Vrijdagavond, Manchester. Een ietwat ongeduldige taxichauffeur staat met draaiende motor te wachten op vier jongedames - tiptop opgemaakt - in jurkjes. Klaar voor een stapavond.
Een van hen wil eerst nog een selfie maken voor ze instapt. Tot ongenoegen van de chauffeur, die al een tijdje half op het voetpad staat met z'n wagen. Hij toetert nog maar eens en gooit er wat wilde armgebaren achteraan. Na de selfie stappen de vrouwen snel in.
Nee, wie door de drukke straten van het centrum van Manchester loopt, krijgt nou niet direct het gevoel dat iedereen hier bezig is met het EK vrouwenvoetbal.
Natuurlijk, in de volop aanwezige sportcafés staan de ontelbare schermen allemaal op de wedstrijd van Engeland, maar het lijkt meer als achtergrond dan dat mensen daadwerkelijk met volle focus zitten te kijken.
Speciaal festival
Bij de Piccadilly Gardens is dat anders. Tijdens het EK is daar een fanfestival, waar mensen op een groot scherm naar de wedstrijden kunnen kijken. Het is er gezellig druk.
Maar ook hier geen echte Engelse voetbalkoorts. Wit valt natuurlijk minder snel op dan oranje, maar de fans in een Engels voetbalshirt zijn op één hand te tellen.
Ze zien de ploeg van bondscoach Sarina Wiegman, die ontbreekt wegens een positieve coronatest, in de laatste groepswedstrijd tegen Noord-Ierland opnieuw overtuigen: 5-0.
'We blijven maar gaan!'
Drie gespeeld, drie gewonnen. Veertien(!) doelpunten voor, nul tegen. Het zijn bizarre cijfers. "Wiegman is bezig aan een ongekende reeks", zegt een Engelse jongeman, terwijl hij met drie vrienden naar het scherm kijkt.
"Ik wist niet veel van haar voordat ze naar Engeland kwam, maar nu ben ik een grote fan", lacht hij. "Ze heeft ons een aanvallende gedachte gebracht. Voorheen zakte we terug na een voorsprong, om die te verdedigen. Onder Sarina blijven we maar gaan!"
Helemaal achteraan staan twee mannen op een verhoging om het scherm goed te zien. "Ik was helemaal verbaasd toen ik dit fanplein zag", vertelt de een. "Dankzij dit EK leeft vrouwenvoetbal meer dan ooit hier", vult de ander aan.
Ook zij zijn onder de indruk van Wiegman. "Jullie Nederlanders hebben natuurlijk een traditie met goede coaches, zoals Cruijff en Van Gaal bij de mannen. Mooi om te zien dat er nu ook een vrouw is."
EK-finalist van 1984 loopt weg met Wiegman
Wiegman hoopt met Engeland in eigen land de finale op een uitverkocht Wembley te halen. De beste prestatie ooit van Engeland op een EK is een finaleplaats.
In 1984, in een tijd waarin ze nog niet eens durfde te dromen van een uitverkocht Wembley, haalde Janet Mayer met haar teamgenoten de finale, die verloren ging tegen Zweden.
In Leigh, de speelstad waar Oranje tegen Portugal speelde, is een tentoonstelling over de geschiedenis van het Engelse vrouwenvoetbal. Daar zijn Mayer haar zilveren medaille en het originele EK-shirt uit 1984 te zien. Andere tijden.
Mayer volgt het Engelse vrouwenteam nog altijd op de voet en maakte onlangs kennis met Wiegman. "Ik zag haar op het complex van het nationale team. Een geweldig mens, hartstikke down to earth." Mayer was daar met andere oud-speelsters.
"Tijdens de lunch kwam Sarina bij ons langs en nam ze uitgebreid de tijd. Ze moest eigenlijk nog van alles doen, maar ze bleef gewoon bij ons. We hebben het lang over elkaars voetbalcarrière gehad, een mooi gesprek."
Ook Mayer looft het aanvallende spel dat Wiegman erin heeft gekregen bij Engeland. "Als ze de bal veroveren, gaan ze meteen naar voren. Ik vind dat echt mooi om te zien."
Een duidelijk plan
Bij de voorgangers van Wiegman was volgens Mayer niet echt een helder plan. "Bij Sarina wel. Vanaf het moment dat ze binnenkwam, is duidelijk welk pad ze wil bewandelen. Je merkt ook dat de meiden erin geloven en dat is het belangrijkste voor een coach."
En op deze manier gelooft Mayer zeker in de Europese titel. Dat zou dan wel betekenen dat 1984 niet langer de beste prestatie is. "Ach, dat maakt me niets uit. Dat wij de eerste Engelsen in een EK-finale waren, neemt niemand me meer af", glundert ze. "Ik wens Sarina succes."
