Het is de hoogste tijd voor 'junk' Grol om af te kicken van het pijn lijden

Hij was een junk, verslaafd aan judo in het algemeen en pijn lijden op de tatami in het bijzonder. Nu hij definitief afscheid heeft genomen van de sport die hem veel bracht en misschien nog wel meer ontnam, is het tijd om af te kicken. Cold turkey.

"Op naar een nieuw leven. Ik ben helemaal klaar met judo." Korte stilte. "En toch ga ik het missen", zei Grol zondag bij de NK, waar hij een officieel afscheid kreeg.

'Mijn grootste tegenstander? Henk Grol'

Hoezeer hij ook afstand zal nemen van de sport die hem twee stuks olympisch brons, drie zilveren WK-medailles en even zovele Europese titels opleverde, iedere dag zal hij geconfronteerd worden met zijn grootste plaaggeest.

De 36-jarige Grol hoeft 's ochtends maar voor de spiegel te staan of hij kijkt hem recht in de ogen. "Mijn grootste tegenstander luisterde naar de naam Henk Grol."

Het was op de mat zoals in het leven zelf, zegt hij. "Je kunt winnen en verliezen." Nu zijn loopbaan erop zit, staat hij voor een nieuwe uitdaging. "Het wordt de kunst om de nederlagen een plek te geven en niet om te zien in wrok."

Eenvoudig zal dat niet worden. Het is nu eenmaal, zegt de Veendammer, de aard van het beestje.

Moeite met teleurstellingen van Tokio

Twee maanden is hij terug uit olympisch Tokio en nog altijd heeft hij de teleurstelling op Japanse bodem geen plek kunnen geven. Dat bedoelt hij dus. In de Budokan, de tempel van het mondiale judo, is het hem niet gegund te schitteren. Het individuele toernooi zit er voor hem al na 25 tellen op, als de Oezbeek Bekmoerod Oltibojev hem in de klasse boven de 100 kg op de rug smijt.

Alsof dat nog niet erg genoeg is, ziet hij vervolgens ook nog hoe de Franse mastodont Teddy Riner uit het toernooi wordt geknikkerd. Het maakt het leed van de nederlaag alleen maar erger.

Bij wijze van troost mag hij aantreden in de gemengde landenwedstrijd, waar de Nederlandse ploeg net buiten de prijzen valt en als vierde eindigt. Dat hij op de gewijde grond zijn loopbaan met een ippon afsluit, kan het leed allerminst verzachten. De overwinning op de Duitser Karl-Richard Frey is weinig meer dan een voetnoot in zijn loopbaan.

'Ik háát verliezen'

"Ik baal nog altijd van die gemiste kans", treurt hij zondag op de nationale titelstrijd, waar hij tijdens zijn officiële afscheid de zesde dan krijgt uitgereikt. In Japan zegt hij na zijn uitschakeling nog dat de teamwedstrijd voor mannen en vrouwen hem gestolen kan worden. De waarheid is voor de eerzuchtige judoka iets weerbarstiger, blijkt in Almere.

Ook hier, op een steenworp afstand van snelweg A6, weigert hij excuses aan te dragen voor het missen van die bronzen plak, een prijs waarmee hij op zijn laatste Olympische Spelen met opgeheven hoofd had kunnen afzwaaien. "Ik háát verliezen", klinkt het ten overvloede.

Verliezen, doceert hij nog maar eens, is in een individuele sport te allen tijde eigen schuld. "Zoals het ook helemaal jouw verdienste is wanneer je als winnaar van de mat stapt. Dat is de reden waarom ik voor een individuele sport heb gekozen."

Afscheid nemen van het wereldje waarin hij een sportleven lang bivakkeerde zal hem zwaar vallen, voorspelt hij. Het is vooral het vaste dagelijkse ritme van slapen-eten-trainen-slapen dat hij zal missen.

De toernooien, de trainingskampen, maandenlang leven uit een koffer die in de hoek van de zoveelste hotelkamer rondslingert - het kan hem gestolen worden. Het is de reden waarom hij voorlopig niet als trainer langs de tatami zal staan.

"Ik moet er voorlopig niet aan denken om weer diezelfde gezichten om me heen te zien. Het wordt tijd om samen met mijn vriendin te denken aan het stichten van een gezin."

Bovendien: "Ik moet mijn lichaam respecteren. Dat zegt dat het genoeg is met het bedrijven van topsport. Ik houd me fit met kitesurfen en boksen. Iets anders kan mijn lijf niet aan."

Kijken naar zijn loopbaan is confronterend

Met het publieke afscheid op de nationale titelstrijd heeft Grol voldaan aan zijn laatste plichtpleging. Een onverdeeld genoegen is het niet om zijn loopbaan op een enorm beeldscherm aan zich voorbij te zien trekken, gebiedt de eerlijkheid te bekennen. "Het is te confronterend. Ik wil er liever ver vandaan blijven."

Maar nu hij toch nog één keer in de schijnwerpers staat, kan Grol net zo goed van de gelegenheid gebruik maken om de jeugd een boodschap mee te geven. Misschien kan hij als voorbeeld dienen voor een nieuwe generatie judoka's, zegt hij.

Volg zijn levensmotto, klinkt het. "Werk hard, dan is alles mogelijk."