Met haar 'schoolboekswing' mikt golfster Van Dam op de Olympische Spelen

Even is ze terug in de bossen bij Arnhem. De Edese golfclub Papendal, de plek waar Anne van Dam haar perfecte golfswing leerde, ligt op een steenworp van het nationale sportcentrum.

En dus viel haar blik onderweg even op het bord bij de hoofdingang. Het bord waarop wordt afgeteld naar Tokio. "Volgens mij stond er nog 237. Klopt dat?"

Vier jaar geleden greep Van Dam tot haar spijt nog naast deelname aan de Spelen in Rio. Net als collega Christel Boeljon voldeed ze aan de eisen van het IOC, maar de aanvullende eis van NOC*NSF bleek te hoog gegrepen.

"Een plek bij de tophonderd", weet Van Dam nog precies. "Daar voldeed ik toen niet aan. Maar nu komt het wel heel dichtbij."

Ruim drie jaar later is Van Dam 29ste op de olympische golfranking. Nog een paar goede uitslagen en Tokio is binnen. Maar er zit wel een addertje onder het gras. "Voor de Olympische Spelen zou ik het beste in Europa kunnen blijven spelen, maar mijn ambitie is om een toernooi te winnen in Amerika. Daar speelt de wereldtop. En dan is het ook lastiger om mijn ranking te behouden."

Tegenwoordig woont de 24-jarige Arnhemse in Lake Tahoe, Florida, in de buurt van een golfresort. Een eentonig bestaan, zo zegt ze zelf. Maar ze heeft steun van profgolfer Roelof Koopmans, haar vriend én caddie. "Dat is meer handig dan lastig", vindt Van Dam. "We hebben veel highs, maar ook veel lows meegemaakt. Op de baan zijn we speelster en caddie. Maar buiten de baan gaan we gewoon iets leuks doen."

Het eerste jaar op de Amerikaanse tour bleek een harde leerschool. Tussen de beste golfsters ter wereld, waarbij met name de Zuid-Koreaanse golfsters toonaangevend zijn, wist Van Dam zich nog niet te onderscheiden. "Maar ik heb wel de cut gehaald in alle majors en heb me verzekerd van een plekje op de tour."

Van Dam won dit jaar twee toernooien op de Europese Tour. Begin maart won ze de Canberra Classic in Australië en begin december prolongeerde ze haar titel bij de Spaanse Open in Marbella. Drie van de vijf titels op haar palmares behaalde ze sowieso in Spanje, het land waar haar moeder woont.

'Mijn hoogtepunt? Absoluut de Solheim Cup'

Maar het absolute hoogtepunt van het jaar was de winst in de Solheim Cup - het equivalent van de Ryder Cup bij de mannen - in het Schotse Gleneagles. Uitgenodigd worden voor dit prestigieuze toernooi, waarbij de beste Europese golfsters de degens kruisen met de beste Amerikaanse golfsters, is al een kunststuk op zich.

De spanning van 'het moeten'. De provocaties van de arrogante Amerikaansen, die de voorgaande drie edities hadden gewonnen. De luide aanmoedigingen van het doorgaans zo keurige golfpubliek. Van Dam genoot, al verloor ze zelf twee van haar drie partijen.

"Toen ik mijn single verloor, voelde ik me heel slecht", bekende Van Dam destijds. "Ik dacht dat we daardoor zouden verliezen. Maar het kwam toch nog goed."

In Gleneagles kreeg Van Dam ook een voorproefje van hoe het is om niet voor prijzengeld en individuele ranking te knokken, maar vooral voor de eer.

Net als straks op de Spelen, waar ze straks individueel en mogelijk ook met Joost Luiten voor Nederland kan spelen. "Volgens mij speelde ik in 2014 als amateur voor het laatst voor Nederland. Dat vind ik onwijs mooi."

"Het is nu echt aftellen naar de Spelen", vervolgt ze. "Je merkt dat het ook onder golfers steeds meer begint te leven. Ik heb er superveel zin in."