Tien jaar voor de schutter, levenslang een rolstoel voor Sidney

Zittend in zijn rolstoel hoorde Sidney vandaag hoe degene die hem erin deed belanden zijn straf kreeg. De rechtbank in Groningen legde Azim A. 10 jaar cel en tbs met dwangverpleging op wegens poging tot doodslag.

"Ik ben tevreden met deze uitspraak", zegt Sidney erover tegen de NOS. "Dit was ook de minimale eis die ik had gevraagd. Ik ben blij dat hij van straat af is. Het geeft natuurlijk geen genoegdoening en er zijn alleen maar verliezers. Ik ben een verliezer."

Sidney stapte vorig jaar oktober van zijn fiets, omdat het leek dat A. en twee vrienden hem iets wilde vragen. A. schoot daarna zonder aanleiding vijf kogels op hem af. Die daad voelde "fijn", "alsof je een vogeltje uit de lucht schoot", zei A. er later over volgens het Openbaar Ministerie. Sidney, destijds een 21-jarige student, werd geraakt in zijn rug en raakte blijvend verlamd in zijn onderlichaam.

Tien jaar gaat Azim A. dus achter de tralies. Sidney zal de rest van zijn leven in een rolstoel doorbrengen. "Lopen zal ik nooit meer kunnen. Ik wil nu de zelfstandigheid terugkrijgen in mijn leven. Dat is het belangrijkste."

Bekijk hieronder een deel van het gesprek met Sidney:

Af en toe is hij nog boos. Vooral omdat hij denkt dat er nooit een antwoord zal komen op de vraag waarom A. nu eigenlijk op hem schoot. Ook tijdens de rechtszaak legde A. daarover geen verklaring af.

De rechter noemde die onwetendheid onverteerbaar. "Ja, dat is het. Het is een grote vraag, en dat je daar nooit antwoord op gaat krijgen, is moeilijk", zegt Sidney. "Het gaat op zich goed, maar het kan altijd beter. Mensen die me kennen zullen ook wel zien dat het niet altijd goed met me gaat."

'Waarom ben ik gestopt?'

Niet alleen lichamelijk, ook mentaal zijn de gevolgen van de schietpartij en blijvende invaliditeit een zware strijd. Het is lastig om erover te praten. "Het is moeilijk. In het begin heb ik de schuld bij mezelf gelegd. Waarom ben ik gestopt toen ze me wat vroegen? Na veel hulp en veel gesprekken is die schuld wel een beetje bij me weggegaan. Er zit nog wel steeds een onbewust 'iets', dat ik toch nog mezelf de schuld geef.

Hij richt zich nu weer op zijn studie, die hij noodgedwongen moest onderbreken. "Ik heb een eigen aangepaste auto. Het geeft vrijheid en daar ben ik blij mee. Studie gaat nog wat moeilijk, en af en toe zitten de ziekenhuisafspraken er nog tussen. Maar ja."