Uit de hand gelopen hobby leidt tot omroepen dartscores op historische Lakeside
Deftig in smoking naast het dartbord staan en dan met overslaande stem 'one-hundred-and-eighty' mogen roepen. Voor Marco Meijer is het de mooiste bijbaan van de wereld.
Meijer (34) mag zich een week lang uitleven op de plek waar het professionele darts geboren werd. In de historische Lakeside Country Club wordt vanaf deze week weer een wereldkampioenschap gehouden, het WDF World Darts Championship.
Leuk zakcentje
In het dagelijks leven rijdt Meijer tussen de vijftig en zestig uur per week scheepsonderdelen van de ene naar de andere haven. En nee, tijdens die lange autoritten zal je hem niet stiekem kunnen betrappen op een vocale uithaal.
Het was een hobby, het levert nu een leuk zakcentje op en misschien wordt het ooit zijn werk.
"Ik ben de enige niet-Brit die dit op hoog niveau doet", vertelt Meijer over zijn werk als caller. "Door mijn accent noemen ze me voor de grap nog wel eens The German. Maar mijn stem is in de loop van de jaren wel veranderd. Mijn Engels klinkt inmiddels echt veel beter."
Ze kennen elkaar allemaal in het dartswereldje. Met grote jongens als George Noble en de schorre Russ Bray zit hij in een appgroep. "We maken vooral dolletjes met elkaar. En iedereen is weleens de pineut. Er is geen haat en nijd."
De plagerijtjes gaan vooral over lange partijen, want dat is flink werken voor je geld. Je moet lang op je benen kunnen blijven staan. En vooral scherp blijven. "Want stel dat je een fout maakt, er staat soms veel geld op het spel."
Goed kunnen rekenen, zelfverzekerd in je schoenen staan en een goede stem. En dan heel veel ervaring opdoen. Meer is er volgens Meijer eigenlijk niet nodig om een goede caller te worden.
Hoe speciaal deze plek is, snap je pas echt als je hier rondloopt. Ook al valt alles hier inmiddels haast uit elkaar.
Ja, en heel veel geduld. Want hij wacht al jaren op zijn kans in de koningsklasse, bij de PDC. Dat is het grote doel.
Ooit was het toernooi van de inmiddels opgeheven BDO in de Lakeside voor dartliefhebbers het absolute hoogtepunt van het jaar. Een gevoel dat toch weer een beetje terugkomt. De helden van toen hangen nog steeds aan de muur, onder wie de Nederlandse winnaars Raymond van Barneveld, Jelle Klaasen en Christian Kist.
"Hoe speciaal deze plek is, snap je pas echt als je hier rondloopt", ervaart Meijer. "Ook al valt alles hier inmiddels haast uit elkaar."
In de schaduw van het grote wereldkampioenschap rond de jaarwisseling, heeft de WDF het evenement volgens Meijer echt weer nieuw leven ingeblazen. "Het is meer WK dan het vroeger was, in de laatste edities onder de BDO. Met een sterker deelnemersveld, met zelfs een paar PDC-spelers."
Enkele darters de zijn aangesloten bij de bond van profdarters, kregen dit jaar bij hoge uitzondering toestemming om op de Lakeside te spelen.
Cultuurbewaker onder de deelnemers is de inmiddels 65-jarige Martin Adams, die zijn gezicht er jaren voordat Van Barneveld er de eerste van zijn vier titels won al liet zien. Hoewel Meijer hem nog wel als outsider zag, vloog Adams er al in de eerste ronde uit.
Record Van Barneveld sneuvelt
Van de Nederlandse deelnemers zitten Richard Veenstra, Ryan de Vreede en bij de vrouwen Priscilla Steenbergen nog in het toernooi. Veenstra gooide woensdag met 104,91 het recordgemiddelde dat Van Barneveld in 2004 noteerde uit de boeken. Hij treft nu in de kwartfinale de als eerste geplaatste Brian Raman uit België.
"Ik heb hier in 2017 nog de scheidsrechter mogen zijn toen Glen Durrant in de finale van Danny Noppert won", noemt Meijer een hoogtepunt uit zijn eigen carrière. "Daar ben ik trots op, dat zijn ook twee jongens die het inmiddels goed doen bij de PDC."
Helemaal uit je dak gaan als die maximale score wordt gegooid, dat is voor een caller toch het ultieme. Dat heeft Meijer nog niet mogen meemaken. "Vier keer stond ik naast het bord toen er een ninedarter op de laatste pijl werd gemist."
Hij zal het ze niet verwijten, want zelf kon hij naar eigen zeggen helemaal niet goed darten.
"Eigenlijk is dat ook de reden dat ik hier ook ooit mee begonnen ben. Ik was allang uitgeschakeld op een toernooi waaraan ik als speler meedeed. Toen ik zag hoe de finale werd omgeroepen dacht ik: dat kan ik volgens mij veel beter."
En hij deed het ook beter, tevreden met zijn colaatje of sinas als beloning. De Dutch Open en Nederlandse rankingtoernooien werden daarna het opstapje naar het grote werk. Podiumvrees heeft hij niet, ontspannen bereidt hij zich steevast voor met muziek op en een sigaretje in de hand.
Geen vetpot
"Zo ben je ineens op tv. Rijk word je er verder niet van. De de meeste voldoening heb je eigenlijk na een mooie partij waarin je niet bent opgevallen."
De reisjes zijn mooi, de contacten met de darters zijn goed. Van de meeste spelers die hij tegengekomen is, kent hij de grillen en de streken wel. Maar in de top van het ervaren scheidsrechtersgilde bespeurt hij geen enkele beweging, ook al klopt met hem een nieuwe generatie aan de deur.
Het is het wachten wel waard, met alle liefde voor de sport. Na veertien jaar verveelt het nog lang niet.
