Hoop en wantrouwen bij bewoners Sint-Maarten over hulpactie

• 

  Mattijs van de Wiel

  verslaggever

Aan de achterkant van de tankwagen staat de kraan open. Er komt een dikke straal water uit. Het is het water dat normaal gesproken uit de kraan komt. Maar omdat de meeste huisaansluitingen stuk zijn, brengt het waterbedrijf het nu rond.

Eigenlijk moet je het koken voordat je het drinkt. Maar dat kost veel gas. "Soms is het een beetje wit, soms is het een beetje rood, maar ik drink het al mijn hele leven en ik ben nog gezond", zegt een oude dame. Een man vult haar aan: "Alles smaakt goed, als je het nodig hebt."

'Hou je geld maar'

Bij de tankwagen wordt hevig gediscussieerd. Over hoe de lokale regering met deze ramp omgaat, en over de rol van Nederland. Een man en een vrouw staan zowat tegen elkaar te schreeuwen.

Zij: "Als de vorige premier nog aan de macht was geweest had iedereen te eten gehad." Hij: "Stop met die politiek, dit is te belangrijk." Zij: "Nederland, hou je geld maar, stuur het niet hierheen. Het komt toch in verkeerde handen. De armen krijgen niks."

Het wantrouwen is groot. Het Rode Kruis geeft het geld dat wordt ingezameld zelf uit. Er gaat niets naar de overheid van Sint-Maarten. Maar dat is wel wat hier gevreesd wordt.

"De regering kan dit niet aan", zegt een oude man die met zijn jerrycan staat te wachten op zijn beurt. "Er is noodhulp aangekomen op het eiland, maar dat is nog niet bij de bevolking aangekomen. Nederland zou dit moeten regelen." Maar Sint-Maarten wilde toch onafhankelijk zijn? "Die onafhankelijkheidsdiscussie is tijdverlies. Alleen de rijken wilden dat."

Te langzaam

De man die net ruzie stond te maken wil nog wat kwijt. Hij hoorde dat in Nederland sommige mensen vinden dat Sint-Maarten nu maar helemaal onafhankelijk moet worden. En hij is daar woedend over.

"Het gaat inderdaad allemaal te langzaam. Maar we staan er nu voor het eerst alleen voor. Nu is er geld nodig. En dat moet komen van degenen die vroeger van ons profiteerden en waar we nu een team mee vormen."

Christina Sprock maakt zich zorgen over die hele discussie. Over de rol van Nederland en over de betrouwbaarheid van de plaatselijke regering. Ze vreest dat daardoor mensen in Nederland morgen de hand op de knip houden.

Ze leidt ons rond op de plek waar tot vorige week haar huis stond. Er is niks over, alleen een stapel puin, met al haar spullen daaronder."Ik ben bang dat mensen niet willen geven. Ik heb ook neven en nichten in Nederland die niet meer mee willen doen. Maar het gaat echt alleen via het Rode Kruis en niet via de overheid. Ik hoop dat mensen Sint-Maarten helpen. Dat is écht heel erg nodig."