'Wij komen met bloemen en vlaggen, het leger slaat terug met traangas'
Opnieuw is het dit weekend onrustig in Bagdad, opnieuw zijn er doden gevallen door kogels of afgevuurde traangaspatronen. Sinds de anti-regeringsprotesten in Irak vorige maand begonnen kwamen al zeker 340 mensen om het leven; duizenden mensen raakten gewond.
Tienduizenden gingen dit weekend in Bagdad de straat op om te protesteren tegen corruptie, werkloosheid en het gebrek aan toekomstperspectief. In Basra, in het zuiden van het land, demonstreren mensen ook tegen het gebrek aan voorzieningen. Ondanks de hoge olie-inkomsten hebben veel mensen er geen elektriciteit en stromend water.
Correspondent Marcel van der Steen stond in Bagdad midden tussen de woedende betogers:
Op het Tahrirplein, het hart van de protesten in Bagdad, is de sfeer gemoedelijk. Maar daar vlakbij, op en rond drie bruggen die leiden naar de beveiligde Groene Zone van de stad, hangt een grimmige sfeer. Daar staan de Iraakse regeringsgebouwen en vallen de doden en gewonden. Daar staan jongeren op barricades die zeggen: nog liever te sterven dan onder deze regering te moeten leven.
Zoals Ali, die zich afvraagt waarom dit land geen goede mensen voortbrengt. "Deze politieke elite is corrupt. Ze moeten verdwijnen, we willen hen niet."
Hij is een van de honderden die zich hebben verzameld op de Jumhuriya-brug. Ze verschuilen zich achter een betonnen barricade. Iets verderop staan de veiligheidstroepen. Die schieten met scherp als het moet, en zijn scheutig met traangas.
Ik beschouw ze allemaal als mijn zonen, mijn kinderen.
Ook Mohammed is bij de brug. Hij is naar eigen zeggen bereid om zijn leven te geven voor Irak. "We confronteren hen met bloemen, Iraakse vlaggen en gebed. En zij slaan terug met traangas en scherpe munitie."
Iets verderop rennen jonge mannen weg van de barricade. Traangasgranaten vliegen door de lucht. Gasmaskers hebben ze niet. De penetrante geur verjaagt hen voor even. Gewonden worden in tuktuks gestopt. Die brengen hen zo snel mogelijk naar het Tahrirplein, waar mobiele klinieken staan opgesteld: tenten met vrijwilligers.
Voor de tent van verpleegkundige Nadia Mohsen wordt een zwaargewonde jongen binnengebracht. Hij verliest teveel bloed om hem te kunnen helpen. Direct wordt hij in een ambulance gestopt. De achterbank van de tuktuk waarmee hij is gebracht, zit onder het bloed.
"Ik beschouw ze allemaal als mijn zonen, mijn kinderen", zegt Mohsen. "Als een moeder is het mijn plicht om hier te zijn en hen te helpen." Lang praten kan ze niet; er wordt opnieuw een gewonde jongeman binnengebracht. Dit keer met een kogel in zijn bovenarm.
