Zachar (34) kan het niet meer aanzien, en gaat nu vrijwillig vechten in Oekraïne
"Iemand moet het doen", zegt Zachar, 34 jaar. "Ik begrijp dat niet iedereen het kan. En ja, ik heb twee kleine kinderen en een vrouw, maar iemand moet het doen". Oekraïne maakt zich op voor een nieuwe fase van de oorlog, met zware gevechten in het oosten van het land. Het leger werft extra manschappen. Zachar is nog niet opgeroepen, maar hij gaat nu vrijwillig het leger in.
In zijn flatje in een buitenwijk van Kiev maakt hij zijn spullen klaar. Hij strijkt zijn legerkleding. "Het moet er netjes uitzien." Op het bed ligt zijn rugzak klaar, met daarin onder meer EHBO-spullen, een zaklamp, een holster en een bivakmuts. Het meeste heeft hij zelf gekocht. De jas en helm liggen al in de auto.
Hij kon het niet meer aanzien, zegt Zachar:
"Mijn beste vriend wordt door de Russen gevangen gehouden. Hij werd opgepakt terwijl hij als burger voor het Rode Kruis hulpgoederen reed naar afgelegen dorpen. Hij is via Belarus naar Rusland gebracht."
Mijnen in huizen en wasmachines
Zachar zag zelf de gevolgen van de gruweldaden in de verwoeste plaatsen Borodjanka en Boetsja. "Toen de Russen zich terugtrokken hebben ze overal mijnen gelegd. Ook in huizen. Zelfs in wasmachines. Het gaat heel lang duren om die op te ruimen. Dit was allemaal tegen burgers gericht."
Hij wil alleen met de NOS praten met zijn legerbivakmuts op. "Ik maak me zorgen om de veiligheid van mijn gezin." Aan zijn keukentafel belt hij zijn familie die naar het westen van het land is gevlucht. Hij heeft een zoontje van 6 en een dochter van 9. "Dochtertje, ik mis jullie allemaal zo erg. Ik hou zoveel van jullie."
Over wat hij gaat doen zegt hij tegen hen geen woord. Als we hem daarnaar vragen blijkt dat zijn gezin dat niet weet. Hij sluit af met "ik bel nog", maar wanneer hij weer kan bellen weet hij niet.
Verkrachtingen en massamoorden
Hij pakt de wapens op, zegt hij, omdat hij niet anders kan. "Wat de Russen hebben gedaan: het verkrachten van vrouwen en kinderen, de massamoorden; ik begrijp het niet. Ze vernietigen een natie. Ik moet daar tegen vechten. Dat is mijn motivatie."
Om 07.00 uur 's ochtends moet hij zich melden. Hij heeft geen idee waar hij terecht komt. Hij heeft geen militaire ervaring, maar daar maakt hij zich niet druk over. "We gaan niet zomaar ergens heen zonder oefening, we krijgen een militaire training".
Zachar vertelt het allemaal kalm en zelfverzekerd. Uit niets blijkt dat hij zich zorgen maakt, maar dat doet hij wel. "Natuurlijk vind ik het spannend. Maar meer vanwege mijn gezin dan voor mezelf. Als er iets gebeurt, hoe moet mijn gezin dat doorstaan? Dat is mijn grootste zorg."
