Coronapatiënten jaar na IC-opname: klachten, maar 'een wonder dat ik er nog ben'
Kortademigheid, geheugenverlies en vermoeidheid zijn enkele van de blijvende symptomen na een IC-opname, vertellen drie oud-covidpatiënten. Driekwart van de coronapatiënten die op de intensive care hebben gelegen, ervaart een jaar later nog altijd problemen. Dat komt naar voren uit een onderzoek onder leiding van het Radboudumc. Dat is vergelijkbaar met patiënten die voor andere aandoeningen op de IC terechtkomen.
Eén van hen is de 56-jarige Inie Dankers, die negen weken op de intensive care lag. Ze is nog altijd kortademig en zit in een rolstoel:
Albert Everts (57) kampt vooral met geheugenverlies, een verminderde conditie, slappere benen en vermoeidheid. De bovenkant van zijn linkervoet en zijn rechterbovenbeen zijn gevoelloos door afgestorven huidzenuwen. Eind 2020, ruim een half jaar na het begin van de coronapandemie, lag hij drie weken in coma op de IC.
"Mijn kortetermijngeheugen is slecht. Ik weet vandaag niet meer wat ik gisteren heb gedaan. Soms heeft mijn vrouw dingen tegen mij gezegd die ik absoluut niet meer weet. Er zit een hapering en ik weet niet of dat nog herstelt."
Voordat covid hem velde, was Everts fit, wel had hij "ietwat gevoelige longen". Twee keer per week ging hij naar de sportschool.
Eind mei, enkele maanden na zijn verblijf op de IC, zat zijn zuurstofopnamecapaciteit op 45 procent, onlangs op 79 procent. "De vraag is of het nog richting de 100 gaat, of hierop blijft." Hij is eerder moe en heeft soms geen energie om te sporten. Wel werkt hij weer volledig, wat prima gaat. "Ik heb een commercieel beroep waarvoor ik gelukkig fysiek niet heel zwaar belast word."
Verschrikkelijk dankbaar
Door beelden die zijn vrouw en oudste zoon maakten, heeft hij kunnen zien hoe hij erbij lag. "Dankzij dat foto- en videodagboek heb ik toch een compleet plaatje gekregen. Je ziet hoe ik daar in coma lag, je ziet de apparatuur en hoort de beademingsmachine."
Everts ziet vooral de goede kanten. "Het had zoveel erger kunnen zijn. Ik vind het een wonder dat ik er nog ben. Mijn vrouw en kinderen hebben twee keer afscheid van me genomen. Ik ben een verschrikkelijk dankbaar en tevreden mens, want ik kan eigenlijk alles weer, alleen met een beperking."
Patricia Berends (45) had na zo'n twee weken op de IC en een dikke week op de verpleegafdeling begin 2021 nog maar heel weinig spierkracht en nauwelijks conditie en ze zat aan het zuurstof. Haar haar viel erg uit en ze kreeg problemen met haar schildklier. Weer thuis sliep ze wekenlang beneden omdat ze de trap niet opkwam.
"Met een fysiotherapeut ben ik heel langzaam begonnen met kleine stukjes lopen met een rollator. Na zes weken probeerde ik naar boven te komen want ik wilde weer douchen. Mijn hartslag was nog hoog, maar het ging beter. Op een gegeven moment had ik geen extra zuurstof meer nodig, en kon de rollator de deur uit. Ik ben goed opgeknapt. In oktober ben ik weer gaan werken (22 uur in de week) en toen kreeg ik weer klachten."
Berends kampte niet met een vorm van 'onderliggend lijden', ze heeft, zegt ze, domme pech gehad. Ze werkt als woonassistent in een woonzorgcentrum met mensen die dementeren. Na haar terugkeer op de werkvloer merkte ze dat ze na drie diensten achter elkaar zo weinig energie over had dat ze bijna niks meer kon. Haar fysiotherapeut spreekt onder meer van een verstoorde energiebalans.
"Ik kreeg klachten op mijn borst, kon niet goed uitrusten en ging weer slecht slapen. Met kerst moest ik wat meer uren werken, toen is het erger geworden. Mijn lichaam protesteerde. De plannen die ik met Oud en Nieuw had, moest ik afzeggen, want ik kon niks meer."
Op de rem trappen
Ze sprak erover met haar leidinggevende en nu heeft ze een ander rooster zodat ze beter kan herstellen en privé meer aankan. Ze werkt maximaal twee dagen achter elkaar en is dan een paar dagen vrij. "Mijn energie is beter verdeeld waardoor de klachten minder worden. Ik slaap ook weer wat beter. Het is belangrijk dat ik op deze voet doorga, hoe moeilijk ook. Normaal ben ik heel makkelijk en flexibel, nu moet ik even op de rem trappen, mezelf de tijd geven om weer de oude te worden."
Berends stuitte in haar herstelperiode op onbegrip van mensen om haar heen. Die zeiden bijvoorbeeld dat het nu wel lang genoeg had geduurd en dat ze het er niet meer over moest hebben. "Daardoor kreeg ik stress en werd ik heel nerveus. Nu kan ik die opmerkingen beter naast me neerleggen."
