Waterpoloster Wolves bewandelt omgekeerde weg en hervindt eindelijk het geluk
Zul je altijd zien. Wil je als Nederlands waterpoloteam een galavoorstelling weggeven in de halve finales van de Europese titelstrijd, speel je ineens zo'n wedstrijd die je het thuispubliek liever niet voorschotelt. Het sterkt Iris Wolves in haar stellige overtuiging. Het leven laat zich nu eenmaal niet regisseren.
Niet best spelen en toch met 7-6 van Italië winnen, ook dat was niet voorzien. "Maar wel lekker", lacht de midvoor van Oranje.
Zaterdag wacht Spanje in de eindstrijd. Ach, zegt Wolves, ze ziet wel wat het wordt. Speculeren wat de reprise van de gewonnen WK-finale oplevert, is nu eenmaal niet aan haar besteed. Want als iemand de kunst verstaat het dagelijks bestaan te nemen zoals het is, dan is zij het wel.
Backpack
Nee, de 29-jarige Wolves is niet bepaald het type topsporter dat een carrière zorgvuldig uitstippelt. Haar grillige loopbaan als waterpoloster weerspiegelt haar karakter, durft ze best wel te zeggen.
"Soms komen er onvoorspelbare dingen op mijn pad. Daar zeg ik dan ja tegen. Of nee. Meestal is het allemaal niet heel erg voorzien. Dat is eigenlijk mijn hele leven al het geval."
Als veelbelovende jonge speelster van Polar Bears komt ze vanaf haar zestiende twee jaar lang uit voor Jong Oranje. Maar wanneer de overstap naar het Nederlands team nog maar een kwestie van tijd lijkt, pakt ze haar koffers en reist ze drie maanden met een backpack door Zuidoost-Azië. Eenmaal terug in Nederland kiest ze voor een studie rechten.
"Ik was een talent en vond waterpolo superleuk. Alleen voelde ik dat ik behoefte had aan een ander leven dan dat van fulltime-topsporter. Eigenlijk was het destijds niet echt een heel moeilijk besluit om mijn carrière te beëindigen. Eerder een logische stap in mijn ontwikkeling."
Studentenleventje
Zes jaar lang is Wolves' studentenleventje overzichtelijk. Ze pendelt tussen Nijmegen, de plaats waar ze in de collegebanken zit, en Ede, waar ze met Polar Bears in de eredivisie speelt.
Totdat haar clubtrainer Evangelos Doudesis, indertijd tevens assistent-trainer bij het Nederlands team, haar in 2018 bij bondscoach Arno Havenga introduceert als potentiële midvoor van Oranje. Wolves wordt uitgenodigd voor een proeftraining en mag meteen blijven. Sindsdien is ze een vaste waarde in het Nederlands team.
"Voor sommige mensen was het heel raar dat ik er ineens bijkwam. Ik bedoel, ik was zo'n beetje de oudste speler van het team en had nog nooit één interland gespeeld. Daar zullen anderen best wel iets van hebben gevonden."
Wolves trekt het zich niet aan. Ze heeft wel vaker kritiek op haar spel gehad. Van zichzelf, welteverstaan. "Ik ben zelf heel lang mijn grootste criticaster geweest."
Uiteindelijk lukt het haar om dat los te laten. "Ik móést wel. Een mens moet op een gegeven moment in zichzelf geloven, in plaats van alles altijd maar in twijfel te brengen. Ik hielp mezelf niet vooruit door altijd heel streng voor mezelf te zijn. Met behulp van onze sportpsycholoog heb ik geleerd dat achter me te laten. Sindsdien lukt het me om me te focussen op de goede dingen in plaats van te blijven hangen in fouten."
Zooitje
Een echt ander persoon wordt ze pas wanneer ze in 2020 een buitenlands avontuur aangaat. Wolves tekent een contract bij het Spaanse CE Mediterrani en wordt meer dan ooit op zichzelf teruggeworpen.
"Wonen in een nieuwe omgeving en je zien te redden in een andere taal, dat is best wel lastig voor iemand die zoals ik van nature best wel introvert en gesloten is." Dat ze in Barcelona al snel opbloeit, heeft een aanwijsbare reden. Ze wordt gewaardeerd. "En als ik me comfortabel voel in een groep, word ik heel open."
Na twee seizoenen tekent ze bij het Griekse ANO Glyfada. Een onverdeeld succes wordt het avontuur in Athene niet. Dat begint al wanneer ze wordt toegelaten tot de groepsapp van haar team en in haar scherm louter berichten in Grieks schrift aantreft.
Illustratief voor haar verblijf, noemt ze het achteraf. "Eigenlijk was het daar een beetje een zooitje."
Ze schopt het met Glyfada tot de kwartfinales van de Champions League, maar Wolves maakt ook kennis met de schaduwzijde van een ogenschijnlijk glamoureus bestaan als professioneel waterpoloster.
Het botert niet tussen de coach en het team. "Ik kon leven van mijn sport en speelde in een geweldige ambiance. Toch was ik niet tevreden. Ik heb me daar vaak eenzaam gevoeld, ook omdat ik niet veel aansluiting had bij mijn teamgenoten. Ik heb heel wat avonden in mijn eentje in mijn appartement gezeten. Zonder verwarming. Ook dat nog."
Dan: "Maar ik was niet zielig, hoor."
De Peppel
In de zomer van 2023 toont Wolves zich de sportvrouw die vaak de omgekeerde weg bewandelt. Nadat haar contract bij Glyfada is verlopen, kan ze terug naar Mediterrani. Ook enkele andere Spaanse en Italiaanse clubs hengelen naar haar diensten.
Waar de ploeggenoten van Oranje uitzwermen naar het buitenland, keert Wolves terug naar Polar Bears waar ze traint met Petros Doudesis, de broer van de bondscoach.
Ze is nu eenmaal geen type dat voor de hand liggende keuzes maakt. Van het professionele bestaan van twee keer per dag trainen en wedstrijden spelen op het hoogste internationale niveau gaat het naar drie avondtrainingen in het Edese zwembad De Peppel. De overige dagen waarop ze in Zeist met Doudesis één of twee trainingen werkt, completeren haar huidige bestaan als topsporter.
"Een wereld van verschil", noemt ze het. En toch heeft ze de juiste keuze gemaakt, klinkt het vol overtuiging. Eindelijk is ze weer blij en gelukkig. "Alleen als ik me zo voel, kan ik het beste uit mezelf halen."
Bekijk hier de samenvatting van de halve finale op het EK waterpolo tussen Nederland en Italië.
