BMX'ster Veenstra na verrassend zilver: 'Weet niet wat er gebeurd is'

Ze grinnikt wat. Haast verward. Dan stamelt BMX'ster Manon Veenstra: "Ik... What the hell. Ik weet niet wat er net gebeurd is. What the hell. Ik weet het niet..."

Stomverbaasd is de Nederlandse BMX'ster vlak na haar verrassende zilveren medaille in de olympische finale in het BMX-stadion in Saint-Quentin-en-Yvelines.

In Parijs moest ze alleen de Australische favoriete Saya Sakakibara voor zich dulden. De Zwitserse Zoé Claessens greep het brons. Laura Smulders, die in 2012 in Londen brons pakte, eindigde net naast het podium.

De 26-jarige Veenstra komt woorden tekort, zegt ze. "Oh my god. Mijn start was niet eens zo goed. Fuck. Oh, en nu heb ik al drie keer gescholden, dat is ook niet de bedoeling."

Veenstra is debutante op de Spelen en behoorde niet tot de favorieten voor het podium. Bij de WK in mei strandde ze al in de kwartfinales. "Natuurlijk droom je van een medaille, maar als het dan gebeurt... Bizar."

Chaos

De BMX'ster uit Kerkenveld in Drenthe had niet de beste start in de finale, maakte daarna heel snel heel veel vaart, schoot langs haar concurrenten en kwam als tweede de eerste bocht uit. Sakakibara nam snel afstand, maar Veenstra wist haar tweede positie met succes te verdedigen.

Veenstra: "Ik wist dat ik het van het racen moest hebben, ik wist dat ik de eerste bocht krapper kon draaien dan een heleboel anderen. Ja, en dat het dan ook nog zo uitpakt. Het is natuurlijk chaos voor die eerste bocht. Ik wist al: of het wordt vallen, of binnendoor."

Dan breekt ze in. "Om eerlijk te zijn: ik wil echt naar mijn familie toe, want dit is echt bizar."

Nog één vraag dan.

Uitwijken naar Nieuw-Zeeland

Want voor Veenstra verliep haar BMX-carrière niet altijd als vanzelf. Ze is gewend haar eigen weg te kiezen, lang moest ze haar sportcarrière uit eigen zak betalen. Tot twee jaar geleden had ze nog geen A-status van het NOC*NSF als topsporter.

"Het is vanaf de grond af aan opbouwen geweest. Ik kon in Nederland jaren geleden niet de weg vinden waarvan ik dacht dat die mij hier zou leiden. Ik ben naar Nieuw-Zeeland gegaan. Daar heb ik met mijn coach samengewerkt. Dit is allemaal door hem mogelijk gemaakt, door mijn vriend, mijn ouders. Zij hebben me met elke stap geholpen."

Vorig jaar kampte ze met een rugblessure. "Moest ik tussen elk trainingsrondje door op de grond liggen. Mijn moeder stond daar altijd bij. Mijn vriend reist overal mee naartoe om mij te ondersteunen. Mijn coach is hier ook, die heeft gewoon een gezin, en komt dan gewoon hierheen. Zij zijn letterlijk en figuurlijk de reden dat ik hier nu sta."