Grosjean blikt terug op vuurzee: 'Het grootste gevecht van mijn leven'
Als hij in de Grand Prix van Bahrein 'gewoon' kleurloos als vijftiende over de streep was gekomen, zou de mondiale autosportpers daar weinig woorden aan vuil hebben gemaakt. Romain Grosjean rijdt immers met zijn trage Haas steevast in de achterhoede. Maar Grosjean overleefde een horrorcrash. De 34-jarige coureur ging bijna in vlammen op, maar ontsnapte miraculeus uit de vuurzee. En aan de dood.
Grosjean kroop door het oog van de naald. Hij hoopt over een week in Abu Dhabi weer in de Haas te stappen voor zijn allerlaatste Formule 1-race. De Frans-Zwitserse coureur blikt vrijdag met een groep journalisten terug op de bijna fatale crash. Grosjean serveert een haarfijne reconstructie. Hij is opgewekt, straalt, relativeert en maakt grapjes. Ook bij de aftrap van de videoconferentie.
"Hallo allemaal. Ik ben blij dat ik jullie zie. Verrassend, hè? Dat zeg ik normaal niet tegen journalisten! Ik zal zelf de eerste vraag stellen, want ik denk dat jullie toch allemaal op zoek zijn naar hetzelfde antwoord. Romain, hoe was het om 28 seconden in een vuurzee te zitten?"
28 seconden
"Die 28 seconden duurden voor mijn gevoel veel langer. Ongeveer anderhalve minuut. De seconden lijken in slow motion te gaan. Bijna alles staat op mijn netvlies. De auto kwam tot stilstand en ik deed snel mijn gordels uit. Ik weet alleen niet wat ik met het stuur heb gedaan. Later bleek dat dat tussen mijn benen lag."
Mijn lichaam ontspande en ik wist zeker dat ik zou sterven. Ik had er al vrede mee en vroeg me af waar de pijn van het doodgaan zou starten.
"Ik probeerde uit de auto te stappen, maar er tikte iets tegen mijn hoofd. Het lukte links niet en rechts ook niet. Ik zag bijna niks en dacht even dat ik ondersteboven hing. Ik wist dat ik geen tijd te verliezen had. Niki Lauda's ongeluk op de Nürburgring flitste door mijn hoofd. Levend verbranden. Zo kon het niet eindigen. Ik wilde eruit, maar zat klem. Kon geen kant op. En de brandblusknop op het dashboard kon ik niet zien."
"Toen werd het echt naar. Mijn lichaam ontspande en ik wist zeker dat ik zou sterven. Ik had er al vrede mee en vroeg me af waar de pijn van het doodgaan zou starten. Bij mijn handen of mijn voeten. Ik verzoende me bijna met de dood, maar dacht aan mijn kinderen en probeerde me nogmaals uit de auto te wurmen. Ik draaide met hoofd en schouders, maar er zat een voet klem. Die heb ik uiteindelijk uit de schoen kunnen trekken."
"Hoe het precies is gegaan weet ik niet, maar ik was gedreven en op een bepaald moment lukte het me te ontsnappen. Ik voelde pijn. Mijn handen stonden in brand. Toen trok iemand aan mijn overall. Opluchting. Ik wist dat ik niet meer alleen was. Die 28 seconden waren het grootste gevecht van mijn leven."
Rennende vuurbal
"Eenmaal uit de auto voelde ik me een rennende vuurbal. Ik schudde met mijn hoofd en mijn handen om de pijn weg te jagen. Mijn handen waren verbrand. Ik deed mijn handschoenen uit om te zorgen dat de huid niet verder zou smelten. Ze hebben snel mijn handen gekoeld en toen ging alles echt pijn doen. Vooral de linkervoet."
"Ik raakte niet in paniek. Ik was calculerend. Elke stap die ik zette was rationeel. Ik weet niet of dat aangeboren is, maar het heeft mijn leven gered. Ik hoor dat mensen me nu een held vinden, maar de dokters en de brandweermensen zijn natuurlijk de echte helden in dit verhaal."
"Ik wilde per se zelf naar de ambulance lopen. Dat was medisch gezien niet de perfecte beslissing, maar ik heb doorgeduwd. De adrenaline gierde nog door mijn lijf en ik was moeilijk te sturen. Het was voor mij een cruciaal moment. Een signaal dat ik wilde afgeven. Ik wist dat deze beelden live de wereld over zouden gaan en wilde dat iedereen zag dat ik oké was. Ik had zelfs al een diagnose gesteld: twee verbrande handen en een gebroken voet."
Familie laten lijden
"Ik heb later de beelden natuurlijk teruggezien en wist het zeker: de coureur in die auto is dood. Dat kan niet anders. Het valt me zwaar dat mijn familie, mijn kinderen en vrienden dit mee hebben moeten maken. Vreselijk dat ik hen dit heb aangedaan. Ze hebben een paar minuten gedacht dat ik dood was. Ik heb hen laten lijden. Daar moet ik van huilen. Ik heb nog geen nachtmerries en kan er kalm over praten, maar hiervoor krijg ik wel mentale hulp."
"Iedereen is zo geschrokken. Mijn oudste zoon dacht dat ik de rest van mijn leven zwart zou zijn. Mijn jongste is drie en maakt elke dag een kleurplaat. Ze vinden me een superheld met magische krachten. Het is moeilijk om te zien wat de impact op hen is, maar ze zijn blij dat ik niet in stukjes lig. De opluchting overheerst."
Voormalig Formule 1-coureur Jan Lammers legt uit hoe Romain Grosjean het ongeluk heeft kunnen overleven.
"Ik weet dat sommige mensen zich opwinden over al die herhalingen van de crash op televisie. Ik snap het van beide kanten. Ik heb nog nooit zo'n heftige crash gezien en het is voor coureurs die nog moeten racen geen fijn beeld, maar het was ook unieke televisie. Ik heb nog nooit zo'n grote klap gezien."
"Ik ben alweer op het circuit geweest en praat met mensen over wat we kunnen leren. Natuurlijk komen er maatregelen. Dit is een leermoment. We moeten nadenken over de handschoenen. Vuur is en blijft onze grootste tegenstander. Als er geen vuur was geweest was ik rustig in de cockpit blijven zitten om te wachten op hulp, maar met brand heb je geen tijd."
"Ik denk niet dat ik het ongeluk had kunnen voorkomen. Ik kwam goed uit de bocht, er waren felle gevechten en ik probeerde vonken en brokstukjes van andere auto's te ontwijken. Ik dook vrij agressief naar rechts. Daniil Kvyat zat in mijn dode hoek. Ik had hem nooit kunnen zien. Spiegels zijn niet het technische hoogstandje van de Formule 1. En helemaal niet in het donker."
Verbrande huid afpellen
"Mijn lichaam herstelt. Ik heb het zwaar gehad. Verbrande huid afpellen en brandblaren doorknippen is geen prettig gezicht en het is nog minder fijn om het mee te maken. Ik wil meedoen aan de laatste race in Abu Dhabi, maar mijn handen moeten nog een jaar of zestig mee. Dat is belangrijker dan een race van anderhalf uur."
"Herstel van brandwonden is geen exacte wetenschap, dus ik moet het herstel afwachten. Mijn familie is niet blij dat ik weer wil instappen, maar op dit soort momenten ben ik egoïstisch. Dat weten zij ook. Autosport is mijn leven en ik wil niet met deze klap eindigen. Desnoods bel ik alle Formule 1-renstallen of ik volgend jaar een kwartiertje in mijn eentje op het circuit mag rijden."
