Barbara de Loor en de eenzaamheid van Inzell
Ze was geen groot kampioene. Kwam vaak op de oneerbiedige vierde plaats uit bij internationale wedstrijden. Haar ouders zeiden: 'joh, stop er toch mee'. Maar Barbara de Loor ging door met schaatsen. Het leverde haar ten slotte een onverwachte wereldtitel op en een aflevering van Andere Tijden Sport: Eenzaam in Inzell.
Het succes kwam nadat ze in 2003 een onverwachte uitnodiging had gekregen van concurrente Anni Friesinger. De Duitse vroeg De Loor om permanent mee te komen trainen in Zuid-Duitsland. Twee jaar later, in 2005, mocht ze zichzelf wereldkampioene noemen.
Haar hele carrière lang kampte ze met rugklachten. "Waarschijnlijk heeft ze er nu nog last van", zegt documentairemaker Roy Ferwerda. Hij volgde Barbara de Loor voor het programma Andere Tijden Sport.
"Ik heb bewondering voor haar. Ze heeft een ontzettend doorzettingsvermogen. Ondanks wat haar ouders zeiden, ging ze door met schaatsen. Het moet lastig geweest zijn. Op een gegeven moment kampte ze met hartritmestoornissen. Moest haar halsslagader dichtgedrukt worden om haar hartslag omlaag te krijgen, Dat was een naar gezicht."
Net na de eeuwwisseling werd De Loor geopereerd aan die kwaal. Niet veel later vroeg Friesinger haar om naar Inzell te komen. Het was een kantelpunt in haar loopbaan.
Tot haar wereldtitel in 2005 was het echter niet gemakkelijk, daar in het zuidoostelijke dorpje in Duitsland. Ferwerda: "Ze is daar heel eenzaam geweest. Ze zat wel in een team, maar Friesinger ging na de training gewoon naar huis, zij woonde in Salzburg. Dat was een uur rijden van Inzell vandaan."
"En De Loor zat bij drie mannen, een Italiaan, een Rus en een Duitser geloof ik. Er was toch ook een taalprobleem. Je kunt wel Duits praten, maar je gevoel overbrengen in een andere taal is moeilijk."
De Loor woonde ook bijna letterlijk op de ijsbaan. "Ontsnappen van haar werk was er niet bij. En om een beetje onder de mensen te zijn, ging ze maar helpen in de bediening van het restaurant van de ijsbaan", aldus Ferwerda.
"Het was af en toe eenzaam", blikt De Loor zelf terug. "Vooral in de periodes dat ik heel hard aan het trainen was. En dat ik er helemaal strontkapot zat."
"Je wordt er sterk van. Het is zo'n bewuste keuze. Dit ga ik doen, dacht ik, ik ga naar Duitsland. Ik laat alles in Nederland achter en ga me puur concentreren op de schema's van Anni Friesinger. Op Anni Friesinger zelf. Ik ga in haar keuken kijken. Ik kwam mezelf een aantal momenten behoorlijk tegen, omdat het echt heel pittig was. Zij trainde echt ongelooflijk hard."
Stoppen met een glimlach
"Ik was altijd maar vierde, ik had veel beperkingen. Had een hartritmestoornis, ik heb een hartingreep gehad, ik had last van mijn rug, ik had altijd wat", vertelt De Loor.
"Uiteindelijk heeft de hele weg naar het WK zoveel betekend voor mij, met de bekroning met die gouden medaille, dat ik eigenlijk helemaal aan het eind mijn schaatscarrière nog met een grote glimlach heb kunnen afsluiten. Het was een totaal ander verhaal geweest als ik steeds maar vierde was geworden en uiteindelijk gestopt was."
Documentairemaker Ferwerda zegt niet dat eenzaamheid en harder trainen automatisch tot succes leiden. "Maar ze heeft daar wel de mentale en fysieke hardheid opgedaan die ze nodig had. Friesinger stond bekend als een trainingsbeest hoor."
De Loors periode in Inzell werd afgesloten met de wereldkampioenschappen in... Inzell. "En juist op die baan pakte ze goud. Ook nog eens op een nummer dat ze erbij deed. Op haar favoriete afstand, de 1.500 meter, werd ze, je raadt het al, vierde. En ze pakte daarna goud op de 1.000 meter. Wie er tweede werd? Anni Friesinger."
