San Marino hunkert naar eerste zege in 20 jaar maar verliest weer: 'Gemiste kans'

• Arthur Huizinga

De voetballers van dwergstaat San Marino hebben ook hun 139ste wedstrijd op rij niet weten te winnen. Zo blijft de langste reeks zonder zeges in het internationale voetbal bestaan.

San Marino verloor woensdagavond in eigen stadion een oefenduel met 1-3 van Saint Kitts en Nevis, een tegenstander waartegen de eerste overwinning in bijna twintig jaar best mogelijk was geweest.

In plaats daarvan leed San Marino de 134ste nederlaag sinds de laatste zege in 2004. Van de 139 wedstrijden die het team sindsdien speelde, eindigden er vijf in een gelijkspel.

Een opvallend groot aantal voetbalvolgers, zeker van de romantische soort, leefde al dagen toe naar de vriendschappelijke ontmoeting tussen de nummer 199 en 210 van de wereld.

Sommigen namen zelfs de moeite af te reizen. Onder hen Paul Watson, een Engelsman die van voetbalromantiek zijn leven heeft gemaakt. "Om eerlijk te zijn zie ik meer buitenlanders om me heen op de tribune dan mensen uit San Marino", zegt hij over de telefoon tegen de NOS.

Harde kern

De harde kern van Sammarinese fans noemt zichzelf Brigata Mai 1 Gioia (Nooit Iets Leuks Brigade). Ze hebben een punt. Want van de 206 wedstrijden die hun nationale ploeg speelde sinds het debuut in 1986 won San Marino er maar één. En die zege is ook nog eens twintig jaar geleden.

De supporters hebben de teleurstelling omarmd, maar hunkeren naar een succesje. En dat kwam er ook: na twintig minuten schoot Filippo Berardi zijn land uit een strafschop op 1-0.

Watson vierde het feest mee. Dit zou, nee móest een historische avond worden.

Liefde voor de underdog

Wat bezielt een auteur en voetbalduizendpoot om samen met zijn broer, een befaamde komiek, helemaal vanuit Engeland af te reizen naar Serravalle om de slechtste voetbalnatie ter wereld in actie te zien?

"Liefde voor de underdog", is het simpele antwoord van Watson, die dinsdagochtend vroeg met zijn broer Mark in het Engelse Stroud aan zijn pelgrimstocht begon.

De 39-jarige Watson is niet de eerste de beste. Hij groeide op in Bristol, studeerde Italiaans in Leeds en werd voetbaljournalist bij de televisiezender Channel 4. Maar zijn interesse ging verder dan de Serie A.

Hij begon een zoektocht naar de slechtste nationale teams op aarde en kwam uit bij Pohnpei State Football Team uit de eilandenarchipel Micronesië. Twee jaar later werd Watson coach van het eiland Pohnpei en ging hij met zijn 25 jaar de recordboeken in als de jongste bondscoach van de wereld.

Tegenwoordig adviseert hij Thimphu City, een club op het hoogste niveau in Bhutan. Zijn avonturen documenteert hij in verhalen, documentaires en podcasts.

In september was Watson ook al in het olympisch stadionnetje in Serravalle, om dezelfde reden. "San Marino speelde tegen de Seychellen, de nummer 195 van de FIFA ranking. Het werd 0-0. Een gemiste kans, zo kun je dat best noemen."

Slechts tien minuten koesterde San Marino woensdagavond de voorsprong. En op slag van rust maakte Saint Kitts en Nevis ook nog 1-2.

"Zo slecht zijn ze niet", wist Watson vooraf. "Saint Kitts en Nevis heeft aardig wat spelers die in de lagere divisies in Engeland spelen. San Marino heeft drie spelers uit de Italiaanse Serie C. Dit zou best weleens een gelijkspel kunnen worden."

Laatste zege

De laatste overwinning van de ministaat was op 28 april 2004 in een vriendschappelijk duel met Liechtenstein. Spits Andy Selva maakte de enige goal van de wedstrijd en werd zo de held van de natie.

Watson herinnert de bonkige aanvaller om een andere reden. "Andy Selva was jarenlang een cultheld voor liefhebbers van het computerspel Football Manager. Met hem kreeg je altijd waar voor je geld."

Selva maakte 8 goals in 72 interlands voor San Marino en is daarmee nog altijd topscorer. Op YouTube zijn alle 31 goals van het dwergstaatje in de laatste veertig jaar te zien.

De beroemdste is misschien wel die van Davide Gualtieri tegen Engeland in 1993. In het laatste kwalificatieduel voor het WK in de Verenigde Staten - een duel dat beslissend had kunnen zijn in de strijd met Oranje - lag de bal er al na 8,3 seconden in.

Ook speelde San Marino zes keer tegen Nederland. In 1993 werd het 6-0 en 0-7, in 1997 4-0 en 0-6 en in 2011 0-5 en 11-0.

Maar een overwinning zit er aan te komen. In de laatste drie EK-kwalificatieduels maakte de nummer laatst van de FIFA-ranking telkens een doelpunt. En niet eens tegen de minste tegenstanders: Denemarken (1-2), Kazachstan (3-1) en Finland (1-2).

"Ik denk niet dat er mensen zijn die echt geloven dat San Marino het slechtste voetballand ter wereld is. Als zij vijf keer per jaar tegen Tonga of Montserrat zouden voetballen, dan zouden ze echt weleens winnen. In Europa is dat een stuk lastiger".

Op naar zondag

Zondag krijgt San Marino weer een kans. Misschien lukt het dan om de langste reeks wedstrijden zonder zege ter wereld te beëindigen. De tegenstander? Opnieuw St. Kitts en Nevis.

Zonder Watson helaas. Die moet terug naar Engeland. "Er is altijd genoeg te doen."