Mijn 2019: Knegt is voor het leven getekend, maar vecht zich een weg terug

• Jiske van Haga

Aan het einde van het jaar blikt de NOS met enkele hoofdrolspelers terug op 2019. We sluiten het jaar af met shorttracker Sjinkie Knegt, die in januari ernstige brandwonden opliep bij het aansteken van de houtkachel en sindsdien werkt aan zijn herstel.

Dat zijn 2019 gedomineerd werd door het ongeluk met de houtkachel op 10 januari kan moeilijk iemand zijn ontgaan. Nu, bijna een jaar later, staat Sjinkie Knegt weer op de schaatsen en kijkt hij terug op wat het afgelopen jaar hem heeft gebracht.

"Ik heb weleens betere jaren gehad", lacht Knegt. "Het is natuurlijk zwaar klote wat er allemaal gebeurd is, maar ik probeer er het positieve uit te halen. Op dit moment gaat het goed. Ik heb ook nog nooit zoveel schaatswedstrijden gekeken in mijn leven. Ik dacht: ik zit toch thuis, ik kan mezelf maar beter nuttig maken. Wat dat betreft heb ik het optimale uit deze situatie gehaald."

Ontploffing

Nog even terug naar dat ongeluk met die houtkachel, Knegt wil, voordat de familie wakker wordt, het huis alvast een beetje opwarmen. Omdat er geen aanmaakblokjes meer zijn, pakt de 30-jarige shorttracker er een fles thinner bij. Nog een extra blok hout moet het vuurtje lekker opstoken, maar op het moment dat hij het deurtje van de kachel opendoet, valt er een stuk hout uit, bovenop de fles thinner.

Die ontploft en Knegt staat van zijn tenen tot zijn kruin in brand. Met loeiende sirenes wordt hij naar het ziekenhuis in Groningen gebracht, waar hij op de intensive care belandt en vervolgens met zware verwondingen naar het brandwondencentrum gaat.

Ruim zeven weken later ziet hij eindelijk weer de buitenwereld, als de artsen hem voldoende hersteld vinden en Knegt naar huis laten gaan.

Kijk hier naar het interview met Knegt in Groningen, in februari, vlak voordat hij werd ontslagen:

Knegt: "Ik was heel blij dat ik naar huis kon, terug naar mijn eigen omgeving. Geen knopjes meer waar ik op moest drukken als ik iets wilde drinken, nu kon ik het gewoon zelf pakken. Niet dat ik naar de koelkast kon rennen, maar ik kon mezelf in ieder geval weer verplaatsen."

Nuchtere Fries

Waar de meeste mensen de kachel misschien wel het raam uit zouden willen gooien, is dat in Knegts Friese woonplaats Bantega niet gebeurd. Het ding brandt gewoon en wordt regelmatig aangestoken. "Ik zet er alleen geen fles thinner meer naast, nu doe ik het gewoon netjes met aanmaakblokjes", zegt Knegt grijnzend.

Het is typerend voor de nuchtere Fries: "Stilzitten, niks doen, het was frustrerend. Helemaal voor een topsporter, maar ik heb mezelf er snel aan overgegeven. Je kan niet anders. Het is wat het is en ik kijk niet graag achteruit. Ik stond er heel positief in, heb nooit gedacht dat het me niet meer zou gaan lukken."

Half juni maakte Knegt zijn rentree op het ijs:

Tijdens die zeven weken revalideren in Groningen gingen de dagen erg snel. "Op zo'n dag heb je uiteindelijk maar een of twee uurtjes voor jezelf. 's Ochtends word je behandeld, dan ga je lunchen, krijg je bezoek, avondeten en wederom bezoek. Nee, ik heb zeker geen tijd gehad om me te vervelen."

'Dat kan ik zelf wel'

Binnen zijn familie en vriendengroep staat Knegt erom bekend de touwtjes in handen te willen hebben en dat hebben ze in Groningen ook gemerkt. "Je voelt je machteloos omdat artsen je met van alles en nog wat helpen. Maar dan heb je dat allemaal zo'n beetje gezien en dan denk je: ja, dit kan ik zelf ook wel. Toch een beetje een controlfreak hè."

Eenmaal thuis werkte de controlfreak aan zijn eigen herstel door te fietsen en te roeien. Knegt: "Eén keer per week ging ik voor controle terug naar het ziekenhuis. Ze zagen aan mijn huid of ik te ver was gegaan of niet."

Vijf maanden na het ongeluk met de houtkachel, half juni, zette de shorttracker weer zijn 'eerste stapjes' op het ijs. Met een speciaal schaatspak dat de druk op de huid reguleert, schaatst hij nu weer, al is het nog niet als vanouds.

Compressiebroeken en -kousen zorgen ervoor dat er niet te veel druk op de nieuwe huid komt. "Ik heb er een hele dagtaak aan", aldus Knegt. "De huid zweet ook niet, dus dat moet je dan weer allemaal insmeren met vaseline en crèmepjes en dingetjes."

Daar haalt hij echter zijn schouders voor op. Waar hij vooral weer blij mee is, is dat hij weer in staat is de alledaagse dingen te doen. Zoals autorijden, de boodschappen, de kinderen naar de opvang brengen en bezig zijn met zijn grootste hobby: autoracen en sleutelen aan zijn wagen.

Knegt heeft nog een lange weg te gaan. "Natuurlijk heb ik mijn verwachtingen gedurende het proces continu moeten bijstellen, ook nu nog. We wisten ons (artsen en sportartsen, red.) ook geen raad met de situatie, dit was nog nooit eerder voorgekomen."

Dat je dan te hard van stapel loopt met het willen herstellen, helemaal als je een topsporter bent, is logisch. Knegt: "Op een gegeven moment loop je tegen een muur aan en moet je even gas terugnemen."

Toch is en blijft hij optimistisch. De shorttracker hoopt in februari 2020 bij de wereldbeker in Dordrecht zijn rentree in wedstrijdverband te kunnen maken. Helemaal terugkomen op zijn oude niveau gaat echter nog wel even duren. "Zoiets ga je niet in een jaar klaren, ik doe rustig aan. Ik wil nu vooral technisch weer goed kunnen schaatsen."

En als dat goed gaat en Knegt sterker is geworden, hoopt hij weer zijn waarde te kunnen bewijzen voor het Nederlandse shorttrackteam. Onmogelijk is het zeker niet. "De spieren zijn door de brand niet aangetast, het is de huid," benadrukt Knegt.

"Mijn benen zijn niet meer moeders mooiste, maar gelukkig ben ik een man en die hebben er denk ik minder moeite mee dan vrouwen. Het is wat het is, maar ik ben wel voor het leven getekend."