Aarts als amateur van USZC 3 terug bij Oranje: 'Keepen, dat verleer je niet'

Van het derde team van de Utrechtse waterpolovereniging USZC naar een plek onder de lat bij het Nederlands team. De loopbaan van keepster Laura Aarts neemt deze week voor de zoveelste keer een verrassende wending.

Ofschoon ze momenteel speelt op recreatief niveau, heeft bondscoach Evangelos Doudesis de beste doelvrouw van het WK van 2015 in Kazan geselecteerd voor Oranje. Grote objectief: de Olympische Spelen van 2024 in Parijs.

Tweeënhalf jaar na haar spraakmakende vertrek bij de nationale ploeg is Aarts (25) daarmee terug op het oude nest. En dat terwijl ze na een roerige periode uitgerekend op recreatief niveau het plezier in het waterpolo weer had hervonden. Eindelijk kon de keepster haar sport combineren met een studie fysiotherapie.

Breuk

Haar wens om naast het waterpolo iets anders om handen te hebben, kostte haar in de zomer van 2019 haar plek onder de lat bij Oranje. Toenmalig bondscoach Arno Havenga wilde zijn speelsters, met oog op de Spelen van Tokio, voltijds intern hebben op het sportcentrum in Zeist. Wedstrijdritme mochten de waterpolosters alleen onderhouden in de Nederlandse competitie.

Aarts stond evenwel onder contract bij het Hongaarse Dunaújváros en wenste daar te blijven spelen. Alleen daar, zo redeneerde ze, kon ze nóg beter worden. Het leidde tot een verwijdering tussen speelster en coach.

"Dat ik in 2019 daardoor het WK in Gwangju miste, deed pijn", zegt Aarts. "Ik bedoel: je wilt toch met het beste team naar zo'n toernooi om daar een olympisch ticket binnen te halen? Ik was in topvorm, fit en ready om daar te spelen. En toch werd ik thuisgelaten."

Principes

Ze hield vast aan haar principes en keerde terug naar haar Hongaarse club. Maar gaandeweg het seizoen 2019-2020 merkte ze dat het haar aan intrinsieke motivatie ontbrak.

"Ik trainde nog wel, maar merkte dat het me steeds meer moeite kostte om tot het gaatje te gaan. Ik was vaak vermoeid en had moeite om mee te kunnen komen op dat hoge niveau. Desondanks wonnen we nog wel de Hongaarse beker."

Aarts besloot daarop in de zomer van 2020 haar studie fysiotherapie voorrang te geven. Ze vond het eigenlijk wel prima zo. Tweemaal in de week anderhalf uur trainen en in het weekeinde op het gemak een wedstrijdje spelen. "Ik was echt klaar met waterpolo op het hoogste niveau en had een heel andere uitdaging nodig."

Maar toen Doudesis, de man die bij het Nederlands team in september van dit jaar het roer overnam van Havenga, haar begin deze maand belde met de vraag of beiden onder het genot van een kop koffie over de toekomst konden praten, aarzelde ze geen moment. Akkoord, haar laatste wedstrijd op topniveau dateert van maart 2020. Anderhalf jaar geleden, dus. "Maar keepen, dat verleer je niet."

En dus vindt Aarts zichzelf deze week terug in de Zeister bossen, uitgerekend de plek waar haar breuk met Havenga plaatsvond. In hetzelfde bad waar ze bijna drie jaar geleden werd klaargestoomd voor Tokio 2020 wordt nu het fundament gelegd onder Parijs 2024. "Dat is over minder dan drie jaar. Een overzichtelijke periode."

Als gevolg van Covid lag ze vorig jaar zes maanden lang niet in het water. Onder de bezielende leiding van Oranje's nieuwe Spaanse keeperstrainer, Patricia del Soto, werkt ze dagelijks anderhalf uur toe naar de vorm die nodig is om terug te keren op het hoogste niveau.

Vrijheid

Op aanraden van Doudesis combineert ze het waterpolo met haar studie. Die vrijheid maakt haar een gelukkig mens. Nu is het alleen nog een kwestie van tijd voor ze haar rentree maakt onder de lat van het Nederlands team.

Twijfels of ze het niveau nog aankan kent ze niet. "Ik mis nu nog even het juiste gevoel, maar dat komt allemaal nog wel. Als ik in het water lig, denk ik alleen maar: ik ben het dus nog niet verleerd. Weet je, keepen heb je in je vingers. Dat verleer je nooit."