Polderoverleg stukgelopen: hierdoor ging het mis
De gesprekken tussen werkgevers en werknemers over de hervormingen op de arbeidsmarkt waren na 14 maanden al in een vergevorderd stadium. Met dit akkoord wilde de polder invloed uitoefenen op het regeerakkoord van het volgende kabinet. Maar dat is mislukt, bleek eerder vandaag.
Het doel dat werkgevers en werknemers voor ogen hadden was hetzelfde: de wildgroei van flexwerkers stoppen. Op de weg ernaartoe liepen de gesprekken vast op een aantal concrete punten.
Ontslagbescherming
Werkgevers willen dat het makkelijker wordt om mensen te ontslaan door een meervoudige ontslaggrond in te voeren. De eisen voor werkgevers om iemand te ontslaan worden dan soepeler omdat je ze kan 'stapelen'. Nu moet je als werkgever door op één bepaalde ontslaggrond een dossier op te bouwen, bewijzen dat iemand niet functioneert. Vervolgens moet je als werknemer de kans krijgen om je te verbeteren, door bijvoorbeeld op een andere afdeling te worden geplaatst.
Dat is onwerkbaar, vooral voor kleine bedrijven, zeggen werkgevers. Die hebben geen personeels- of juridische afdeling, dus die komen niet of moeizaam van hun mensen af, is de redenering van de werkgevers.
De vakbonden aan de andere kant vrezen dat er met de invoering van een meervoudige ontslaggrond willekeur ontstaat. Voor hen is het ontslagrecht zoals we dat nu kennen heilig, daar mag je niet aan tornen.
Loon doorbetalen bij ziekte
Hierover was de polder het zo goed als eens. Ze wilden naar 'een Duits model', waarbij werkgevers drie maanden doorbetalen bij ziekte. Daarna wordt het loon voor de werknemer betaald uit een potje dat loopt via het UWV of verzekeringsbedrijven. Dat potje wordt gevuld door werkgevers, via een vaste premie. Hoe meer werknemers je in dienst hebt, hoe hoger de premie die je inlegt.
De onenigheid in de polder ontstaat hier niet over de drie maanden, maar over de periode daarna. Want hoelang moet je als werkgever iemand in vaste dienst houden als iemand ziek is? Wanneer mag je een ziek persoon vervangen voor een gezonde werknemer? De vakbonden zeggen dat je minimaal twee jaar verplicht bent de betrokkene in dienst te houden, anders kan iemand die ernstig ziek is niet meer terugkomen. Werkgevers houden het op minimaal één jaar, als duidelijk is dat de persoon na ziekte niet meer terugkomt.
Flexagenda
Flexwerkers moeten net zo duur worden als vaste krachten, zeggen de vakbonden. Dat doe je door de Waadi (Wet allocatie arbeidskrachten door intermediairs) aan te scherpen, is het idee. Die wet regelt nu dat uitzendkrachten verplicht hetzelfde loon krijgen als vaste krachten. Maar zodra een opdracht wordt uitbesteed, aan bijvoorbeeld een zzp'er, val je niet onder die wet.
Werkgevers zijn het daar niet mee eens: "Daarmee dupeer je de zzp'er. Je pakt hun werk af", is hun gedachte.
Payroll
Ook over het onderwerp payroll is onenigheid. Payroll-bedrijven vallen nu, net als uitzendbureaus, onder artikel 7:690 van het burgerlijk wetboek. Ze kunnen gebruik maken van de flexibiliteit die de wet biedt. Juridisch is er geen verschil tussen beide.
Het grote verschil ligt nu aan de allocatiefunctie, die werkgevers verplicht stelt mensen te helpen aan een nieuwe baan. Van de Hoge Raad hebben uitzendbureaus die verplichting, payroll-bedrijven niet. Dat moet anders, zeggen de bonden. Ook payroll-bedrijven zouden een verplichte allocatiefunctie moeten hebben, om de wildgroei van deze bedrijven te stoppen.
Uitwassen willen de werkgevers ook bestrijden, "maar we willen niet tegelijk het kind met het badwater weggooien." VNO-NCW ziet liever niet dat Payroll-bedrijven zoals we die nu kennen verdwijnen. Vaak varen ze op deze payroll-medewerkers omdat ze extra flexibiliteit bieden.
