Renard zweert bij smetteloze shirts, maar maakt graag vuile handen: 'Altijd volle bak'
Bulderend, opzwepend, inspirerend. En dat alles in tweevoud, want elk woord van Hervé Renard werd met even grote passie vertaald in het Arabisch. Inmiddels heeft iedereen de beelden van de motivatiespeech van de Franse bondscoach van de Saudi's in de rust van het duel met Argentinië wel gezien.
De toespraak zou in de la met koddige WK-fragmenten zijn beland, als de Saudi's na rust het gedurfde en aanvallende spel niet hadden bekroond met de grootste stunt van dit WK.
Wie is toch die succescoach van Saudi-Arabië? En waarom draagt hij altijd een smetteloos wit overhemd?
Karim El Ahmadi speelde onder Renard bij Marokko. Hij zou het moeten weten. "Nu je het zegt. Ik heb hem nog nooit in een ander shirt bij een wedstrijd gezien."
Wielerfan
Zelf vergeleek Renard de zege op Argentinië met een wielerklassieker. "In de finale zaten we in een groepje met Van Aert, Van der Poel en Pogacar. Zonder om te kijken zijn we van hen weggereden en uiteindelijk kwamen we als eerste over de aankomstlijn", zei Renard in een interview met het Qatarese beIN Sports.
De liefde voor het wielrennen komt wellicht door zijn geboorteplaat Aix-les-Bains, een stad aan de voet van de Alpen waar Michael Boogerd ooit zijn eerste Touretappe won. De toekomst van Renard lag echter niet in het wielrennen, maar in het voetbal.
Hij trainde clubs in China en Algerije, op het vierde niveau van Engeland bij Cambridge United en in Vietnam. Zijn grootste successen boekte hij in Afrika. Renard won in 2012 de Afrika Cup met Zambia. Een totale verrassing, die in het teken stond van de vliegramp in die het tragische einde vormde van de vorige gouden generatie Zambiaanse voetballers. In 2015 won hij de Afrika Cup opnieuw, nu met Ivoorkust.
"Hij kwam bij ons binnen als een grote meneer", bevestigt El Ahmadi. "Hij dwong ook gelijk respect af en was heel duidelijk. Ook bij Marokko wilde hij hoog druk zetten. Net zoals je nu ziet bij Saudi-Arabië moesten we altijd met zijn allen druk zetten op de bal. Volle bak, de hele wedstrijd. En wie niet wilde lopen, die viel af bij hem."
De inmiddels befaamde donderspeech en de uitwerking daarvan terugkijken? Dat kan hieronder, met toelichting van kenner El Ahmadi:
Met die werkwijze leidde hij Marokko voor het eerst in 20 jaar naar het WK. In Rusland eindigde de missie in de groepsfase, maar El Ahmadi denkt er nog altijd met warme gevoelens aan terug. "Als je hem buiten het veld tegenkwam in de stad, dan was hij gewoon een vriend. Hij was ook een geweldige motivator. Als je naar zijn bespreking luisterde, kreeg je ook echt zin om het gras op te vreten."
Zo succesvol als bondscoach, zo moeizaam verging het Renard op clubniveau. Twee keer coachte hij op het hoogste niveau: met Sochaux degradeerde hij en bij Lille OSC werd hij na 13 duels al ontslagen. "Hij is heel veeleisend", oppert El Ahmadi. "Misschien werkt dat vooral als bondscoach, als je in korte tijd een groep bij elkaar hebt."
Zijn trainerscarrière in Ligue 1 was kort, maar nog altijd langer dan zijn spelersloopbaan. El Ahmadi krabt even op het hoofd. "Daar heeft hij het eigenlijk nooit over gehad. Was ook niet zo indrukwekkend geloof ik."
Trainen met Poortvliet
Dat klopt. Als voetballer schopte Hervé Renard het tot welgeteld één wedstrijd op het hoogste niveau in Frankrijk. In 1989 stond hij aan de aftrap bij AS Cannes in de uitwedstrijd bij Matra Racing Club de Paris.
Jan Poortvliet, WK-held van 1978, was erbij. Of eigenlijk niet.
"Dat jaar speelde ik bijna alles bij Cannes, maar die wedstrijd was ik er niet bij", vertelt Poortvliet. "Waarom weet ik eigenlijk niet. Maar ik trainde natuurlijk wel elke dag met Renard. Hij was een keiharde werker, altijd de eerste die aan het zweten was. Maar aan de bal kwam hij toch net wat kwaliteit tekort."
De 19-jarige Renard was toen al een bezig baasje, weet Poortvliet. "Hij was heel serieus. Schreef zelfs al van alles op wat de trainer had bedacht."
Renards 'moment de gloire'
Matra Racing Club de Paris was een club die eind jaren 80 even de Franse voetbalhemel probeerde te bestormen met onder anderen Enzo Francescoli, David Ginola en Sonny Silooy. Maar dat seizoen vocht de club tegen degradatie.
Voor middenmoter Cannes stond er niet veel op het spel. De club reisde zelfs af naar Parijs met een B-ploeg. Ook Poortvliet bleef achter in Zuid-Frankrijk. En zo kreeg de 20-jarige Renard zijn 'moment de gloire'.
Goed aflopen deed het niet: Cannes verloor met 1-0. Renard kreeg in zijn eerste (én laatste) wedstrijd als prof een gele kaart. Niet genoeg om een eigen Panini-plaatje te verdienen.
"Hervé ging altijd volle bak", aldus Poortvliet, "maar hij was natuurlijk geen Zidane."
'Ik ben geen Zidane'
Dat Renard geen Zidane is, weet hij zelf ook wel. "Ik ben geen trainer met een cv, dat me in staat stelt om te gaan werken waar ik wil. Ik ben geen Zinedine Zidane", vertelde hij in het interview bij BeIn.
"Ik hoor niet bij de eersten, maar ook niet bij de laatsten. Ik rijd in het peloton. Maar ik ben ervan overtuigd dat ik ook een land dat om de titel speelt, kan coachen. De Europese titel bijvoorbeeld. Dat is mijn innerlijke overtuiging."
Toen hij nog speler was bij Cannes begon hij zijn eigen schoonmaakbedrijf. Stond hij 's nachts rond 2.30 uur op om zelf voor de training huiskamers schoon te maken in de mondaine badplaats. Volle bak poetsen om alles smetteloos schoon te krijgen.
Net zo smetteloos als zijn handelsmerk, het witte overhemd. Maar hoe zit het daar nu precies mee?
De verklaring van Renard: "Ik ben een beetje bijgelovig. Als coach van Zambia droeg ik een wit overhemd en wonnen we de openingswedstrijd van de Afrika Cup in 2012. Daarna droeg ik een blauw overhemd en verloren we van Kameroen. Sindsdien draag ik altijd een wit overhemd. Het is mijn winnaarsshirt."
