Ooit zou Klaver met vlag boven haar hoofd staan, op haar 24ste verjaardag was het zover
Het was op 22 juli, een zwoele zomeravond in het Amerikaanse Eugene, dat Lieke Klaver een plaatsje zocht op de tribune van atletiekstadion Hayward Field. Van een afstandje sloeg ze gade hoe beneden haar Shaunae Miller-Uibo, gewikkeld in de vlag van de Bahama's, op het tartan feest vierde na het behalen van haar wereldtitel op de 400 meter.
Zelf was de atlete zojuist in diezelfde finale als vierde geëindigd, achter Miller-Uibo en opponenten uit de Dominicaanse Republiek en Barbados. "De allermooiste rotplek", noemde Klaver die klassering.
Daar, leunend tegen een muurtje, nam de atlete zich één ding voor. "Ooit sta ik ook als winnaar met een vlag boven mijn hoofd op een atletiekbaan. Ik weet nu in ieder geval hoe je zo'n gouden medaille moet vieren."
Speciale 24ste verjaardag
Slechts 29 dagen later vond ze zich, nota bene op haar 24ste verjaardag, met een rood-wit-blauw dundoek boven haar hoofd terug op de baan van het Olympiastadion. Natuurlijk, wist ook Klaver, de strijd om mondiaal goud is geen toernooi om Europese titels. München is niet hetzelfde als Eugene. En een individuele ereronde is iets anders dan gedeelde vreugde na een zege 4 x 400 meter estafette.
Toch straalde Klaver zaterdagavond van oor tot oor in haar hoedanigheid van winnares van het EK-goud. Samen met Eveline Saalberg, Lisanne de Witte en afmaker Femke Bol kwam ze tot een tijd van 3.20,87. Het leverde het kwartet een staande ovatie op van het Duitse publiek tijdens een ereronde waar geen einde aan leek te komen.
Klaver genoot zichtbaar, maar liep toch rond met gemengde gevoelens. "Ik heb in mijn leven al 23 verjaardagen meegemaakt, maar zo speciaal als dit is het nog nooit geweest. Ik houd er wel van als het anders dan anders is. Deze overwinning maakt mijn dag. Maar niet mijn week. Want ik heb deze EK niet gedaan wat ik wilde."
Een vijfde plaats op de 200 meter en een zesde klassering op de 400 meter, daarvoor was ze niet naar Beieren afgereisd. Het waren de naweeën van de wereldkampioenschappen in Eugene, klonk het ter verduidelijking. "Dat is alleen geen excuus, hoor."
Haar tijden in de EK-finales, 22,88 en 50,56, waren zo slecht nog niet, zei ze. Zeker niet in de wetenschap dat ze tussen WK en EK een week ziek was geweest, waarbij ze zelf niet uitsluit dat ze wellicht door corona was getroffen.
"Na een toernooi waar ik alles heb gegeven, overkomt dat me wel vaker. Dan is het alsof alle inspanningen van het hele jaar er in één klap uit komen." Op de individuele nummers wreekte die voorbereiding met haperingen zich. "Normaal gesproken beuk ik overal doorheen. Nu lukte dat me gewoon niet."
Vervelende grote broertje
Op de voorlaatste dag van de EK steeg ze evenwel alsnog boven zichzelf uit. Klaver had als tweede loopster een wezenlijk aandeel in de estafettezege door Nederland halverwege de wedstrijd naar de eerste plaats te loodsen.
En dat terwijl ze de 400 meter, al dan niet met vliegende start, niet zo lang geleden nog als het vervelende grote broertje van haar geliefde 200 meter beschouwde. In haar tijd als talentvolle junior op de 200 meter peinsde ze er zelfs niet over om zich op de volle ronde te storten. "Als ik zo ver moet lopen, pak ik liever de auto", zei ze daar ooit over.
Maar kleine loopsters met een eigen mening worden groot en bereiken op zeker moment een niveau waarop de wil van de trainer wet is. Het was op sportcentrum Papendal haar coach Bram Peters die, in samenspraak met Laurent Meuwly, een paar jaar geleden besloot dat ze zich moest richten op de 400 meter.
Vorige maand, in Eugene, zag ze wat haar persoonlijke trainer Peters nou precies in haar zag op haar nieuwe specialisme. Op de gemengde 4 x 400 meter estafette, een nummer dat tijdens de EK niet wordt gelopen, eindigde ze samen met Tony van Diepen, Liemarvin Bonevacia en Femke Bol als tweede.
Het vervolg van Oregon 2022 draaide voor Klaver uit op een toernooi met twee gezichten. Ze stond als eerste Nederlandse atlete ooit in een WK-finale op de 400 meter, maar eindigde met 50,33 net naast het podium. In de halve eindstrijd had ze, daags daarvoor, dan weer wel het Nederlands record op 50,18 bepaald.
De 4 x 400 vrouwen draaide vervolgens Oregon uit op een regelrechte deceptie. Een verkeerde overname van het stokje deed de kwalificatie eindigen met een diskwalificatie. Daarmee spatte de Amerikaanse droom van Klaver als een zeepbel uiteen.
De afgelopen maand moest ze ook nog eens lijdzaam toezien hoe haar nationale toptijd op de 400 meter tot tweemaal toe werd verbeterd door Bol. Die bepaalde tijdens de EK-finale uiteindelijk de norm op 49,44.
Nederland 400-meterland
Dezelfde Bol dus die zaterdagavond met een fenomenaal eindschot het goud voor Klaver cum suis binnenharkte. Een overwinning met perspectief voor een kwartet dat tijdens Tokio 2020 als zesde eindigde.
Het leven is goed in Nederland 400-meterland, wist ook Klaver. Ze zag haar EK namelijk vooral in een groter plaatje, waarbij ze met een schuin oog alvast naar Parijs 2024 lonkte. Zonder overigens het P-woord in de mond te nemen.
"Ik heb een toernooi als dit nodig om als atlete weerbaar en sterker te worden. Als ik in zo'n korte tijd een WK en EK achter elkaar kan afwerken, zegt dat heel veel. Dan kan ik in de toekomst op één toernooi in één jaar tijd nóg meer geven."
Maar genoeg getreurd, zo lachte ze, het was het tijd voor een klein feestje. Hoe ze haar verjaardag én de Europese titel ging vieren? "Met een glaasje water. Nou goed?"
