Eline de Zeeuw was als verslaggever voor de NOS aanwezig bij Denemarken-Finland en zag Christian Eriksen op de grond vallen. Ze geeft hier haar ooggetuigenverslag.
Het duurt twintig, misschien dertig seconden. Ineens slaat de stemming compleet om. Van een voetbalfeestje in een kolkend Parken-stadion, naar een snijdende stilte. Er ligt een Deense speler op de grond en op de tribunes heeft niemand een idee wie precies. Spelers schermen hem af door een haag te vormen, en ik zie vanaf de tribune dat sommigen niet willen kijken. Niet dúrven kijken.
De supporters. Ik. Stuk voor stuk staan de toeschouwers te trillen op de benen. Ik zie hoe er een defibrillator het veld op wordt getrokken, en iedereen weet wat dat betekent. Al snel wordt duidelijk dat het Christian Eriksen is, de held van Denemarken, die een hartmassage krijgt.
Mensen slaan de handen voor de mond, een arm om elkaar. En als het maar duurt en duurt, gaan ze bellen. Met het thuisfront, om te vragen of zij meer weten over wat er hier allemaal gebeurt. Met vrienden, voor steun.
"Hij is de grootste ster van Denemarken. Hij is een voorbeeld, als voetballer en mens", zegt een vader, die met zijn zoon op de tribune zit, tegen me. "Ik vind het heel erg dat mijn zoon dit nu moet meemaken. Al is wat hier gebeurt in het publiek heel indrukwekkend." Hij heeft gelijk: het is overweldigend hoe het in een halfvol stadion zo stil kan zijn.
Dan komt er langzaam goed nieuws binnendruppelen. Er gaat een foto rond van Eriksen die het veld wordt afgedragen en duidelijk waarneembaar zijn ogen open heeft en zijn hand opsteekt. Het kan gephotoshopt zijn, dus iedereen is voorzichtig. Maar als de stadionspeaker het nieuws even later bevestigt, en zegt dat Eriksen bij kennis en aanspreekbaar is, gaat er een golf van opluchting door Kopenhagen.
Tranen in haar ogen
Van strijd tussen de fans van Finland en Denemarken is dan al anderhalf uur geen sprake meer. Sterker: wat er op deze avond gebeurt lijkt sterk te verbroederen. De ene helft van het stadion, het vak met de blauw-witte Finnen, zingt nu 'CHRISTIAN', en de andere kant, die met de in rood-wit gehulde Denen, scandeert 'ERIKSEN'. Een vrouw in rood-witte onesie schreeuwt mee met de tranen in haar ogen. "Ik ben zo opgelucht", verzucht ze.
Toch nog vrij onverwacht komt daarna de mededeling dat de wedstrijd wordt hervat. Mensen kijken elkaar vertwijfelend aan. "Ik weet niet of ik hier wel op zit te wachten."
Een fan die ik eerder sprak komt naar me toe. Hij zegt van een bron te hebben gehoord dat Eriksen zélf heeft gevraagd om het doorspelen van de wedstrijd. Informatie die even later juist blijkt te zijn. "Ik wilde het toch even zeggen, want ook ik zat hier met mixed feelings. Maar nu kan ik alleen maar blij zijn", laat hij me weten.
Een beetje onwennig wordt de wedstrijd daarna verder gespeeld. Het publiek lijkt even niet meer te weten hoe hard je nou mag fluiten voor een tackle, of een dubieuze beslissing van de scheids. Een van de stewards steekt z'n armen vragend in de lucht: "Ik heb ook geen idee hoe dit werkt. Ik heb dit nog nooit meegemaakt", zegt hij.
In de 59ste minuut maakt de Deense doelman Kasper Schmeichel een foutje en dat wordt gelijk afgestraft: het is 1-0 voor Finland, en met die cijfers op het scorebord wordt ook afgefloten. De EK-debutant verslaat de zwaar aangeslagen Deense ploeg.
Na de wedstrijd haasten diverse media zich naar de mixed zone voor interviews, inclusief ik. Alle Deense spelers besluiten het mediamoment over te slaan. En geef ze eens ongelijk.
Een van de Finse spelers wil zijn verhaal wel delen. Jere Uronen komt langzaam aansjokken. Ik had van tevoren een heel lijstje met vragen voorbereid, maar geen ervan doet ertoe. Hoe gaat het met je, lijkt de enige normale vraag.
Uronen beschrijft hoe de tijd voorbijkroop. "Je voelt je zo hopeloos. Maar je kunt niks, het is afschuwelijk... Mijn vrouw is hier, mijn kind is thuis. En dan zie je zíjn vrouw. Je kan je niet voorstellen wat zij moet doorstaan." Hij heeft de tranen in zijn ogen. "Je hoopt alleen maar dat het goed afloopt. Ook al hebben we gewonnen, ons debuut gemaakt, het doet er niet toe. Ik heb niet eens ruimte om daar iets bij te voelen. Gezondheid is het belangrijkste."
Het stadion loopt leeg. Ook ik loop het stadion uit. Buiten zitten nog wat Deense fans op de stoep na te praten. Over het verlies van Denemarken gaat het niet. Het kan ze gestolen worden, zeggen ze. Christian Eriksen ademt en praat. Het enige wat telt. "Al verliezen we er nog tien...", besluit een supporter.
