Op klompjes en oma's appelmoes werd Donyell Malen groot

• Jesse Wieten

  redacteur NOS Sport

Klik, klak, klik, klak, klik, klak, klik ging het door de straatjes van Westerland, een dorp met een paar honderd inwoners in de kop van Noord-Holland. Het geluid van klompjes. Aan de voeten van de toen nog kleine Donyell Malen. Zelfs voetballen deed hij ermee.

De klompjes pronken nu als aandenken op de salontafel in het huis van de oma van Malen, Marian, en haar huidige man en jeugdliefde Gerrit. "Zijn tweede paar", bekent oma. "Zijn eerste heb ik niet meer."

In Westerland bracht de 20-jarige voetballer van PSV de eerste jaren van zijn leven door. Met moeder Mariska en vader Robert, en, nadat zijn ouders uit elkaar waren gegaan, alleen met moeder. Vanuit Malens oude huis kijk je uit over fraaie groene akkers en weilanden en daarachter het Amstelmeer. Ook de Waddenzee, het IJsselmeer en de Afsluitdijk zijn dichtbij.

Van achtertuin tot trapveldje

"Wat wil je als kind nog meer", zegt oma als ze een rondleiding geeft door haar buurtje, al vanaf 1980 is het dat, en stralend om zich heen kijkt.

Donyell Malen woonde er tot zijn achtste. Daarna verhuisde hij met zijn moeder naar Anna Paulowna. Een steegje scheidt nu nog de straat van oma van de oude straat van Donyell. Even verderop is het enige trapveldje van Westerland, kort gemaaid, met twee kleine doelen.

Donyell was vaak bij oma en opa Joop toen hij nog in Westerland woonde. Als moeder nachtdienst had op de taxi en overdag moest slapen, sliep Donyell bij zijn grootouders van moeders kant en liep hij vanuit hun huis naar school.

En tussen de middag at hij dan ook nog warm bij opa en oma. Een Hollandse prak met standaard een bakje zelfgemaakte appelmoes. "Daar is hij groot mee geworden", lacht oma.

'Donyell was mijn redding'

In de betegelde achtertuin laat ze zien waar zij en Donyell vroeger eindeloos de bal overspeelden. "Links, rechts, links, stoppen en schieten", doet oma voor.

Het geboortejaar van Donyell, 1999, was voor haar niet alleen een vreugdevol jaar. Ze kreeg een herseninfarct en moest revalideren. Daardoor zat oppassen op haar kleinzoon er dat eerste jaar niet in. Daarna wel.

"Don heeft mij erdoorheen gesleurd", zegt oma. "Ik paste vaak op hem, vaak ook op zijn neef. Ik had zo'n tweelingwagen en zo heb ik heel veel gelopen in Westerland en langs het Wad. Heerlijk. Zo ben ik helemaal opgekalefaterd. Dat was mijn redding."

Verscholen achter opa

De klompen ruilde Donyell in voor voetbalschoenen. Toen hij vier, vijf jaar oud was, ging hij met opa Joop naar de dichtstbijzijnde voetbalclub VV Succes in Hippolytushoef, op een kilometer van Westerland, om te kijken bij de training van de F-jes.

Malens oude trainer Sietzo IJzer weet het nog goed. "Hij was bedeesd", zegt de inmiddels 87-jarige oefenmeester. "Hij verschool zich achter zijn opa. Ik zei dat hij best mee mocht doen, maar dat wilde hij eerst niet. Zo'n vijf minuten later kwam hij toch."

IJzer had het snel gezien. Dit was een bijzonder spelertje. De kleine Donyell hield het anderhalf jaar vol bij VV Succes. Toen was hij het niveau ontgroeid en ging hij naar Hollandia in Hoorn.

Nu, zestien jaar later. Een zonnige donderdagmiddag bij VV Succes. De vier grasvelden van de club liggen er fraai bij. Geen kunstgras te bekennen en ook geen plannen daarvoor. Aan de ene zijde van het hoofdveld een tribune in de clubkleuren, blauw met zwarte stoeltjes.

BN'er

IJzer zit op een bankje te wachten op het bezoek van de NOS, met naast hem Donyells oma Marian en Desiree Bogert, bestuurslid van de voetbalclub en verantwoordelijk voor de communicatie. Met de doorbraak van Malen hebben de media VV Succes ook gevonden. Die stroom leidt zij in goede banen.

IJzer had vorig jaar al in het Eindhovens Dagblad gestaan, Hart van Nederland en RTV Noord-Holland hadden hem geïnterviewd en afgelopen week had hij ook al Voetbal International aan de telefoon.

"Hé BN'er", had IJzer 's ochtends nog naar zijn hoofd geworpen gekregen bij de supermarkt in Hippolytushoef. Het was de oude zwemjuf van Malen. "Vertel je wel dat ik Donyell heb leren zwemmen", had ze gezegd.

"Het is leuk", zegt IJzer.

"Je mag best trots zijn", zegt oma.

"Is-ie ook", vult Bogert aan.

De naam van Donyell Malen staat op een plaatje naast de tribune, vanwege zijn financiële bijdrage aan de club. Hij kreeg er een stoeltje mee toebedeeld. Oma wijst het blauwe exemplaar van Donyell op de tweede rij aan en gaat erop zitten.

Haasje

Plotseling pakt ze iets uit haar tas. Een plastic doosje met daarin, op blauw katoen, een speldje met een haasje.

"Ik heb zijn haasje te leen, hahaha", schatert ze. "Mijn dochter had hem meegenomen na zijn debuut in Oranje. Donyell had gezegd: 'Geef die maar aan oma te leen. Als oma er niet meer is, gaat-ie weer naar jou of mij.' Is toch fantastisch?"

Oma weet nog dat ze in haar tuin ooit een foto maakte van de kleine Donyell in het witte uitshirt van Oranje, met de rood-wit-blauwe baan. Hij hield zijn hand op het embleem van de KNVB.

Het boek In Oranje las oma vroeger eindeloos aan hem voor toen het jongetje nog niet kon lezen. Later las hij het zelf en weer later moest de band van de verfilming meer dan regelmatig in de videorecorder.

"Het was zijn droom", zegt oma. En nu heeft ze het haasje in handen, het speldje dat spelers van de KNVB krijgen na een eerste optreden in het Nederlands elftal.

Lawaaioverlast

De debuutwedstrijd van Malen tegen Duitsland keek oma thuis op de bank in Westerland. De buren waren door man Gerrit al gewaarschuwd voor lawaaioverlast. Want oma doet bij wedstrijden van haar kleinzoon geen moeite haar emoties te bedwingen. "Ik ben een freak", zegt ze. "Heel fanatiek."

Het dak ging er inderdaad af toen Donyell niet alleen debuteerde, maar ook nog scoorde tegen Duitsland. Toen kwamen ook de tranen. "Ja, het was heel speciaal", zegt oma.

Nog mooier was het geweest als opa Joop dit ook nog had meegemaakt. Maar die overleed in 2008, toen Malen nog bij Hollandia speelde.

"Donyells grootste wens was met opa naar Camp Nou", aldus oma. "Hij was gek van FC Barcelona en Ronaldinho."

Die wens ging nog in vervulling.