'The Joker' trekt nu een lange neus naar iedereen die hem ooit gepest heeft
Dat Denver Nuggets vannacht om half drie Nederlandse tijd aan de NBA-finale begint, voor het eerst in de clubhistorie overigens, viel misschien nog te verwachten. De ploeg uit Colorado was het hele seizoen de beste ploeg in de Western Conference.
Tegenstander Miami daarentegen vloog maandenlang onder de radar, dreigde zelfs de play-offs mis te lopen, om als reuzendoder in de Eastern Conference alsnog de eindstrijd te halen. Daarin wacht de reus der reuzen: Nikola Jokic.
'The Joker' lacht nu zelf anderen uit
Op wie en wat moet je letten bij deze finale? Laten we beginnen met de man die als bijnaam 'The Joker' heeft gekregen. De 28-jarige Serviër is op en rond het veld niet vies van een dolletje, maar zijn tegenstanders kunnen inmiddels niet meer om hem lachen. Jokic oogt met zijn vals trage manier van bewegen misschien niet als een superster, hij is het wel.
Wat is Jokic eigenlijk? In basketbaljargon een center, iemand die groot en sterk is, dicht bij de ring scoort en rebounds pakt.
Maar Jokic is tegelijkertijd ook een spelverdeler. Want naast de 29,9 punten en 13,3 rebounds, geeft hij ook nog eens 10,3 assists per wedstrijd, een gemiddelde dat voorheen alleen aan de beste guards in de NBA was voorbehouden. En dat waren geen reuzen van 2,10 meter lang en 129 kilo zwaar.
Jokic is een unieke speler met een unieke speelstijl (let vooral op de driepunter uit zijn nek) die nu een lange neus trekt naar iedereen die hem vroeger op school heeft gepest met zijn zwaarlijvigheid. En naar alle scouts die hem 'als een speler met een beperkte potentie' labelden.
De grootste uitdaging voor Miami zal zijn om Jokic te stoppen, iets wat Minnesota, Phoenix en Los Angeles Lakers, de drie voorgaande tegenstanders van Denver in de play-offs, in elk geval niet is gelukt.
Op social media gaan veel foto's rond van Jokic in zijn kinderjaren:
En als Miami-coach Erik Spoelstra al een manier weet te vinden om Jokic aan banden te leggen, dan is is daar altijd nog de volgende Denver-speler die een wedstrijd naar zich toe kan trekken: Jamal Murray. Deze 26-jarige spelverdeler werd twee jaar geleden vlak voor de play-offs getroffen door een zware knieblessure.
In plaats van hem te gebruiken als ruilmateriaal om de club te versterken, hield het management van Denver vertrouwen in hem en gaf Murray alle tijd die hij nodig had om te herstellen.
Dat betaalt hij nu terug. Op de zeldzame momenten dat Jokic in een slapende reus verandert, neemt Murray de Nuggets de honneurs waar.
Wedstrijd twee in de finale van de Western Conference tegen de Lakers bijvoorbeeld, sleepte hij eigenhandig uit het vuur door 23 punten in het vierde kwart te scoren. Hij is in de play-offs goed voor gemiddeld 27,7 punten per duel en zijn 1,7 steals maken duidelijk dat zijn tegenstander geen moment kan verslappen.
Jimmy 'Buckets' piekt in de play-offs
Goed beschouwd is Denver met Jokic en Murray een tweekoppige draak. Wat stelt Miami daar tegenover?
Allereerst Jimmy Butler, een eigenzinnige basketballer met een passie voor cowboyhoeden en zijn eigen koffiemerk. Butlers bijnamen luidt 'Buckets' en 'Play-off Jimmy', vanwege zijn vermogen om op de belangrijke momenten te pieken en cruciale scores voor zijn rekening te nemen. In het reguliere seizoen tekende Butler voor 22,9 punten per wedstrijd, in de play-offs heeft hij dat opgevoerd naar 28,5, een explosie aan scorend vermogen.
Butler heeft een bijzonder levensverhaal. Zijn vader liet het gezin in de steek, zijn moeder zette Butler op zijn dertiende letterlijk op straat, maar die turbulente jeugd, waarin hij bij vrienden en pleeggezinnen woonde, heeft hem er niet van weerhouden om uit te groeien tot een NBA-ster.
Ondanks alles, zegt Butler nog steeds een goed contact met zijn ouders te hebben: "Ik neem hen niets kwalijk, we houden van elkaar, dat verandert niet." Net zoals de 33-jarige forward van zijn teamgenoten houdt.
Een vechtmachine met rolspelers
Naast Butler en center Bam Adebayo bestaat Miami vooral uit een verzameling underdogs, waarvan er vier in eerste instantie niet eens goed genoeg waren voor de NBA. Van Gabe Vincent, Caleb Martin, Max Strus en Duncan Robinson had u vast nog nooit gehoord.
Geen schande, veel Amerikanen ook niet. Het kwartet speelde zich via de G-League, de opleidingscompetitie van de NBA, naar de hoofdmacht van de Heat, die is uitgegroeid tot een vechtmachine die achtereenvolgens Milwaukee, New York en Boston, allemaal hoger geplaatste teams, heeft uitgeschakeld.
In basketbalkringen worden spelers als Vincent, Martin, Strus en Robinson beschouwd als 'role players', spelers die in een bescheiden hoeveelheid speelminuten een specifieke taak uitvoeren. Butler weigert hen zo te noemen, maar heeft het consequent over 'teamgenoten'. "Omdat je rol elke dag weer anders kan zijn."
Wat hun rol in de NBA-finale ook mag worden, ze zullen samen een manier moeten vinden om Denver te verslaan. Wie weet krijgen ze nog hulp van Tyler Herro, die aan het begin van de play-offs zijn hand brak. Kan nooit kwaad, 'een held' erbij.
