Voorlopig zijn Schenk en Van Gennip onbereikbaar voor Schulting
Ard Schenk. Yvonne van Gennip. Suzanne Schulting.
Het was niet het minste rijtje namen dat woensdag in het Capital Indoor Stadium in Peking zou worden opgesteld. Drie stuks goud behalen op één Winterspelen, zoiets was slechts voorbehouden aan grootheden uit het Nederlandse schaatsen.
In de voetsporen treden van kampioenen die de Olympische Spelen van Sapporo 1972 en Calgary 1988 tot historische toernooien maakten, het was slechts volgens velen voor Schulting weinig meer dan een formaliteit. Wie zou haar, de winnares van de 1.000 meter en de gangmaker van de gouden relay van Peking 2022, kunnen verslaan op de afsluitende 1.500 meter?
Eeuwigheidswaarde
De eeuwigheidswaarde die aan haar laatste race op Chinese bodem kleefde, was volledig aan Schulting voorbij gegaan, bekende ze een uur na wat ze eigenlijk het beste kon omschrijven als een mislukte mijl.
"Het was iets met Sven Kramer en Ireen Wüst, toch?"
Het binnenslepen van het brons, achter titelverdediger Choi Min-jeong uit Zuid-Korea en haar eeuwige Italiaanse plaaggeest Arianna Fontana voelde als het missen van een kans voor open doel.
"En dat terwijl iedereen dacht dat Suzanne hier wel even vier keer goud ging halen. Ik wist dat het een moeilijk verhaal zou worden. In shorttrack is zoiets nu eenmaal een enorme opgave. Bij deze sport mag je al blij zijn met één gouden medaille", aldus bondscoach Jeroen Otter.
Topvorm
Ze verkeerde in topvorm, zei ze. Sterker, misschien reed de afgelopen anderhalve week in Peking wel de beste Suzanne Schulting rond die de wereld ooit had gezien. De 1.500 meter, het slotakkoord van een toernooi waarin ze op zes van de twaalf dagen in actie kwam, moest het slotakkoord in stijl worden.
In Peking zag Otter eens te meer waarom hij haar de schaatsster noemt die beschikt over het volledige pakket om een race naar zich toe te trekken. "Altijd overzicht behouden. Ruimtes afdekken aan de binnenkant. Aanvallen vanaf de buitenkant afslaan. Temporiseren. En uiteraard versnellen wanneer de situatie daar om vraagt."
Dan weet je gewoon dat er goud in had gezeten.
Schulting was eens te meer de rijdster die graag het initiatief in handen houdt door races te domineren. In de lange aanloop naar Peking 2022 was ze op die wijze succesvol in de vier wereldbekers. Het was de manier waarop ze races soms ogenschijnlijk achteloos naar haar hand zette.
Alleen tijdens de World Cup in Nagoya week ze, bij wijze van experiment, één maal van die strijdwijze af. Ze benutte de 1.000 meter daar om eens tegen haar natuur in vanuit de groep naar voren te rijden. Het leverde haar de tweede plek op en daarmee werd het experiment als mislukt beschouwd.
Leerschool
"Ik moet eerst op mijn bek gaan om iets te ontdekken", zei ze daarover. "Dit was een perfecte leerschool."
Zó, wist Schulting, moest het in het olympische slotakkoord op de 1.500 meter dus niet gaan. In het wereldje van schaatsen op de 111-meterbaan geldt de 24-jarige als een routinier. Schulting was nog tiener toen ze zich al olympisch, wereld- en Europees kampioen mocht noemen.
Als geen ander weet Schulting ook dat shorttrack geen sport is waar de sterkste rijdster per definitie wint. Zoals in Peking dus het geval was geweest, klonk het met een snik in haar stem. Ze huilde warme tranen. Van teleurstelling, voegde ze daar ter verduidelijking aan toe.
Goud gemist
Hoe de race verlopen was? Schulting kon het een uur na afloop niet reproduceren. Wat ze nog wel wist? Het antwoord kwam in staccato.
Ze had sterk gereden. Haalde tegenstanders terug alsof ze stil stonden. Kreeg een beuk. Raakte uit balans. Viel bijna. Verloor snelheid. Knokte zich terug. En kwam uiteindelijk drieduizendsten van een seconde tekort voor het zilver.
Bittere constatering: "Dan weet je gewoon dat er goud in had gezeten."
"Ik heb geen domme fouten gemaakt", was een conclusie die voelde als een pleistertje op een gapende open wond. "Dit heb je nu eenmaal niet in de hand, zulke dingen gebeuren in het shorttrack. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Dat maakt deze sport zo aantrekkelijk en een overwinning des te mooier. Maar het doet wel pijn. Zeker wanneer je zo sterk bent."
Balans
En dat terwijl ze in China op tijd de juiste balans tussen focus en ontspanning had gevonden. Anders dan tijdens de laatste wereldbeker, die van eind vorig jaar Dordrecht, waar het haar aan stabiliteit had ontbroken. Na afloop van dat toernooi barstte ze in een onbedaarlijke huilbui uit.
"Zo wil ik me in Peking niet voelen, had ik me voorgenomen." En dus stelde ze zich, meer dan ooit tevoren, in op een fysiek en mentaal slopend toernooi. "Het is geen moment een worsteling geweest. Ik wist van tevoren hoe het allemaal moest en zou gebeuren. Punt."
Schulting schrok daags voor de 1.500 meter zelfs van haar training dat ze maar één ding kon denken. "Oh my god, wat gaat dit goed. Ik voelde me écht super-, supersterk. Ik heb me tijdens geen enkele race die ik dit seizoen heb gereden zo rustig gevoeld. Ik was kalm en kon erop vertrouwen hoe goed ik me vandaag voelde."
Dit, wist ook Otter, was typisch zo'n dag waarop zijn pupil de wereld versteld kon doen staan. Hij had vooraf geen hoop op een goede afloop of geloof in zijn rijdster. "Hopen doe je op het toilet en geloven doe je in de kerk." Eigenlijk was het heel anders en wist hij het gewoon zeker. Dit kón bijna niet misgaan.
Dat ging het dus wel. Het was een bittere pil, die door Schulting werd doorgeslikt met de constatering dat Peking een geheel andere Schulting had gezien dan vier jaar geleden in Pyeongchang.
Proces
"Het belangrijkste dat ik meeneem is dat ik enorm heb genoten van het proces van de afgelopen vier jaar", zei ze in tranen. "En dat doe ik nog steeds. Als ik kijk hoe ik nu hier sta, dat is een wereld van verschil. Als persoon mag ik er heel trots op zijn dat ik me zo heb ontwikkeld. Dat ik, ook nu, heel sterk in mijn schoenen sta."
Toch kon Schulting er maar niet over uit. "Ik had echt het gevoel dat ik die 1.500 meter had kunnen winnen. Deze Spelen zijn voor mij supersuccesvol verlopen. Maar op dit moment heeft dit toernooi voor mij een bittere nasmaak. En dat mag het eigenlijk niet hebben."
Maar Schulting is ook in tijden van tegenslag een schaatsster die weet wat er nodig is om er weer bovenop te krabbelen.
"Om dit te compenseren ga ik straks thuis heel vaak mijn gouden races terugkijken. Van dat zilver op de 500 meter en deze race ga ik alleen maar huilen van verdriet."
