Brenda is door de Faro-ramp altijd 14 jaar gebleven
Ze komt nog geregeld met een lege boodschappentas terug uit de supermarkt, omdat ze een van de oude schoolvriendinnen van Brenda zag. Die liep door het dorp met haar kinderen. Corrie Vroombout uit Maassluis weet het. Het leven van die meisjes ging door. Maar haar Brenda is voor altijd 14 jaar gebleven.
Ze hadden het goed samen. Brenda was hun enige kind. Voorzichtig waren Corrie en Iem Vroombout bezig om zich voor te bereiden op de tijd dat hun dochter uit huis zou gaan. Daarom waren die vakanties ook zo kostbaar.
Die kersttrip naar de Algarve was zo'n geschenk. Brenda nam een vriendin mee. In het vliegtuig zaten ze twee rijen achter hen. De ouders overleefden de vliegramp in Faro, de twee meisjes kwamen om. Iem: "Ik zie nog hoe de instapkaarten worden aangegeven. Zoals dat gaat. En ik denk nog altijd: waarom hebben wij de kaarten niet gepakt met de stoelen op hun rij?"
Op 21 december 1992 crashte een DC-10 van Martinair in slecht weer tijdens de landing op het vliegveld in Faro. Er waren 327 mensen aan boord, vooral Nederlanders. 54 passagiers en twee bemanningsleden kwamen om.
Eerder maakten we deze terugblik over de ramp:
Corrie en Iem Vroombout vinden het fijn om over Brenda te praten. In 3 VWO zat ze. Vastberaden en kordaat als ze was, wist ze precies wat ze wilde worden. Het zat er al heel jong in. "Met die ontvoering van Gerrit Jan Heijn zat ze aan de buis gekluisterd", vertelt Corrie. "Ze moest er alles over weten. Ze wilde de opleiding technische recherche volgen."
Het heeft niet zo mogen zijn. Bijna alles in huis herinnert aan hun dochter. Foto's van hen samen, foto's van Brenda als kleuter, met kuiltjes in de wangen. En later, het meisje van de middelbare school, dat graag danste maar een hekel had aan sport.
Kerst
Het gemis is er op de gekste momenten. Bij hen heelt de tijd geen wonden. Soms wordt Iem wakker en wenst hij dat hij een band om het voorhoofd kon dragen met daarop: praat vandaag maar niet met me. Er zijn slechte dagen en goede dagen.
De winter is moeilijk, de feestdagen. Liever zouden ze in de dagen rond Kerst en Oud en Nieuw voor een tijdje van de wereld zijn. In een winterslaap. Maar ook de zomer heeft zo zijn nadelen. "Iedereen vrolijk in de tuin aan het barbecueën."
Corrie: "Weet je waar ik heel veel moeite mee had? Dat het 2000 werd. Brenda was van de vorige eeuw." Net zoals het een vreemd idee is dat ze nooit een mobieltje heeft gehad. Soms stelt ze zich voor hoe Brenda haar geregeld even, zo tussen de bedrijven door, op dat mobieltje zou bellen.
Laatste herdenking
De herdenkingsplechtigheid vandaag, in de basiliek in Laren, was de laatste. De belangstelling voor de jaarlijkse plechtigheid werd steeds minder. Maar de twee monumentjes voor de slachtoffers blijven in de kerk. Iem en Corrie zullen vaste bezoekers blijven.
Hoewel, herdenken kunnen ze ook elders. Laatst hebben ze in een kerk in België een kaars opgestoken voor Brenda. Was ze weer heel dichtbij. En werd het ineens een fijne dag.
