Eén woord volstaat voor Schippers om haar loopbaan samen te vatten: 'Absurd'
In haar gloriejaren 2015 en 2017 was het winnen van 200 meters op WK's haar handelsmerk. De laatste twee jaar, sinds de vermaledijde Olympische Spelen van Tokio, verlegde Dafne Schippers noodgedwongen het accent.
Ze zei het dinsdag met een gezonde dosis zelfspot. "Ik was heel goed geworden in bijna terugkomen op het hoogste niveau."
Bijna. Het is een woord dat de voorbije maanden heel vaak klonk in Schippers' nabije omgeving. Hoe vaak, vroeg de 31-jarige atlete zich dinsdag af, dacht ze niet dat een serieuze terugkeer op het hoogste niveau in het verschiet lag? Dat ze er klaar voor was? Nou ja, bijna dan.
Moeder aller rentrees
Ze klokte in trainingen tijden die ze ook in haar gloriejaren liet noteren. Het maakte duidelijk dat ze bijna klaar was voor de moeder aller rentrees. Maar telkens als dat bevrijdende moment daar leek, ging het weer mis. Brak ze niet haar ruggenwervel, dan waren het wel ontstoken achillespezen die haar terugwierpen.
"Het lukte me vaak om op 95% van mijn kunnen terug te komen. Daarmee had ik in de Nederlandse top kunnen meekomen. Het ontbrak me alleen aan die laatste vijf procent die nodig waren om weer op mondiaal niveau aan te haken. Want als ik iets doe, doe ik het alleen voor het allerhoogst haalbare. Ik had één voorwaarde verbonden aan een terugkeer: dat ik weer de allerbeste van de wereld kon worden."
Ze noemde het een schrale troost dat ze alles wat binnen haar mogelijkheden lag had gedaan om weer de oude te worden. Het lichaam deed alleen niet langer wat de geest wilde.
Niet verwonderlijk, zei ze daar eerder al over, dat ze de laatste jaren met fysieke malheur kampte. Schippers was nu eenmaal typisch zo'n atlete die te allen tijde het uiterste van zichzelf vroeg.
En dan ging ze in 2016 ook nog eens in zee met de Amerikaanse trainer Rana Reider. "Ik heb onder hem echt héél hard getraind. In die periode ben ik ook overtraind geraakt. Dat is, achteraf gezien, het begin geweest van alle ellende wat betreft blessures. Al wil ik Rana daar zeker niet de schuld van geven."
Arbeidsethos
Liever houdt ze het erop dat haar nimmer aflatende arbeidsethos haar uiteindelijk is opgebroken. "Ik wilde altijd meer, meer, méér. Hard, nog harder, steeds harder. Ik moest en zou steeds meer trainen. Dat is mijn valkuil gebleken. Ik heb tijdens mijn carrière altijd heel veel van mijn lijf gevraagd. Dat heeft successen opgeleverd. Maar daar betaal ik nu ook de tol voor. "
"Als mensen zeggen dat die blessures pure pech zijn geweest, antwoord ik altijd: kijk eens wat ik in die jaren allemaal heb gedaan. Die kwetsuren zijn stuk voor stuk verklaarbaar."
Leven zonder pijnen en pijntjes, Schippers wist al jaren niet meer wat het was. Begin september ging ze met haar ouders voor een korte vakantie naar Texel. Een mooie gelegenheid om daar te trainen en zo het aangename met het nuttige te verenigen, redeneerde ze.
S-woord
Uitgerekend daar, op een winderige atletiekbaan, viel feitelijk het doek, zo bekende ze dinsdag. "Ik was aan het trainen en mijn lichaam bleef maar protesteren. Is dit het allemaal waard, vroeg ik me toen ineens af."
Het definitieve antwoord op die vraag kwam in de daaropvolgende weken, waarin Schippers wikte en woog. Dagen waarin ze balanceerde tussen hoop en vrees, piekerde en peinsde in de wetenschap dat er niets meer te kiezen viel en het moment van het onvermijdelijke S-woord was aangebroken. Stoppen.
Het exacte moment waarop ze besloot dat haar loopbaan inderdaad voorbij was, kon Schippers zich dinsdag op nationaal sportcentrum Papendal niet meer voor de geest halen. "Het is een proces geweest." Zoals ze ook niet kon aangeven welke gemoedstoestand zich van haar meester maakte toen de knoop was doorgehakt.
Was ze opgelucht geweest? Blij? Verdrietig? "Ik weet het niet meer. Het voelde alsof ik me in een wervelwind bevond." Onwennig was het wel. Onwerkelijk, dat ook. "Ik heb mezelf echt een paar keer moeten afvragen of ik nou écht besloten had dat het klaar was."
Aanvankelijk overheerste het verdriet. "Vooral over de gedachte dat ik nooit meer in een bomvol stadion zou lopen."
Wonderbaarlijk snel verdwenen die gedachten echter naar de achtergrond. Als topsporter in ruste hoeft ze ineens niet langer vierentwintig uur per dag streng voor zichzelf te zijn. En dat was, ze kon het niet ontkennen, ook weleens verfrissend.
Nadal en Williams
"Ik heb mezelf in mijn loopbaan veel tekortgedaan door altijd zo verschrikkelijk hard voor mezelf te zijn. Eindelijk kan ik tevreden en met een positief gevoel terugkijken op wat ik allemaal gepresteerd heb."
De twee wereldtitels op de 200 meter. Het zilver op dezelfde afstand tijdens de Spelen van 2016 in Rio de Janeiro. Twee Europese titels in datzelfde jaar, tijdens de Europese titelstrijd in Amsterdam. Maar ook de photoshoot die ze ooit deed in Los Angeles, geflankeerd door andere grootheden als Rafael Nadal en Serena Williams.
Gevraagd naar de hoogtepunten uit haar loopbaan, raakte Schippers maar niet uitgesproken. "De combinatie van alles wat ik heb meegemaakt is misschien wel het allermooiste."
Goed beschouwd, zo concludeerde ze, volstond één woord om haar carrière kort en bondig samen te vatten. "Absurd."
