Skeletonster Bos ziet haar slee als Formule 1-auto: 'Lijkt wel op wat ik doe'
Met een beetje fantasie zou je Kimberley Bos ook wel de Max Verstappen van het skeleton kunnen noemen. Met haar succes - ze leidt het wereldbekerklassement en maakt in Peking kans op olympisch goud - zet ze in haar eentje haar sport op de kaart in Nederland.
Skeleton en Formule 1 zijn zeker vergelijkbaar, zegt Bos in een nieuwe aflevering van de NOS Olympische podcast. Bos: "Als je die documentaire kijkt op Netflix over de Formule 1 zie je ook hoe die jongens trainen, en welke oefeningen zij doen, omdat ze ook met g-krachten te maken hebben. Die lijken verdacht veel op de dingen die ik doe, al is de uitgangshouding wat anders. Zij doen ook veel nekspiertraining en dat soort dingen."
En dat is het niet het enige. "Als je in de Formule 1 een heel goede auto hebt en een piloot die niet kan sturen, dan schiet je er niets mee op. Dat is bij ons ook zo. Je kan goed materiaal hebben, maar je moet wel een goede atlete hebben die én kan starten én kan sturen. Anders wordt het nooit wat."
Bos haalt op haar slee snelheden die vergelijkbaar zijn met een personenauto op de snelweg. "De baan in China gaat niet eens zo heel erg hard, we halen daar de 130 kilometer per uur. Op sommige banen is het 135 en op de olympische baan van Whistler in Canada zelfs 140 per uur."
De weg kwijt
Natuurlijk is dat ook weleens eng. "Zeker als je voor het eerst de baan afdaalt, maar je hebt de controle. Het is vooral eng als je die controle kwijtraakt, bijvoorbeeld in een bocht. Maar op dagelijkse basis is het nu niet meer eng. Als dat zo is, dan kom je het wedstrijdseizoen ook niet door."
Bovendien gaat aan elke wedstrijd een uitgebreide studie van de baan vooraf. "Je gaat eerst 'baan lopen'. Maakt niet uit of we al eens op de baan geweest zijn of dat we er voor het eerst komen. Zeker als je er nog nooit bent geweest, zoals in China, dan kijk je hoe het ijs erbij ligt."
"Je gaat de bochten uit je hoofd leren, hoe de bochten eruitzien en wat de drukpunten zijn om er goed doorheen te komen. Ik kan 'm nu meter voor meter omschrijven als het moet."
Alle informatie die ze over de olympische baan van Peking verzamelde, bewaart Bos op een veilige plek: in haar notitieboekje. En dat is, geeft ze toe, misschien wel belangrijker dan bijvoorbeeld haar slee.
"In dat boekje staat echt alles over de baan en over het ijs. Een deel is codetaal, een deel niet. Als ik dat boekje kwijtraak, raak ik wel in paniek, ja. Ik weet precies waar het nu is. Het gaat ook overal mee naartoe, dat laat ik niet thuis achter. Dat risico neem ik niet."
Als ze moet kiezen tussen de slee en het boekje? "Het boekje. Daar staat zoveel informatie in die ik niet allemaal kan onthouden. Dat kan ik daar terugvinden. Mijn materiaal is vervangbaar."
Net als Epke
Bos kan in Peking om de medailles meedoen en misschien wel in de voetsporen treden van haar idool Epke Zonderland. Ook al zo'n atleet die succesvol was in een sport zonder uitgebreide sporthistorie in Nederland.
Net als Zonderland zat Bos (vroeger) op turnen. "In 2011 zat ik net in het topsportwereldje en moest ik een dopingvoorlichting bijwonen in Heerenveen en daar was hij bij. Ik heb niet veel meegekregen van wat er toen is gezegd. Ik ben nog met hem op de foto geweest. Ik was wel echt fan van Epke, ja. En nog steeds wel."
