Italiaanse kranten jubelen: 'Om krankzinnig van te worden, zo veel houden we van je'

"Om krankzinnig van te worden, zo veel houden we van je, Italië: we zijn Europees kampioen!", kan La Gazzetta dello Sport zijn geluk niet op na de door Italië gewonnen EK-finale tegen Engeland. "De 'Three Lions' werden getemd, we veranderden ze in welpjes."

'Football is coming home' hield men niet op te roepen in Engeland tijdens het EK, waar de laatste drie wedstrijden van het toernooi plaatsvonden. De Engelse ploeg schopte het tot de finale, waarin het na strafschoppen het onderspit delfde tegen Italië dat de veelgehoorde slogan gretig overnam.

"Natuurlijk kunnen wij 'Football is coming home' zingen, of zelfs schreeuwen, zonder dat we majesteitsschennis plegen. Want voetbal is ook thuis in Italië."

Waardige erfgenamen

"Zoff, Riva, Rivera en Mazzola hebben hun waardige erfgenamen gevonden", roept La Repubblica de laatste continentale titel van de Azzurri in herinnering. "Na 53 jaar uitputtend wachten keert Italië eindelijk terug op de troon van Europa."

Bij de verslagen tegenstander, die in 1966 zijn laatste succes vierde met het binnenhalen van de wereldtitel, wordt nog wat extra zout in de wond gestrooid. "Engeland is terug in wanhoop. Het is zelfs moeilijk voor te stellen dat ze nog snel zo'n verleidelijke kans krijgen om een trofee op te heffen. 'Football's coming home' blijft voor hen een droom. De realiteit is, zoals de Azzurri-fans zongen op Wembley, dat 'football's coming Rome'."

De krant roemt de eenheid in de ploeg. "Italië won een emotioneel zeer moeilijke wedstrijd, die zeer slecht begon, met het doelpunt van Shaw al na twee minuten. Maar juist in die moeilijke situatie bleek onze nationale ploeg ijzersterk. Ze viel niet uit elkaar."

Wanhoop veranderd in vreugde

Ook La Stampa duikt de geschiedenis in, maar zoekt het minder ver in het verleden. "Hoe zoet is de Londense nacht voor de blauwe kleuren die zijn teruggekeerd om te schitteren na de vernedering van 2018", verwijst de krant naar het missen van de kwalificatie voor het WK in Rusland. "Na vele maanden duisternis ontsteekt Italië het licht in de mooiste nacht."

"Stil Wembley knielt voor Italië", laat ook Corriere della Sera zich niet onbetuigd. "Een midzomerdroom. Zelfs de wildste optimisten hadden zich een epiloog als deze niet kunnen voorstellen, wetende waar we drie jaar en acht maanden geleden stonden toen Zweden ons het WK in Rusland ontzegde en het Italiaanse voetbal regelrecht naar de hel ging. Nu zijn die tranen van wanhoop veranderd in vreugde."

Italië won de finale "in het huis van de koningin en in een vijandig stadion, omdat het meer hart en ziel toonde en van gehard staal is. Met de eeuwige Chiellini, die Kane en Sterling in toom hield, en de jonge Donnarumma die, snel als een kat, twee penalty's stopte en de missers van Belotti en Jorginho uitwiste."

Hartverscheurend

In de Engelse pers overheerst de teleurstelling over de gemiste kans om na het WK van 1966 eindelijk weer eens een hoofdprijs te pakken met de nationale ploeg. Zoals de Daily Star het verwoordt: "Niet weer! Een moedig Engeland verliest in een hartverscheurende EK-finale met penalty's van Italië."

De krant nam het bondscoach Gareth Southgate wel kwalijk dat hij na de vroeg verkregen voorsprong - Luke Shaw had de thuisploeg met het snelste doelpunt ooit in een EK-finale al na twee minuten naar 1-0 geknald - achterover ging leunen. Zijn ploeg beperkte zich tot verdedigen, maar gaf daarmee wel Italië de kans in de wedstrijd te groeien. Ook het late inbrengen van Jack Grealish, Marcus Rashford en Jadon Sancho wekte verbazing.

Gebrek aan lef

The Guardian verweet de bondscoach ook gebrek aan lef op de momenten dat het erop aankwam. "De aanvankelijke controle maakte plaats voor een zware strijd die tot een kookpunt steeg en een ultieme aanslag deed op de zenuwen. Toen de sportieve onsterfelijkheid lonkte in de vorm van een tweede trofee ooit voor Engeland, kwam de ploeg pijnlijk tekort."

"Het land in tranen na het volgende strafschopfiasco", kopte de Daily Mail. Een ontknoping die niet in de laatste plaats pijnlijk was voor Southgate, die zelf tijdens het EK van 1996 de beslissende strafschop had gemist in de halve finale tegen Duitsland in hetzelfde stadion.

"Weer ondraaglijke hartzeer voor Engeland", concludeert The Sun. "Na 55 jaar pijn volgde weer een pijnlijke klap, de meest heroïsche mislukking van allemaal. We zijn er nog nooit zo dichtbij geweest als deze keer. De dappere leeuwen zijn op een hartverscheurende manier verslagen, maar hebben ons ook trots gemaakt."