'Van der Vaart sloop naar me toe en kneep me hard in mijn kuit'

In de laatste dagen van 2018 graven de verslaggevers van NOS Sport in hun eigen werk om een voor hun gedenkwaardige reportage of bijzonder interview van het afgelopen jaar toe te lichten. Vandaag: Matthijs Weststrate en zijn bezoek aan Rafael van der Vaart.

"Het gebeurt niet vaak dat je op een grauwe maandagmiddag in een Deens, desolaat sushirestaurant van achteren wordt beslopen door een stervoetballer. Gevolgd door een harde kneep in je kuit en een bulderende lach wanneer je je doodschrikt.

Terug naar de avond ervoor.

Zondag 4 november, 22.30 uur, Studio Voetbal. Presentator Tom Egbers: "Ons bereikt net het bericht dat Rafael van der Vaart per direct stopt met voetballen."

Maandagochtend 9.30 uur gaat de telefoon. Hilversum. "Kun je om 12.15 uur vliegen?" Ik woon op een uur rijden van Schiphol. "Gaat net lukken, denk ik", antwoord ik. "Oké. En neem je telefoon en statief mee. We doen het zonder cameraploeg."

Uitzondering

Rafael van der Vaart had eigenlijk besloten om het bij een schriftelijke mededeling te laten, maar wilde voor ons, de NOS, toch een uitzondering maken. Niet heel gek natuurlijk, aangezien hij NOS-analist is. Maar toch. Sjiek.

"Afspraak is 16.00 uur in een sushirestaurant, vlak bij z'n huis in het Deense Esbjerg. Hij heeft weinig tijd. Zorg dat je op tijd bent."

Aangekomen in Denemarken - vlucht gehaald - hoor ik dat het de wens is om ook een 'live' opgenomen twee-gesprekje met Henry Schut te doen, voor het Sportjournaal. Via mijn telefoon. Via internet dus. "Lukt dat? We hebben het restaurant gebeld, maar ze spreken geen Engels. Geen idee of er wifi is."

Meer stress.

Even na 15.30 uur stap ik het lege sushirestaurant binnen. Nog 25 minuten om klaar te staan. Ze spreken er inderdaad geen Engels. Met handen en voeten vraag ik of ik daar een interview mag doen. Dat is goed. "Heeft u ook wifi?" Ja, dat hebben ze. Godzijdank!

15.55 uur. Het statief staat. Nou ja...een klein driepootsstatiefje, op een koffer, op een stoel, op een tafel. De verbinding staat nog niet. Hoe kan dat nou? Wat doe ik niet goed? Druk. Zweten. En dan ineens.

De pijnscheut in m'n kuit. De bulderende lach. De "hé pik, hoe is 't? Ben je alleen?" Rafael van der Vaart.

Goedgemutst

Niets van een sippe, net gestopte stervoetballer die chagrijnig z'n interview komt afgeven. Nee, een ruiterlijke lach, een goedgemutste ex-prof die haast opgelucht lijkt door z'n kersverse besluit. "Doe rustig aan, joh, ik bestel even wat. Jij ook iets?"

In zijn houtje-touwtje Deens bestelt Van der Vaart wat sushi en een glas rosé. Hij nestelt zich aan een van de tafeltjes en richt z'n blik - overduidelijk geamuseerd door mijn zichtbare stress - op mijn verwoede pogingen om een verbinding tot stand te brengen. "No worries, doe rustig je ding. Ik zit hier prima", zegt hij.

16.10 uur. Het is gelukt. De verbinding staat. Ik geef Rafael zijn oortje en hij doet z'n ding met Hilversum. 'Live'. Tijdens het gesprek met Henry wordt achter Rafael - in beeld - de bestelde sushi naast de rosé geposteerd. Als een rekwisiet. Haast symbolisch voor dat wat hij Nederland op dat moment staat te vertellen. De start van een nieuw, ander leven.

Daarna doe ik het interview nog eens over. Voor radio, tv en internet. Van der Vaart ondergaat het allemaal gelaten. De ruiterlijke lach is er nog steeds. Steeds meer krijg ik hier het gevoel dat deze grote voetballer, aan wie we zo veel mooie momenten te danken hebben, zich nu al realiseert dat hij de juiste beslissing heeft genomen.

Frikandelgrap

Steeds meer zie je de opluchting terug in zijn blik. In zijn grappen. In zijn grollen. Zelfs de frikandelgrap komt weer voorbij. Hij vindt het allemaal goed.

Het afscheid is net zo ruiterlijk als z'n entree. "Mazzel, pik. Ik ga bij Estavana kijken. Die speelt zo. Later, hè!" Laatste slok van de rosé. Tas met sushi in de hand. En weg. M'n kuit blijft ditmaal gespaard.

Rafael der Vaart is niet gestopt. Hij is begonnen. Aan zijn nieuwe leven."