Rijpma-de Jong in tranen na wereldtitel: 'Zie je wel, ik kan het gewoon'
Antoinette Rijpma-de Jong ploft neer op het middenterrein van Thialf. Ze heeft zojuist met 1.53,54 de lat hoog gelegd op de 1.500 meter en er is nog maar één rit te gaan. Daarin komt wel een van haar grootste concurrenten in actie: Miho Takagi.
"Het was zo spannend", kijkt de 27-jarige Nederlandse terug op de minuten waarin ze moest toekijken en afwachten of Takagi onder haar tijd zou duiken. Als ze doorkrijgt dat dat niet gaat gebeuren, vullen haar ogen zich met tranen.
"Ik was echt emotioneel", bevestigt ze even later voor de camera. "Mooier dan dit had ik het niet kunnen afsluiten."
Het toernooi was voor Rijpma-de Jong wat teleurstellend van start gegaan met een zevende plaats op de 3.000 meter. Een dag later mocht ze niet aan de start verschijnen van de ploegenachtervolging, het onderdeel waarop ze al drie keer wereldkampioen was geworden met de Nederlandse ploeg.
Dit keer was ze gepasseerd door bondscoach Rintje Ritsma. "Ik denk niet dat hij een goede keuze heeft gemaakt. Ik denk dat ik daar had moeten staan", was ze van mening. En ook de manier waarop ze te horen had gekregen dat ze gepasseerd was - via een appje - omschreef ze als "een beetje jammer".
Op de 1.000 meter had ze zich herpakt en dat resulteerde al in een zilveren medaille, maar de echte vreugde-uitbarsting kwam pas op de slotdag van de WK afstanden in Thialf. "Ja, fantastisch. Na zo'n drie kilometer en zo'n goede 1.000 meter dan wereldkampioen worden op de 1.500."
Misselijk van de zenuwen
Wel erkende de regerend Europees kampioene op de 1.500 meter "echt zenuwachtig" te zijn geweest voor haar race. "Ik werd er zelfs misselijk van."
Nadat het startschot geklonken had, voelde Rijpma-de Jong nog "een beetje twijfeling". "Maar ik dacht: gewoon gas geven, gewoon gaan. Het is zo fantastisch om hier wereldkampioen te worden."
De gouden medaille maakt niet alleen het toernooi in eigen land, maar eigenlijk haar hele seizoen goed. "Ik had wat ups en downs, terwijl het in de andere jaren iets meer met een stijgende lijn omhoog ging", blikt ze terug.
"Het baanrecord in december gaf me heel veel vertrouwen. Daarna heb ik een wat mindere periode gehad, maar dat nam ik voor lief. Ik ben me daarna gaan focussen op het WK."
"Dan voelt dit echt als een bevrijding", concludeert ze. "Zie je wel: ik kan het gewoon. Ik ga op deze manier heel mooi de zomer in."
