd. En nu dit weer, opnieuw op de vlucht. Zijn vader vertelt hoe zwaar het hem valt. "Konden we hier maar weg, konden we maar naar Europa om onze kinderen een toekomst te geven."
'Niets te doen'
Levant Ali spreekt Koerdisch, Turks, Arabisch en Engels. Zijn oud-klasgenoot Parvin verblijft ook in de hal. Trots vertelt Levant dat hij samen met Parvin de slimste van de school is.
Parvin lag te slapen toen ze plotseling wakker werd geschud door de aardbeving. Halsoverkop is ze met de rest van het gezin het huis uit gerend. In alle haast hebben ze alleen een elektrische kookplaat en een stekkerdoos voor hun telefoons meegenomen.
"Hier valt niets te doen", verzucht Levant. "Je kunt maar het beste zoveel mogelijk slapen om voorlopig alles te vergeten." Verder tuurt hij op z'n telefoon om de tijd te doden. Dat doen de meesten. In de zaal liggen veel slapende mensen, midden op de dag. "Ze zijn moe alles wat ze hebben meegemaakt", denkt Levant.
'Niet uit te houden'
Een Turks gezin dat zit te eten, biedt ons thee aan. Vader Memed, in kleermakerszit, vermoedt dat het wel drie maanden kan duren voordat zijn woning is gecontroleerd en hij met het gezin weer terug kan naar huis.
Een Syrisch gezin staat op het punt te vertrekken. Hun huis blijkt gecontroleerd en goed bevonden, dus ze kunnen weer terug. Gevraagd of het ook echt veilig voelt om naar huis te gaan, is de reactie duidelijk: het is niet uit te houden in de hal. "Wij zitten hier nu vier dagen en ik ben het zat. De Turken worden hier voorgetrokken. Ze krijgen meer eten, meer dekens. Ik wil hier weg, ik wil naar huis."
