'Chester beschreef je gevoelens, als je dat zelf niet meer kon'
I tried so hard, and got so far
But in the end, It doesn't even matter
Deze tekst uit In the End van Linkin Park wordt door fans volop geciteerd op sociale media. Ze zijn bedroefd dat zanger Chester Bennington op 41-jarige leeftijd uit het leven besloot te stappen.
"Ik heb gister met een brok in m'n keel thuis hun cd's opgezet", zegt fan Barry Oosterbaan (28). Hij kent de teksten van debuutalbum Hybrid Theory (2000) volledig uit zijn hoofd. "Linkin Park, dat wás mijn jeugd."
Duizenden mensen reageerden op de NOS-Facebookpagina op Benningtons onverwachte dood. Hij was voor de generatie geboren tussen pakweg 1985 en 1995 de zanger van een van de populairste rockbands uit hun jeugdjaren.
Fan Barry was dertien jaar oud toen de eerste plaat van Linkin Park uitkwam. Hij was "vol in de puberteit" en had twee posters van zijn metalhelden op de muur. Voor Linkin Park luisterde hij vooral naar hiphop. De band opende voor hem de deur naar een hardere sound.
"Ik luisterde niet persé naar de teksten", bekent hij. Hij genoot vooral van het harde gitaarwerk, de raps van Mike Shinoda én de kracht van Benningtons stem.
Chester en de band waren als een soort vrienden die er op een afstand voor je waren.
Voor Marie de Roos zat de kracht juist in de boodschap van de frontman. Zijn teksten gingen geregeld over zware onderwerpen als woede, falen en tegenslag.
"Chester en de band waren als een soort vrienden die er op een afstand waren en over je schouder meekeken", zegt Roos. "Die altijd voor je klaarstonden als je het moeilijk had. En je gevoelens voor je beschreven als je het zelf even niet meer kon."
Voor haar is de muziek die de metalband maakte uniek en een bron van inspiratie. De overleden zanger speelde daarin een onmisbare rol. "Een ding dat me altijd bij zal blijven, zijn de krachtige en wijze woorden. Ik denk dat we hem allemaal enorm gaan missen."
Computerhok
Dat geldt ook voor Romy (21). Ze luisterde als vierjarige al met haar broer mee naar zijn bandjes van Linkin Park. "Ik ben er echt mee opgegroeid", zegt Romy. Ook samen met haar zus heeft ze het grijsgedraaid. Vooral in het "computerhok", de kamer waar de pc stond. "Zij hield van hiphop en ik van rock en met deze band hadden we een raakvlak."
Later op de middelbare school luisterde ze ook met haar vriendgroep naar de Amerikaanse band. Ze beschrijft de muziek als "lekker om mee te zingen als je je af en toe wat minder goed voelt."
Romy kon gisteravond haast niet geloven dat Bennington dood is. Het raakt haar diep dat hij zelfmoord heeft gepleegd. "Als dat voor mij al zo is, hoe moet het dan wel niet zijn voor de bandleden en de familie", vraagt ze zichzelf af.
