Kimmann schiet vol na eerste BMX-goud: 'Snap er geen fluit van hoe dit kan'

Na de eerste finaleplaats van Rob van den Wildenberg (2008), het brons van Laura Smulders (2012) en het zilver van Jelle van Gorkom (2016) is Niek Kimmann de eerste Nederlandse olympisch kampioen BMX.

En hoe nuchter de 25-jarige kampioen uit het Overijsselse Lutten ook is, dat gegeven doet hem heel erg veel.

"We hadden altijd een droom, en dat was goud voor Nederland halen. En dat is er nu....", zegt Kimmann vlak voordat hij volschiet na de olympische BMX-finale in Tokio, die hij glansrijk won.

Bekijk hieronder het interview met Kimmann, waarin hij even een pauze neemt om Merel Smulders brons te zien pakken.

Maandag was het goud nog heel ver weg voor Kimmann, die wel als kanshebber naar Tokio was afgereisd. Tijdens een training op het parcours reed hij hard tegen een overstekende official aan. Hij hield een pijnlijke knie over aan het ongelukkige incident. Later bleek zelfs dat hij met een scheurtje in zijn knieschijf zou moeten fietsen.

"Toen dacht ik: deze droom is voorbij. Maar ik wist: ik ben relatief jong, deze baan ligt mij, als ik ooit een olympische titel wil pakken, moet het nu."

Na zijn crash trainde Kimmann niet meer op de baan. Zijn dagen in Tokio stonden in het teken van zijn knie, die hij zo min mogelijk probeerde te belasten. Met pijnstillers en de adrenaline hoopte hij toch nog in de buurt te kunnen komen van het niveau waar hij de afgelopen jaren naartoe had gewerkt.

Nieuwe prikkel

Eind vorig jaar verruilde Kimmann zijn vertrouwde trainingsomgeving op Papendal voor het Zwitserse Aigle, waar hij zich aansloot bij de internationale trainingsgroep van wielerbond UCI. Kimmann was de sleur zat en had zin in iets nieuws, een frisse wind. Die verandering wierp zijn vruchten af.

"De laatste week in Nederland ging zo goed. Mijn broertje (BMX'er Justin Kimmann, red.) zei: wat jij doet, dat is niet normaal. Zelfs mijn coach zei: als jij niet op je best bent, kun je nog steeds winnen. Dus ik heb altijd vertrouwen gehouden", aldus Kimmann.

In de finale bleek inderdaad dat Kimmann zelfs met een kapotte knie boven de rest van het veld uitstak.

"Ik kwam de eerste bocht uit en dacht: wat gebeurt me hier? Ik was zo gaar na de laatste dagen dat ik telkens bang was dat ik ingehaald zou worden. Ik snap er geen fluit van hoe dit kan."

In de studio in Hilversum keek Jelle van Gorkom als analist naar het indrukwekkende optreden van zijn oud-teamgenoot. In 2016, toen Kimmann zevende werd in de olympische finale, reed Van Gorkom naar het zilver.

Zijn loopbaan kwam twee jaar later abrupt ten einde toen hij tijdens een training op Papendal zwaar ten val kwam en daarbij een halfzijdige verlamming en hersenschade opliep.

Ook bij zijn ploeggenoten was de mentale schade aanzienlijk.

"Nadat hij viel, dacht ik: hoe goed of slecht dingen ook gaan, je moet altijd eruit halen wat erin zit", denkt Kimmann terug aan die periode.

"Ik wil nooit achteraf spijt hebben dat ik er niet alles aan gedaan heb. Dus als ik vandaag vijfde was geworden, was het nog steeds geslaagd. Ik heb geknokt voor wat ik waard was. Dat dit dan goud is, is heel mooi", besloot Kimmann, die zo snel mogelijk zijn ouders wilde bellen.

Telefoontje met pa Kimmann

Dat deed hij vlak daarna bij de microfoon van radioverslaggever Steven Dalebout. "Pa, je hebt nog een paar flessen Jägermeister in de koelkast staan. Zuip die maar op en ik bel je over een paar uur!", zei de olympisch kampioen over de haperende lijn.

Vader Kimmann kon nog net iets terugzeggen: "Ik ben zo trots op jou."

Op Papendal keek Kimmanns broertje Justin samen met ploeggenoten naar de gouden race. Toen ze zagen dat Kimmann naar de titel reed, gingen ze helemaal uit hun dak.

Bekijk de beelden hieronder.