Pas na zes weken kwam het gezin van Andryi achter zijn gruwelijke lot
De 15-jarige Ihor heeft buiten nieuwe blokken hout gehaald. Hij opent met een pook het luikje van de bakstenen kachel. Het vuur laait meteen op; de kachel trekt goed. De warmte is het enige comfort in de kleine donkere ruimte. Het is een bouwval. Er staat een klein tafeltje, een bed en nog een stretcher.
"Het was niet onze bedoeling zo te wonen", zegt Anastasia van 19. De ouders van Ihor en Anastasia kochten het huisje in Andriivka vorig jaar augustus. Het zou hun buitenhuis worden. Ze wonen eigenlijk in Borodjanka, een voorstad van Kiev die eerder door de Russen werd ingenomen. Toen de oorlog begon, vluchtten ze naar dit dorp. Het bleek er maar één dag veilig. Toen kwamen de Russische tanks ook hier.
'Mijn vader was dapper'
Hun moeder Oxana zit op een krukje schuin erachter. Ze is in eerste instantie niet in staat ons te vertellen wat er allemaal gebeurde de afgelopen zes weken. Haar kinderen moeten het doen. "Toen de Russische tanks het dorp binnenrolden, renden we allemaal naar de kelder om ons te verstoppen", zegt Anastasia. "Maar mijn vader, Andryi, niet. Hij was dapper. Hij ging de tanks tellen om dat door te geven aan het Oekraïense leger."
Op 3 maart verdween Andryi. Hij liep op straat, samen met Ihor. Hij stopte om met iemand te praten en zei tegen zijn zoon dat hij naar huis moest gaan. Daarna hebben ze hem niet meer gezien. Ze hadden geen idee wat er met hem was gebeurd. Ze vroegen overal rond, maar zonder resultaat. Ze dachten dat hij misschien gevangengenomen was door de Russen en vrijgelaten zou worden na de bezetting. Het Russische leger vertrok na een maand, maar Andryi kwam niet terug.
De familie vertelt over wat er is gebeurd:
De familieleden gingen het dorp rond om te zoeken. Dat was niet zonder gevaar, overal lagen mijnen. "Maar we gingen toch", zegt Anastasia. "Mensen zeiden dat er lichamen in kelders lagen. Maar daar zagen we niemand." Een paar dagen later werden de eerste lichamen gevonden, gedood en achtergelaten door de Russen. "We hebben vier doden bekeken, maar gelukkig was geen van hen onze vader."
Andryi bleef spoorloos. Ze hoopten dat hij als gevangene van de Russen meegenomen was naar Belarus.
In achterhoofd geschoten
Maar op 11 april kwam aan die hoop een einde. "Toen kwam Ihor naar me toe", vertelt Anastasia. "Hij zei: ze hebben papa gevonden. Ze hebben mama gevraagd mee te komen om hem te identificeren." Andryi's lichaam was ontdekt door de burgemeester van het dorp. Hij had een foto gemaakt en aan Oxana laten zien. Ze herkende hem meteen. Hij had zijn lievelingskleren aan. "Godzijdank heb ik zijn lichaam niet gezien", zegt Anastasia. "Mama vertelde dat zijn gezicht onherkenbaar was. Zijn handen waren achter zijn rug vastgebonden met ijzerdraad. Hij is in zijn achterhoofd geschoten."
Ze kunnen nog niet geloven dat hun vader niet meer terug zal komen. Anastasia vertelt over haar vader. "Hij was zo slim. Hij kon zo goed klussen, kon alles met zijn handen maken. Bij alles wat ik vroeg, wist hij het antwoord." Ihor vertelt hoe veilig hij zich voelde bij zijn vader. "Hij steunde me altijd. Hij leerde me alles. Deze kachel hebben we samen gemaakt. Hij liet me zien hoe je de bakstenen op maat maakt."
Dan wil moeder Oxana tóch iets zeggen, hoe moeilijk ze het ook vindt. "Omdat zoveel mogelijk mensen moeten weten dat gewone gezinnen, die anderhalve maand geleden nog normale levens leidden en vol toekomstplannen zaten, dit kan overkomen. Mijn man is op brute wijze vermoord. Ik wil dat de wereld weet hoe gruwelijk de Russen zijn. Het zijn geen militairen, het zijn barbaren. Geen enkel normaal mens zou zoiets doen."
