Demi Vollering: van snijhortensia's naar grootste wielerploeg ter wereld

Ze is opgegroeid tussen de snijhortensia's in Pijnacker en tot voor kort leek haar toekomst ook daar te liggen, bij de bloemkwekerij van haar vader en haar oom. Maar tegenwoordig vertoeft Demi Vollering vaker in de Franse Alpen. "Ik hou van de bergen. Ik ben altijd nieuwsgierig; hoe zou het eruitzien als ik daar op de top sta?"

Zaterdag begint met de NK op de weg het tweede deel van haar succesjaar, waarin ze toeleeft naar de Giro Rosa en, vooral, de Olympische Spelen.

Het leven kan soms een onverwachte wending nemen. De winnares van Luik-Bastenaken-Luik maakte tot voor kort nog "hele mooie boeketten", zo vertelt haar vader Kees Vollering. "Ze is heel creatief, net als haar moeder. Ze werkte ook in een bloemenwinkel en heeft een cursus bloemschikken gevolgd."

Naast het schikken was Vollering, 24 jaar inmiddels, wel druk met sporten, maar eigenlijk vooral met schaatsen. Tot haar vriend haar overhaalde te gaan fietsen. "Het was eigenlijk pas drie jaar geleden dat ze besloot: ik wil profrenster worden. Tot 2019 was ze nog aan het twijfelen."

En nu gaat Vollering als een van de vier Nederlandse titelkandidaten naar Tokio, namens het beste wielerland ter wereld. Ze kon het zelf nauwelijks geloven toen het bekend werd en bedankte iedereen via haar sociale media-kanalen.

Ze kreeg begin 2019 een kans bij het kleine Parkhotel Valkenburg en meteen, in haar eerste heuvelklassiekers, viel ze op. Ze reed met de besten mee omhoog, werd zevende in de Amstel Gold Race en zelfs derde in Luik.

De grootste wielerploeg ter wereld, toen nog Boels-Dolmans geheten, had genoeg gezien.

'Belangrijk dat Chantal en Anna mij wilden'

"Ik had al meerdere gesprekken gehad met andere teams'', blikt Vollering terug. ''En ik zat in Zwitserland toen. Dus het was lastig om in real life te praten. Kwamen ze naar me toe rijden vanuit Nederland."

Manager Erwin Janssen, ploegleider Danny Stam én toekomstig ploegleidsters Anna van der Breggen en Chantal Blaak stapten in een auto, speciaal om Vollering over te halen voor het huidige SD Worx te tekenen.

"Dat gaf een heel goed gevoel. Het is belangrijk dat zij, Chantal en Anna, mij graag wilden. Het voelde gelijk al heel goed bij het eerste gesprek. Het voelde als een soort familie."

Haar eigen familie keek verbaasd toe. "Dat ze renster zou worden, hadden wij meer bedacht voor haar zusje Bodine. Want zij won vroeger alle dikkebandenraces. Demi was ook wel goed, maar ze won niet alles. Haar zusje kwam soms lachend over de finish, vier of vijf minuten voordat de nummer twee kotsend over de finish kwam. Nou, dan weet je wel dat zij talent heeft."

Karakter

"Maar Demi heeft meer mijn karakter. Ze is keihard, ze is van het doorbijten. Dat heb je óók nodig, hè. Op de lagere school, dat moet ik wel zeggen, had ze een keer opgeschreven dat ze wielrenster wilde worden. Dat wel. Dus ze is er ergens wel altijd mee bezig geweest."

Nu weet ze wat ze wil. Dat zegt ze ook vanuit haar trainingskamp in Tignes, waar ze zich de laatste weken voorbereidde op een drukke zomer, die zaterdag verdergaat met de NK wielrennen.

Groot renster

"Ik wil vooral een groot renster zijn", zegt Vollering, die tot nu toe twee keer wist te winnen: in de Ronde van Emilië in haar debuutjaar 2019 en dit jaar in Luik-Bastenaken-Luik.

"Een groot renster zijn betekent natuurlijk dat je veel moet winnen, maar ook dat je vooral mensen moet inspireren. Mensen raken met de sport. Hoe? Door mijn verhaal te vertellen. Dat je moet dromen en geloven in wat je wil. Dat je er altijd echt voor moet strijden. Dat je niet voor minder moet gaan. Als jij een droom hebt om iets te bereiken, dat je er heel erg je best voor moet doen."

Hoewel ze het karakter heeft van een vechtjas, straalt ze eerder rust uit dan pit. Ze doet ook veel aan yoga. "Je hebt hier niets. Je bent hier heel erg afgezonderd. Je bent niet aan het poetsen, je gaat niet nog even de stad in. Yoga vind ik lekker om te doen. Ik ben altijd veel aan het rekken en strekken. Als je op de fiets zit, kun je soms zo stijf worden. Door yoga voel je je altijd fris. Dat zorgt er bij mij altijd voor dat ik wat sneller herstel."

"Dat uitzicht", vervolgt ze, omkijkend naar de bergen. "Ik ben altijd nieuwsgierig: hoe ziet het eruit als ik daar op de top sta? Of hoe ziet het eruit als ik de hoek om ga daar? De bergen staan voor avontuur, voor vrijheid."

Ze is dus vaak weg van het Zuid-Hollandse land, ook omdat haar vriend in Zwitserland werkt en woont. Maar haar bed staat nog wel altijd thuis. "Ze is hier de ene week wel, de andere week niet", zegt haar vader, die een snik moet tegenhouden als hij aan haar ontwikkeling denkt.

Vol schieten

"Dat het ook uitkomt dat ze naar de Spelen mag. Ik vind het verschrikkelijk mooi. Ja, ik moet oppassen dat ik niet alle verhalen lees, want dan schiet ik vol. Je hoopt dat je kind goed terechtkomt, maar dat ze dan dit bereikt..."

En wie weet, volgt haar zusje Bodine ook nog. "Zij studeert nu, dus het wielrennen heeft wat minder de aandacht, maar het kan nog komen. Dat ze straks allebei op de Spelen staan, dat zou geweldig zijn."