Keeper Visser kijkt uit naar hockeyklassieker, 'maar Pakistan was écht spannend'

• Jan-Kees van der Kun

  verslaggever Sport

Alsof het een werkdag was als alle andere, meldde Maurits Visser zich afgelopen maandag om acht uur bij de huisartsenpraktijk in Amsterdam waar hij als geneeskundestudent momenteel een coschap loopt.

Maar wie goed keek, naar zijn wellicht iets kleinere oogjes, zag dat het voor Visser bepaald geen gemiddelde dag was. De avond daarvoor had de 24-jarige hockeykeeper van Oranje en Bloemendaal namelijk nog samen met de andere internationals een bijzonder weekend afgesloten.

Met een biertje in de stad hadden ze gevierd dat de Nederlandse hockeyploeg zich ten koste van Pakistan voor de Olympische Spelen had geplaatst.

Vreugde bij iedereen dus over dat ticket naar Tokio, al was er voor Visser wel degelijk ook een groot verschil met de meeste van zijn teamgenoten: zij gaan daadwerkelijk naar Japan, terwijl de doelman al van bondscoach Max Caldas te horen heeft gekregen dat er voor hem normaal gesproken geen plaats is in de olympische selectie.

Keepen voor de droom van een ander

"Ja, je zou dus kunnen zeggen dat ik vorige week in de goal stond om de droom van anderen te realiseren", zegt Visser. "Maar voor mij was dit al een fantastische ervaring. Dat is elke interland, natuurlijk. En deze al helemaal."

Niet zo gek, als je bedenkt dat de kwalificatieduels met Pakistan voor Visser pas zijn tweede en derde interland waren. Door blessures bij vaste krachten Pirmin Blaak en Sam van der Ven moest de bondscoach onverwacht een beroep doen op de jonge keeper in die allesbepalende wedstrijden.

"Dat had ik zelf ook niet meer verwacht. Zeker omdat ik na de zomer niet meer bij de trainingsgroep zat. Maar zo'n twee weken voor de kwalificatiewedstrijden kreeg ik ineens een appje van Caldas. Hij wilde dat ik toch weer ging meetrainen", vertelt Visser.

Pas de avond voor de beslissende duels hoorde de doelman dat het niet bij trainen zou blijven, maar dat hij zelfs zou spelen. Er was dus weinig tijd voor voorpret of zenuwen. En van lang nagenieten is eigenlijk ook geen sprake geweest.

Niet alleen omdat Visser het uitverkochte Wagener Stadion binnen een halve dag had ingeruild voor de spreekkamer, maar ook omdat de volgende kraker zich alweer aandiende. Vanmiddag speelt hij namelijk met Bloemendaal de hockeyklassieker tegen Amsterdam.

Hectische weken

Het was inderdaad wel even druk en hectisch, beaamt Visser terwijl hij na zijn werkdag in recordtijd een boterham naar binnen werkt om zich direct daarna met huis- en teamgenoten Thierry Brinkman, Floris Wortelboer en Jasper Brinkman door de avondspits naar Bloemendaal te worstelen.

Alle tijd om tijdens die autorit wat vragen te stellen aan de keeper die plots in de hockey-spotlights kwam te staan.

Wat doe jij nu komende zomer?
"Die periode heb ik nog maar even vrij gehouden. Niet omdat ik er zomaar vanuit ga dat ik toch nog naar Tokio ga, maar ik denk ook zeker niet dat ik kansloos ben voor de Spelen."

"De vraag is of dat dan als eerste of als tweede keeper zal zijn, maar ik ga er keihard voor werken en er alles aan doen om meegenomen te worden."

Jouw teamgenoten noemen je 'Baas'. Hoe kom je aan die bijnaam?
"Zo word ik al sinds mijn geboorte genoemd. Best gênant eigenlijk, maar mijn ouders hebben die bijnaam bedacht. Dat is omdat ik bij mijn moeder in de buik de navelstreng om mijn nek had, die strakker werd getrokken bij iedere beweging."

"Daar reageerde ik steeds op door te gaan trappelen, Vanaf dat moment was ik 'het baasje' en die naam is altijd gebleven. Iedereen noemt me zo. Het is zelfs zo erg dat oud-keeper Jaap Stockmann weleens aan mijn moeder heeft gevraagd of het mijn echte naam was."

Vandaag Amsterdam-Bloemendaal. Kijk je daar nog speciaal naar uit of is na Nederland-Pakistan geen wedstrijd meer bijzonder voor jou?
"Haha, zo kan je dat niet stellen, maar waarschijnlijk gaan we niet snel meer een wedstrijd spelen waarbij er zoveel op het spel staat als bij Nederland-Pakistan."

"Daar hadden we echt veel te verliezen, dus dat was enorm spannend. Maar de hockeyklassieker is ook altijd bijzonder om te spelen, een van de mooiere potten van het reguliere seizoen."